Έκλεισε ένας χρόνος από τότε που έφυγε ο Σακελλάρης σε ηλικία που θα μπορούσε ακόμη να προσφέρει πολλά . Προσέφερε πάρα πολλά , αλλά θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα. Ήταν ένας άνθρωπος πολυδιάστατος.
Ως καθηγητής φιλόλογος, μεθοδικός , ευσυνείδητος και αποτελεσματικός. Αγαπητός στους μαθητές και στους συναδέλφους του. Κοινωνικός, πρόσχαρος και πάντα ευδιάθετος . Κεφάτος στη δουλειά και στις επαφές του με τους άλλους .
Τι δεν προσέφερε στα γράμματα ως συγγραφέας στη δημοσιογραφία, τι στο πολιτικό γίγνεσθαι , τόσο στα τοπικά θέματα , όσο και στα γενικότερα, τα πανελλήνια! Ήταν ένα άτομο ανήσυχο, δραστήριο και πολυπράγμον , χωρίς εφησυχασμό.
Τον απασχολούσαν ιδιαίτερα τα προβλήματα του νησιού μας, καθημερινά και χρόνια , και, όπως ήταν ώριμος πια πολιτικά και κοινωνικά , με κρίση και ευστροφία , είχε άποψη για κάθε ζήτημα. Είχε το θάρρος της γνώμης του προς κάθε κατεύθυνση , με οποιοδήποτε κόστος.
Εκεί όμως που έβρισκε καταφύγιο η ψυχή του ήταν η ψαλτική . Η βυζαντινή τέχνη. Διαρκώς μελετούσε και έγραφε και στο στασίδι αειθαλής και πάντα παρών, όπως τον παλιό καλό καιρό. Είχε βαθιά γνώση της βυζαντινής μουσικής και διψούσε να ψάλλει πάντα κάτι καλύτερο. Είχε μεράκι στη ψαλτική ο Σακελλάρης, έψαλλε πάντα με κέφι, ακούραστος. Η φωνή του κρατήθηκε μέχρι το τέλος καθαρή, χωρίς να αλλοιωθεί. Φωνή με μεγάλη έκταση, γιατί ήταν πολύ υψίφωνος.
Το δεύτερο χάρισμα, για το οποίο ο Σακελλάρης διακρινόταν στη ψαλτική , ήταν η άρθρωση και ο τονισμός για τη σωστή απόδοση των ψαλλομένων . Χαιρόσουν την ελληνική γλώσσα και στην περίπτωση της ψαλτικής , την εκκλησιαστική υμνογραφία που είναι αξεπέραστη στο κάλλος της.
Πολλές φορές έφτιαχνε το μέλος σύμφωνα με το νόημα. Και βέβαια η εναλλαγή του ύφους. Η διάθεση δηλ. που θέλει να μεταδώσει ο ψάλτης κάθε φορά στους ακροωμένους πιστούς έχει ιδιαίτερη κατά περίπτωση σημασία. Ο θαυμασμός λόγου χάρη εκφράζεται πολλές φορές, με διασταλτικό γένος, η ταπείνωση με συσταλτικό, η γαλήνη με ησυχαστικό. Και σ’ όλα αυτά ήταν δεξιοτέχνης ο Σακελλάρης.
Προσωπικά, θαύμαζα το κουράγιο του γιατί έψαλλε στο στασίδι, κανονικός ψάλτης, από 15-16 ετών. Ξεκίνησε από τον Άγιο Χαράλαμπο και όταν ανέβηκε στην Αθήνα για σπουδές ανέλαβε ψάλτης σε εκκλησία. Το ’63 ήμουν περαστικός από την Τσαμαδού, στα Εξάρχεια και με πήρε στην εκκλησία του και ψάλλαμε μαζί τα Χριστούγεννα.
Στα 23 του ενώ βρισκόταν στο πτυχίο, κατέβηκε στην Κάλυμνο και ανέλαβε πρωτοψάλτης στο Χριστό με την ευλογία του αείμνηστου Μητροπολίτη Ισιδώρου και από τότε παρέμεινε στο Χριστό πάντα όρθιος και αξιοπρεπής μέχρι το τέλος του.
Και παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, η απόδοση του ήταν κανονική, πάντα προσεκτικός στην εκτέλεση των τροπαρίων, χωρίς λάθη και παραλείψεις. Έφυγε ένας χαλκέντερος άνθρωπος. Θα προβάλλεται πάντοτε ως πρότυπο, ως παράδειγμα εργατικότητας, ευσυνειδησίας, αξιοπρέπειας και ευδόκιμης παρουσίας για τους νέους των επερχόμενων γενεών. Έψαλλε στο Χριστό 57 χρόνια, φαινόμενο στα χρονικά του Μητροπολιτικού μας Ναού.
Στη γυναίκα του και στα παιδιά του εύχομαι να είναι πάντα καλά να τον θυμούνται. Υπήρξε, τόσο ως σύζυγος, όσο και ως πατέρας, ο καλύτερος. Καλέ μου φίλε, δεν ξεχνώ απ’ όλα τα παραπάνω το χιούμορ σου με τις εύστοχες ατάκες σου.
Θα σε θυμόμαστε, όσοι σε γνωρίσαμε με τις καλύτερες αναμνήσεις και μετ’ εγκωμίων.
Γιάννης Μαύρος
