του βουνού και της θάλασσας.
Αναρριχητές σκαρφαλωμένοι στους γκρεμούς του Καστελιού (στο κάστρο και στα απέναντι πεδία) έκαιγαν… τις χοληστερίνες από την κραιπάλη της Λαμπρής.
Ρίφια σε εξτρίμ αναρριχήσεις και περιοδείες σε πλαγιές έδιναν άλλο μήνυμα. Μερικά ζευγάρια επιδόθηκαν σε επικίνδυνες αναβάσεις, ενώ μανάδες με το μικρό τους παιδί προτίμησαν εκπαιδευτική έξοδο σε αναρριχητικά πεδία. Υπήρχαν και οργανωμένες εξορμήσεις με επικεφαλής τον ηγέτη τους, να επιβλέπει το ποίμνιο καθοδηγώντας το με τη μεστή του τράγου ωδή. Όλες αυτές οι περιπτώσεις εριφίων δε φάνηκαν να έχουν προεκλογική σκοπιμότητα. Άλλοι έλεγαν ότι , αφού γλίτωσαν και «δε βγήκαν στις αγορές», βγήκαν να το γιορτάσουν στα δικά τους μετερίζια, μέρες που ’ναι.
Και μια πάπια (και τι πάπια!!! – μάλλον αρσενικιά), στην ακρογιαλιά των Αργινωντών, με το βλέμμα στραμμένο στις χερσαίες εγκαταστάσεις του Υποθαλάσσιου Πάρκου, περίμενε, πλην ματαίως, το δήμαρχο να κηρύξει την έναρξη του «1ου Καταδυτικού Φεστιβάλ», όπως είχε δεσμευτεί προεκλογικά. Αν ήταν καταδύτης ή δημοσιογράφος έτοιμος για μαχητικό ρεπορτάζ, χωρίς «να κάνει την πάπια» (όπως τον κακολογούν), κύριος οίδε (και τι κύριος!!!). Πάντως, είχε το βλέμμα μελαγχολικό και ανήσυχο.
