Με πολύ περίεργο τρόπο μας άφησε το 2014 και με ακόμα πιο βίαιες διαθέσεις μπήκε ο νέος χρόνος.

  Δεν θυμάμαι άλλη φορά σε περίοδο εορτών να κυριαρχούσαν  τόσο αντιφατικά συναισθήματα. Από τη μια, η υπερβολική δόση από ευτραφή, γενειοφόρα, κόκκινα ανθρωπάκια, καρικατούρα αγίου, να προωθούν με ζήλο τον καταναλωτικό παροξυσμό των ημερών και από την άλλη η αγωνιώδης προσπάθεια εκατοντάδων συνανθρώπων μας να γλιτώσουν από φωτιά και θάλασσα.

  Από τη μια, η εμπορευματοποιημένη και επετειακά επαναλαμβανόμενη επίδειξη φιλανθρωπίας και από την άλλη η αληθινή αλληλεγγύη, η συμπαράσταση, η αυτοθυσία στην πιο δύσκολη στιγμή. Η απόγνωση και η ελπίδα πιασμένες χέρι χέρι στον πιο σκληρό αγώνα επιβίωσης. Έδωσε τα ρέστα του ο παλιός ο χρόνος φεύγοντας, σε ό,τι είχε να κάνει με μοιραία γεγονότα,  ναυάγια και αεροπορικές τραγωδίες .

  Η αυγή του 2015, μας βρίσκει δυστυχώς ξανά να μετράμε θύματα. Ένα κύμα  παρανοϊκών επιθέσεων  και  θρησκευτικού φανατισμού, που εντελώς απρόκλητα και απροκάλυπτα σκορπά τον θάνατο σε αθώα θύματα και επιδιώκει να επαναφέρει τη μισαλλοδοξία και τον τρόμο στην καθημερινότητα των ευρωπαίων πολιτών. Ο φόβος καθιστά διαχειρίσιμες τις κοινωνίες και αυτό κάποια κέντρα το γνωρίζουν πολύ καλά και φροντίζουν να το χρησιμοποιούν, προκειμένου να προωθήσουν τα φονταμενταλιστικά τους ιδεώδη.

  Κάπου μέσα σε όλα αυτά εν τω μεταξύ, χάσαμε και τον Πρόεδρο και βρεθήκαμε ξαφνικά αντί να ψάχνουμε το φλουρί στην βασιλόπιτα, να ψάχνουμε τον καταλληλότερο Πρωθυπουργό. Τουλάχιστον, ήρθε επιτέλους η ώρα να σκάσει λίγο το χειλάκι μας, γιατί ως γνωστό  στις εκλογές δίνονται συνήθως τα καλύτερα σώου.

  Μόλις λίγες εβδομάδες έχουν συμπληρωθεί από την έναρξη της προεκλογικής περιόδου και τα έχουμε δει όλα. Γραφικοί γυρολόγοι της πολιτικής να κάνουν άλματα από τα αριστερά στα δεξιά -και το αντίστροφο- με μοναδική ψυχραιμία και φυσικότητα. Όλα μια ιδέα είναι άλλωστε. Ανεξάρτητοι διαμαρτυρόμενοι και… αρειμανίως καταγγέλλοντες τα μνημόνια να τρέχουν να συστρατευθούν με τη μνημονιακή κυβέρνηση, που μετά βδελυγμίας αποκήρυσσαν μέχρι πρότινος, και να φωτογραφίζονται χαμογελαστοί. Όλοι μια παρέα είμαστε σου λέει, κι αν είπαμε μια κουβέντα παραπάνω....

  Σκληρά παζάρια να διεξάγονται, πάνω και κάτω από το τραπέζι, ανάμεσα σε υποψήφιους και πολιτικά κόμματα για μια θέση στις εκλογικές λίστες. Τον παραδοσιακό πόλεμο παρασκηνίου σε όλο του το μεγαλείο για την επιλογή των «αρίστων». Αλίμονο αν δεν διαφυλάξουμε άλλωστε τα ιερά και όσια αυτού του τόπου.  Την νεκρανάσταση «σωτήρων» του παρελθόντος, που επιθυμούν διακαώς να μας σώσουν ακόμα λίγο, γι αυτό και μόλις είδαν την ευκαιρία μπροστά είπαν να σπεύσουν για να εξασφαλίσουν κι αυτοί μια θέση στο σκηνικό της επόμενης μέρας. Το παν είναι να μπορείς να αυτό-πλασάρεσαι  σε αυτή τη ζωή.

  Όμως το δυνατότερο σημείο σε αυτή την προεκλογική αναμέτρηση, είναι η εκστρατεία φόβου και τρομοκράτησης που έχει στηθεί και αναπαράγεται σε κάθε ευκαιρία. Αγωνιζόμενοι να γαντζωθούν στις θέσεις τους οι πρωτεργάτες της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, και όλοι εμείς μαζί της, κάνουν το παν για να πείσουν ότι χωρίς αυτούς θα είναι χειρότερα. Πόσα περιθώρια χειροτέρευσης πια έχουμε ακόμα, δεν το γνωρίζω. Εφιαλτικά σενάρια καταστροφής για την επόμενη μέρα, προσπαθούν να απομακρύνουν τον νουνεχή πολίτη από το να διαπράξει το απευκταίο μπροστά στην κάλπη. Η σκληρή λιτότητα μεταμφιέζεται σε αναπτυξιακή πορεία, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων γίνονται με μιας αυξήσεις. Μέχρι και ο αγαπημένος μου ΕΝΦΙΑ κινδυνεύει με μείωση ξαφνικά….για τέτοιο τρελό πανηγύρι μιλάμε.

  Κι αυτά είναι μόνο τα highlights. Τέτοια καταστροφολογία δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει άλλη φορά. Από τη μια προπαγανδίζεται το success story και από την άλλη είμαστε έτοιμοι να πέσουμε στον γκρεμό της Ευρώπης και να μας καταθέτουν στεφάνια. Ναι το άκουσα κι αυτό και δεν πίστευα στα ίδια μου τα αυτιά. Γιατί η ανάπτυξη έχει κι αυτή τις προτιμήσεις της. Δεν κάνει με όποιον να ναι…

  Μόνο που κάτι δεν υπολογίζουν καλά οι αδίστακτοι εμπνευστές των φθηνών τρομο-σεναρίων. Ο φόβος μπορεί να κάνει τη δουλειά του –που λέγαμε και πριν- στη χειραγώγηση των μαζών για κάποιο διάστημα, δεν αποτελεί ωστόσο οδηγό επιβίωσης. Και δεν μπορεί να αναχαιτίσει για πολύ καιρό τη δίψα του κόσμου για αλλαγή σελίδας. Κι αυτό γιατί με τον φόβο δεν μπορείς να ζήσεις και να δημιουργήσεις. Πολύ απλά, γιατί έχεις πεθάνει και δεν το ξέρεις.

  Προσωπικά, μέσα σ’ αυτό το εξαιρετικά νοσηρό κλίμα, αρνούμαι να υποχωρήσω υπό το κράτος του φόβου και της τρομολαγνείας που κάποιοι αγωνίζονται να εδραιώσουν. Κι αυτό γιατί δεν επιτρέπω σε κανένα θλιβερό απολίθωμα της παλαιοκοματίλας να  χειραγωγεί τις δικές μου δυνάμεις, για να εξασφαλίσει μια ζεστή θεσούλα και μια ακόμα πιο παχυλή αμοιβή, την επόμενη μέρα. Έπαψα να πιστεύω –εδώ και λίγα χρόνια- σε ιστορίες με δράκους και μπαμπούλες και επιμένω να αγνοώ επιδεικτικά τα φθηνά σενάρια καταστροφής. Προτιμώ να ελπίζω και να αγωνίζομαι για κάτι καλύτερο, από το να φοβάμαι το χειρότερο.

  Γι αυτό και διατηρώ μέσα μου την πεποίθηση ότι το βαθύτερο σκοτάδι, αυτό που βρίσκεται μια ανάσα πριν την ανατολή, το διαδέχεται πάντα ένα λαμπερό Φως

  Καθώς με κομμένη την ανάσα εδώ και καιρό περιμένουμε να βγει από τον Τύμβο ο Μέγας Αλέξανδρος με όλο του το μεγαλείο και να μας χαιρετήσει, καθώς όλο αυτό το καλοστημένο επικοινωνιακά σίριαλ εθνικής υπερηφάνειας και ανάτασης παίζει καθημερινά και αδιαλείπτως στα δελτία των οκτώ… πιάνω τον εαυτό μου ασυναίσθητα να ψάχνει να εντοπίσει το πολιτιστικό αποτύπωμα του νεοέλληνα.

  Πουλάμε τα καλοκαίρια ήλιο και θάλασσα χωρίς καν να μας ανήκουν, επειδή απλώς έτυχε να τα βρούμε άφθονα σε αυτό τον τόπο. Χαιρόμαστε να είμαστε τα «γκαρσόνια της Ευρώπης», κάτι που μερικά χρόνια πριν ακουγόταν ως εφιαλτικό σενάριο για την κατεύθυνση της οικονομικής μας ανάπτυξης. Προσπαθούμε τα τελευταία χρόνια απλώς και μόνο να τη βολέψουμε… Να πληρώσουμε λογαριασμούς, φόρους, έξτρα χαράτσια που κανείς μας δεν καταλαβαίνει από πού και γιατί προέκυψαν, να αντεπεξέλθουμε σε αμέτρητες υποχρεώσεις-υποχρεώσεις-υποχρεώσεις.

  Αν θέλαμε να διατηρήσουμε κάτι σε μια κάψουλα του χρόνου για τις επόμενες γενιές, αναρωτιέμαι τι θα ήταν άραγε αυτό… Ίσως μια λίστα με επιφανείς φοροφυγάδες που εδώ και δεκαετίες επιτελούν συστηματικά και ανενόχλητα το έργο τους. Μια ποικιλία από ανίκανους και ανερμάτιστους πολιτικούς κάθε χρώματος και απόχρωσης, που δούλεψαν πολύ σκληρά προκειμένου να αφανίσουν αυτή τη χώρα από το χάρτη, εξυπηρετώντας αναμφίβολα συμφέροντα απολύτως δικά τους. Ίσως ένα μνημόνιο, δείγμα του πόσο εύκολα μπορεί να φτάσει στο οικονομικό τέλμα και την κοινωνική αποσάθρωση μια χώρα,  μπορεί μια επαναστατική ρύθμιση για κόκκινα δάνεια ή ακόμα και ένα λογαριασμό του περιβόητου ενφια, ως μνημείο απροκάλυπτης και ληστρικής επιδρομής στις περιουσίες των πολύπαθων μικρομεσαίων. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο…

  Και δυστυχώς, δεν μπορώ να βρω πού αλλού χτυπά η καρδιά του νεοέλληνα πλέον, εκτός από τα γκισέ των τραπεζών. Άνθρωποι που δούλεψαν και δουλεύουν σκληρά μια ζωή, μαζεύουν ό,τι έχει απομείνει  από τις πενιχρές οικονομίες τους και συνωστίζονται με αγωνία στις ουρές προκειμένου να ξε-πληρώσουν την αθλιότητα στην οποία μας έφεραν οι εμπνευσμένοι πολιτικοί ηγέτες που πέρασαν από αυτή τη χώρα.

  Αυτοί που τη λεηλάτησαν και ακόμα ξεσκίζουν τις σάρκες της προσπαθώντας να ικανοποιήσουν με κάθε τρόπο, τον αδηφάγο κανιβαλισμό των συνεταίρων δανειστών. Αυτούς που έχουμε τοποθετήσει ως δήθεν θεματοφύλακες των εθνικών μας συμφερόντων κι οι οποίοι απλά περιορίζονται στο να μας μεταφέρουν –ως απλοί υποτακτικοί- τις απαιτήσεις των «εταίρων» μας, στα αμέτρητα τους ταξίδια με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος.

  Δεν βλέπω πραγματικά πού μπορεί λοιπόν κανείς να εντοπίσει σήμερα το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Πού βρίσκει την απαράμιλλη καλλιτεχνική έκφραση, όπως αυτή αποτυπώνεται σε ένα αρχαίο ψηφιδωτό ή στην αισθητική τελειότητα μιας καρυάτιδας. Πού βρίσκεται τελικά θαμμένη η δημιουργική πνοή του νεοέλληνα και ποια αρχαιολογική σκαπάνη θα μπορέσει να την ανασύρει από τα βάθη του τέλματος, δίνοντάς της την ευκαιρία να μεγαλουργήσει…

  Ειλικρινά με ανησυχεί που δεν μπορώ να εντοπίσω απαντήσεις σε όλα αυτά. Γι αυτό και η αποκάλυψη των θαμμένων πολιτιστικών θησαυρών του παρελθόντος, μου προκαλεί περισσότερο μελαγχολία από οτιδήποτε άλλο. Για τα περασμένα μεγαλεία που καταναλώνουμε επικοινωνιακά, ως παθητικοί δέκτες, προκειμένου να αντέξουμε την αδυσώπητη φτώχεια που μας περιβάλλει.

    Έμεινα συνειδητά μακριά από το προεκλογικό πανηγύρι και το παρακολούθησα από απόσταση ασφαλείας. Προτίμησα να έχω έναν καθαρό απόηχο στα αυτιά μου παρά τον εκκωφαντικό βόμβο της πρώτης γραμμής και τον πυρετό των επιτελείων. Προσπάθησα να ουδετεροποιήσω όσο γίνεται τα μηνύματα, τις πηγές τους και τις προφανείς ή μη σκοπιμότητες που συνήθως εξυπηρετούν.

   Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, όμως τώρα που το σώου έχει τελειώσει πιστεύω  πως μπορώ με βεβαιότητα να διακρίνω τα highlights του αγώνα, τα οποία  έδωσαν και το στίγμα σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση .

   Οι στρατηγικές.  Η Επικοινωνία, αναμφίβολα είναι επιστήμη. Έχει αναχθεί σε τέτοια τουλάχιστον και αυτό σίγουρα αποτελεί άλλο ένα σημείο των καιρών. Αυτό σημαίνει, πως ως επιστήμη διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες και από ένα μίνιμουμ τακτ, για να μην χρησιμοποιήσω την πολυφορεμένη τελευταία «ηθική». Κατά βάση, επιδιώκει την προβολή των δυνατών σημείων του υποψήφιου, τη σκιαγράφηση μιας ελκυστικής κοινωνικής-πολιτικής εικόνας  και την μεγαλύτερη δυνατή διείσδυση του μηνύματος αυτού, σε όσο το δυνατόν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, τα γνωστά target groups.

   Ωστόσο ελλείψει  επικοινωνιολόγων, η δική μας επαρχιώτικη μετάφραση του προεκλογικού σχεδιασμού, συμπυκνώθηκε σε πολλές περιπτώσεις στο σχήμα: διασπείρω φήμες και ανακρίβειες για τον αντίπαλο  και περιμένω να αντλήσω πολιτικό όφελος, μέχρις ότου με διαψεύσει η πραγματικότητα .  Μια τόσο κοντόφθαλμη και αυτό-καταστροφική τακτική, όχι μόνο δεν μπορεί να αντέξει στην όποια κριτική, αλλά δεν μπορεί και να απαιτεί να την αντιμετωπίσει κανείς με σοβαρότητα.

   Η επίκληση του Νέου . Όλοι το διεκδίκησαν μανιωδώς. Πρώην, επόμενοι, ανώνυμοι κι επώνυμοι γενικά...Και είναι λογικό αφού η έννοια του νέου φέρνει μαζί της μια ιδεολογική φρεσκάδα, έναν δυναμισμό, την πηγαία θέληση για δουλειά, για αλλαγή ή και για όλα αυτά μαζί.  Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Όμως ορισμένοι έδιναν την εντύπωση παντελούς άγνοιας του όρου, κάτι που  σε κάποιες περιπτώσεις κατέληγε σχεδόν κωμικό,  καθώς επικαλούνταν την ανανέωση αναπαράγοντας ταυτόχρονα παρωχημένα κλισέ και πρότυπα του τύπου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

   Εννοείται πως δεν έχω καμία διάθεση να απαξιώσω κανέναν από τους τρεις αυτούς θεσμούς. Άλλωστε έχουμε όλοι μια πατρίδα, πιστεύουμε σε κάποιο Θεό και προερχόμαστε από μια οικογένεια. Είναι τόσο απλό. Γι αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ορισμένοι θεώρησαν ότι κατέχουν αυτό το μοναδικό προνόμιο και το προέβαλαν μετά μανίας ως συγκριτικό τους πλεονέκτημα.

   Τις εντυπώσεις ωστόσο έκλεψε σε αυτές τις εκλογές η Συναλλαγή . Εξαγορά ψήφων ή συνειδήσεων, επηρεασμός των ψηφοφόρων με κάθε πρόσφορο μέσο, έπαιξαν πολύ στα μέσα με εκατέρωθεν -θολές-καταγγελίες κυρίως μετεκλογικά. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν όλα αυτά να αποδειχθούν με βεβαιότητα ή αν ανήκουν στη σφαίρα των αστικών μύθων. Δεν ξέρω αν συνέβησαν πρώτη φορά, εάν αφορούν αποκλειστικά και μόνο μια παράταξη ή όλες ανεξαιρέτως και στην τελική δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο επηρέασαν το αποτέλεσμα των εκλογών.

   Ένα είναι βέβαιο, ότι η όποια συναλλαγή για να γίνει, θέλει δύο συναλλασσόμενες πλευρές.  Κι αν όσα κυκλοφορούν στην ατμόσφαιρα έχουν έστω ψήγματα αλήθειας, τότε αυτό σημαίνει ότι ως κοινωνία είμαστε δυστυχώς πολύ πίσω. Κι αυτό αν μη τι άλλο προκαλεί θλίψη. Κανείς δεν λύνει το βιοποριστικό του πρόβλημα απεμπολώντας την ελεύθερη συνείδησή του και εξυπηρετώντας με τόσο φθηνό τρόπο τα συμφέροντα του όποιου καιροσκόπου.

    Εν πάσει περιπτώσει όμως, η αποτίμηση του αποτελέσματος και η εξαγωγή  των όποιων συμπερασμάτων, ανήκει σαφώς στα επιτελεία και τις task forces τους. Ωστόσο η αλλαγή νοοτροπίας είναι κάτι που μας αφορά όλους. Έχει να κάνει συνολικά με τον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε σε καθημερινή βάση. Είναι απόλυτα συνυφασμένη με τον σεβασμό  που επιφυλάσσουμε τόσο στους άλλους όσο και για τον ίδιο μας τον εαυτό και την ευθύνη που αισθανόμαστε ως ενεργές προσωπικότητες για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Εάν εμείς δεν γίνουμε πρώτα η αλλαγή που θέλουμε να δούμε, κανείς δεν πρόκειται να το κάνει για εμάς. 

    Μια νέα δημοτική αρχή θα αποτελεί πραγματικότητα από τον Σεπτέμβρη. Όμως όσο αφοσιωμένη κι αν είναι στην εξυπηρέτηση του «κοινού καλού», όσο αποτελεσματική κι αν αποδειχθεί στην προώθηση των σχεδιασμών και των προγραμμάτων της, κάτι που όλοι το θέλουμε και το ευχόμαστε, δεν διαθέτει σε καμία περίπτωση το μαγικό ραβδάκι του θαυματοποιού.

   Και το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους, είναι να την φορτώσουμε με υπερβολικές προσδοκίες και να την περιμένουμε στη γωνία…..