σε πήλινο είχαν και φέτος τον πρώτο λόγο αμέσως μετά την παλλαϊκή προσέλευση των Καλύμνιων σε όλες τις ιερές ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας.
Οι δυναμίτες, από τη Μ. Παρασκευή το βράδυ μέχρι και την Κυριακή το απόγευμα, ρίχνονταν στην κεντρική πλατεία, προς τέρψιν και «εθνική περηφάνια» των Καλύμνιων, ενώ το μεγάλο όμως σόου των δυναμιτών, στα αμφιθεατρικά βουνά που περιβάλλουν το λιμάνι, κορυφώθηκε και φέτος την Κυριακή το απόγευμα.
Στην πλατεία οι δυναμίτες ρίχνονταν με… υπευθυνότητα, με βολές «εδάφους –αέρος» πάνω από τα νερά του λιμανιού. Από τα βουνά όμως έπεφταν ομοβροντίες «βολές κατά ριπάς».
Αντίθετα στο «μέτωπο» που οργανώνονταν γύρω από το «μουούρι» σε ιδιωτικούς παραδοσιακούς φούρνους, στο Σάββατο απόγευμα, επικρατούσε η ηρεμία και το κέφι της παραμονής του Πάσχα.
Πάντως, δυναμίτες και «μουούρι» αποτελούν τις σταθερές και διαχρονικές αξίες των Καλυμνίων. Και το πασχαλινό έθιμο με το «μουούρι» τηρείται πιστά από τους απανταχού Καλύμνιους και προπάντων του ομογενείς στην Αυστραλία (Ντάργουιν, Σιδνεΐ κ.α.) και στην Αμερική (Τάρπον Σπρίνγκς Φλόριδας κ.α.)
*
Στο δικό μου φούρνο συνεργαστήκαμε και φέτος οι μόνιμοι της παρέας (φωτο, δεξιά: Σακελλάρης Ν. Τρικοίλης και ο μικρός Παντελής Βρόντος, αριστερά: Μιχάλης Γιαννικουρής, Γιώργος Κάππας και (α΄ πλάνο) Νικόλας Αργυριδάκης).
Η επιτυχία ήταν απόλυτη από κάθε άποψη… Και μαζί με το γαλακτομπούρικο της Αφρούλας ολοκληρώσαμε επιτυχώς… τον «κύκλο πασχαλινών επιδόσεων».
