Με τις βιβλιοθήκες γεμάτες από περίεργους τίτλους και ακαταλαβίστικο για μένα περιεχόμενο. Που όμως η περιέργεια και ο εγωισμός μου δεν με άφηναν να τα περάσω στο ντούκου. Κι έτσι διάλεγα κάθε φορά με τι θα αναμετρηθώ …
Ο τίτλος ήταν πάντα ένα πρώτο ερέθισμα και ο συγκεκριμένος με την προφανή του αντίφαση με δελέασε αρκετά ώστε να μπω στα βαθιά και να ανακαλύψω τη…ρίζα του προβλήματος. Γιατί να συμβαίνει αυτό ;
«Παιδιά της στέρησης και της ανέχειας. Θύματα του πολέμου και της μετανάστευσης. Γόνοι της κοινωνικής ανισότητας και της βιοπάλης. Αθώοι κομπάρσοι ενός έργου που γράφτηκε ερήμην τους. Γερασμένοι νεοσσοί με μάτια θολά από τον πόνο και την εγκατάλειψη.
Ιστορίες για μικρούς αγωνιστές που γνώρισαν τον κόσμο στην κονίστρα της ταπείνωσης και της δυστυχίας. Διηγήματα εμπνευσμένα από "σκληρούς αγώνες για μικρή ζωή". Ρεαλιστικές διαδρομές στις ζοφερές εικόνες ενός κόσμου που φαντάζει μακρινός, αλλά είναι όσο ποτέ άλλοτε σύγχρονος.» Διαβάζω ακόμα στο οπισθόφυλλο…
Και διαπιστώνω πως μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο, που ο τίτλος και το περιεχόμενο αυτού του παιδικού -ίσως- βιβλίου ήρθε στο μυαλό μου αυτές τις μέρες μετά από τόσα χρόνια ξανά.
Στέρηση, ανέχεια, πόλεμος, μετανάστευση, κοινωνική ανισότητα, γερασμένοι νεοσσοί, ζοφερές εικόνες. Ένας κόσμος μακρινός αλλά και σύγχρονος…
Η ζώσα Ιστορία ενός Έθνους ταλαίπωρου και βασανισμένου, που κληροδοτήθηκε ως ευχή και κατάρα στα παιδιά του, και τα παιδιά των παιδιών του. Ναι κάποτε ήταν έτσι.
Και τώρα Πώς είναι ; Πώς νομίζουμε ότι είναι ; Τώρα που δεν υπάρχουν όλες αυτές οι παλιομοδίτικες έννοιες του πολέμου, της ανέχειας, της κοινωνικής ανισότητας… πώς είναι διαμορφωμένη η κοινωνία μας και τι μέλλον προδιαγράφει για τις νέες γενιές των παιδιών της ;
Ή μήπως υπάρχουν ;
Και αν όντως υπάρχουν με πιο μοντέρνο περίβλημα, τότε ποιό ακριβώς είναι το άλλοθι μας ως κοινωνίας ; Το δεν βαριέσαι ;
Ένα 150άρι για κάθε δεκαοχτάχρονο δίνει ο γενναιόδωρος κρατικός προϋπολογισμός μας και κάποιοι σαφώς επιχαίρουν με το ανυπέρβλητο κατόρθωμα. Κάνει και άψογο καφενειακό επιχείρημα και πουλάει και επικοινωνιακά.
Μια υποσημείωση μόνο: “Η υπουργός Εργασίας της Ισπανίας, Yolanda Diaz, πρότεινε ένα πρόγραμμα για την αντιμετώπιση των κοινωνικών ανισοτήτων, δίνοντας σε κάθε νέο της χώρας 20.000 ευρώ, τα οποία θα δαπανηθούν για σπουδές, κατάρτιση ή ίδρυση επιχείρησης μόλις συμπληρώσει την ηλικία των 18 ετών. H πρωτοβουλία θα κοστίσει 10 δισ. ευρώ, που θα συγκεντρωθούν από τη φορολόγηση των πλουσίων” (Έθνος).
Έτσι για να καταλάβουμε λίγο τη διαφορά των μεγεθών και το μέγεθος του ανελέητου δουλέματος.
Επίσης 40 ολόκληρα ευρώ θα πάρουν οριζόντια αύξηση και οι τυχεροί δημόσιοι υπάλληλοι. Οι ακόμα πιο τυχεροί με παιδιά, θα καρπωθούν περίπου 1,8 ευρώ για κάθε παιδί την ημέρα. Δεν ξέρω μπορεί και να συμφέρει ….
Το μάρκετ pass θα συνεχίσει ακόμα λίγο να μας γλυκαίνει με 20ευρα που εξανεμίζονται στα δύο πρώτα προϊόντα του καλαθιού στο σούπερ μάρκετ. Ένα κέρασμα βρε παιδί μου. Καλό είναι , σου λέει, βοηθάει !
Σύνταξη στα 74 ; Δεν άνοιξε ρουθούνι ! Τόσο που νόμιζα πως ήταν φέικ νιουζ. Οι δημοκρατικές δυνάμεις της Βουλής επέδειξαν αξιοσημείωτη ψυχραιμία και φυσικά υπήρξαν κι αυτοί που έσπευσαν να το ψηφίσουν. Θα έχουν σκοπό να εργαστούν για πολύ ακόμα στη ζωή τους…
Κάτι αγωνιστές κάτι εργατοπατέρες, στην ξαπλώστρα μάλλον θα περιμένουν να δροσίσει για να φορτωθούν τα λάβαρα. Δύσκολοι οι αγώνες καλοκαιριάτικα.
Στη Γαλλία ο Μακρόν, ακόμα παλεύει να πείσει τα συνδικάτα για την αύξηση του κατώτατου ορίου συνταξιοδότησης από 62 στα 64 έτη. Ασταμάτητες εδώ και μήνες οι διαδηλώσεις και οι απεργίες, ενάντια στην Κυβερνητική αδιαλλαξία, καθώς το 76% των Γάλλων δεν πείστηκε από τη συνέντευξη Μακρόν για την ανάγκη της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης. Είπαμε στη Γαλλία αυτά …Εδώ δεν χρειαζόμαστε επιχειρήματα. Τα τρώμε και αμάσητα.
Καίγεται όλη η Ελλάδα κάθε καλοκαίρι ; Ε είναι φανερό η φύση εκδικείται. Τη θυμηθήκαμε κι αυτή τελευταία. Τι να γίνει, συμβαίνει και στα δάση του Καναδά, εκεί να δεις κλιματική κρίση που βάρεσε !
Κι από πρόληψη ; Κι από αντιμετώπιση ; Από σχεδιασμό μακροπρόθεσμο; Ποιές είναι λοιπόν οι "πράσινες" πολιτικές που προωθούμε ως Χώρα, για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, εκτός από το να τη χρησιμοποιούμε κατά περίπτωση ως βολική καραμέλα ; Προσωπικά κάτι άλλο εκτός από πράσινα άλογα, δεν έχω αντιληφθεί να κυκλοφορεί στον ορίζοντα.
Κι όμως ! Όλα μα όλα είναι καλώς καμωμένα. Και όλοι ικανοποιημένοι. Δε βαριέσαι, κάθε χρόνο τα ίδια ! Κι όλοι ίδιοι είναι, κυρίως μην ξεχνιόμαστε.
Έτσι λοιπόν για να μην τα πολυλέω…
Χαμηλές προσδοκίες, Μικρή ζωή .
Και χωρίς άλλοθι…
* Η φωτογραφία του άρθρου είναι από το ομώνυμο βιβλίο της Έλλης Αλεξίου από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
