Από την Αγγελική Σ. Τρικοίλη
Επειδή πλησιάζει η επέτειος μνήμης από την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 1973 και πολλοί θα ξαναζεστάνουν τον αγωνιστικό τους εαυτό από τον καναπέ, θα πω μόνο αυτό :
Tην περασμένη Κυριακή χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και ενάντια στο νέο κύμα αντισημιτισμού που δείχνει να εξαπλώνεται επικίνδυνα.
Με έκπληξη είδα στην πορεία που έγινε στο Παρίσι, εκτός από το ατέλειωτο ποτάμι ανθρώπων όλων των ηλικιών, που διαδήλωνε με σύνθημα «για τη δημοκρατία, ενάντια στον αντισημιτισμό» να βρίσκονται επικεφαλής και να ψάλλουν τον Εθνικό τους ύμνο δύο πρώην Πρόεδροι της δημοκρατίας, η νυν Πρωθυπουργός και το σύνολο σχεδόν του υπουργικού συμβουλίου.
Εκεί λίγο πάγωσα. Μια εικόνα που δεν έχουμε δει ποτέ στην Ελλάδα και ούτε πρόκειται. Μια εικόνα που καταδεικνύει τις βασικές διαφορές και ίσως τα δομικά ελλείμματα που διαθέτουμε ως λαός, όσον αφορά την κοινωνική συνείδηση, την ενεργό και ουσιαστική συμμετοχή στα κοινά, την αίσθηση της πραγματικής έννοιας του «πολίτη» ως συμμέτοχου στο κοινωνικό γίγνεσθαι, σε αντίθεση με τον «ιδιώτη», που σύμφωνα με την αρχαιοελληνική έννοια ήταν όνειδος καθώς δεν προσέφερε τίποτα στο κοινωνικό σύνολο.
Κι όσον αφορά τους πολιτικούς και πολιτειακούς μας παράγοντες εκείνοι αρκούνται να κάνουν (όποτε…) βαθυστόχαστες δηλώσεις μέσα από γυαλιστερά σαλόνια κι εμείς αρκούμαστε στο να τους προστατεύουμε πίσω από φιμέ τζάμια και γυάλινους πύργους.
Για χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, ομολογώ πως έχουμε μείνει λίγο πίσω, να πίνουμε φρέντο εσπρέσσο τις Κυριακές .
αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
