Ο χρόνος τρέχει. Η αδυσώπητη φορά του συμπαρασύρει προς το τέλος αλληλοδιάδοχες γενιές, φέρνει στο προσκήνιο άλλες, νεότερες. Όμως, ο φυσικός νόμος της φθοράς, αν και αδήριτος, δεν γίνεται εύκολα αποδεκτός. Είναι ανθρώπινο η απώλεια αγαπημένου προσώπου να προκαλεί οδυνηρό κενό. Σπάει ένας κρίκος της αλυσίδας, ξεμένεις.

Χρόνια είχα να το κάνω αυτό. Να ταξιδέψω δηλαδή με πλοίο. Πολλά τα αίτια : Μακρινό παρελθόν τα καθημερινά δρομολόγια με «Κάμειρος» και «Πάτμος» που εξυπηρετούσαν το νησί κάποτε, λειτουργία αεροδρομίου στην Κάλυμνο, ταχύπλοα στην ανταπόκριση με Μαστιχάρι προς αεροδρόμιο Κω, σύγκριση κόστους εισιτηρίων πλοίου και αεροπλάνου, (μια η άλλη). Όλα αυτά μαζί και στο υποσυνείδητο ριζωμένο το σπουδαιότερο: Η εξοικείωση με το γρήγορο και εύκολο.

Η ζαριά για την ΕΡΤ δεν τους βγήκε. Όταν την αποφάσιζαν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν μεγάλα ποσοστά της κοινής γνώμης κατά της, αμαρτωλής, Ελληνικής Ραδιοτηλεόρασης.