Δεν είναι τόσο δύσκολο δα να το καταλάβει κανείς. Το δύσκολο είναι να παραδεχτεί μέσα του, ότι πράγματι συμβαίνει.
Δεν είμαι πια τόσο σίγουρη για το ποιους -και κυρίως- πόσους εκεί έξω αφορούν και αγγίζουν πλέον οι πραγματικές αξίες και αρχές του ανθρωπισμού, της ισότητας και της δικαιοσύνης.
Αυτές που συνήθως αναφέρονται ως «αξίες της αριστεράς» αν και θα έπρεπε να είναι αξίες πανανθρώπινες, χωρίς ιδεολογικό πρόσημο και χρωματικό προσδιορισμό. Θα έπρεπε, είναι το κλειδί εδώ…
Πόσοι είναι αυτοί που θέλουν πράγματι την κοινωνική δικαιοσύνη, την κοινωνία της συμπερίληψης, της άρσης των διακρίσεων και διαχωρισμών κάθε είδους, της ισότητας των ευκαιριών ;
Και γιατί να την θέλουν σε τελική ανάλυση ;
Τους αρκεί να έχουν έναν «παράγοντα» κολλητό, είναι πιο εύκολο και γίνεται και δουλίτσα. Να γνωρίζουν τον Δήμαρχο, τον βουλευτή, τον Υπουργό. Να έχουν την άνεση να του ζητούν/απαιτούν το ρουσφετάκι την εξυπηρέτηση, τη διευκόλυνση για όποιο θέμα σχετικό ή άσχετο.
Κι εκείνος φυσικά να την υπόσχεται. Να χτυπάει την πλάτη, να κατανοεί και να μεσολαβεί για την ικανοποίηση του αιτήματος. Αν υλοποιείται ή όχι, πολύ λίγη σημασία έχει τελικά.
Το σημαντικό είναι να υπάρχει και να διατηρείται ζωντανή αυτή η σχέση. Αυτό το πάρε-δώσε της υποτέλειας, της εξάρτησης, του παραγοντισμού. Αυτό που βολεύει και ικανοποιεί όλες τις πλευρές.
Και τον υπήκοο βολεύει γιατί αισθάνεται ότι παρακάμπτει τους Νόμους και παίρνει «αξία» από το ενδιαφέρον και την ενασχόληση του προστάτη του, ενώ παράλληλα εξυπηρετεί το συμφέρον του, δίκαιο ή άδικο αδιάφορο .
Και τον προστάτη ασφαλώς δικαιώνει, γιατί του δίνει ρόλο ισχυρό και λόγο ύπαρξης κι ένα ικανό εφαλτήριο ώστε να ζητήσει με τη σειρά του τη «στήριξη» όταν το απαιτήσει η συγκυρία. Και να την πάρει.
Αυτή η καθημερινότητα της ελληνικής δημόσιας ζωής, αυτή η παθογένεια που κρατά μια Χώρα σταθερά προσανατολισμένη σε πρακτικές Μεσαίωνα, όσο κι αν θέλει να λέγεται Ευρώπη. Χωρίς ορατή ακτίνα φωτός.
Γιατί να θέλει κάποιος ίσες ευκαιρίες για όλους λοιπόν, όταν μπορεί να βρεί την ευκαιρία μόνο για τον εαυτό του ; Γιατί να τον απασχολήσουν οι «άλλοι» ή «όλοι»; Προϋποτίθεται εδώ η ελάχιστη συν-αίσθηση αλληλεγγύης και κοινωνικής συνείδησης, έννοιες που μάλλον τείνουν να γίνουν ζητούμενα από δεδομένα στην κοινωνία μας.
Εδώ βρισκόμαστε ακόμα στο επίπεδο του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε», με την απαίτηση στη διεκδίκηση κάθε είδους παρανομίας από τον κολλητό παράγοντα. Με την απαίτηση της (κατα)χρήσης κάθε κενού της όποιας νομοθεσίας κι αν αυτό δεν υπάρχει, τότε δημιουργείται.
Οπότε μοιραία μια επίκληση στη Δικαιοσύνη για όλους και τη Δίκαιη κοινωνία, θα έλεγα ότι φαντάζει περισσότερο απειλητική παρά καθησυχαστική για ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, όπως αποδεικνύεται περίτρανα…
Θλιβερό αλλά συμβαίνει .
Έχει να κάνει με δεκαετίες παθογένειας της φυλής μας και σάπιας νοοτροπίας, στοιχεία που δεν αλλάζουν έτσι εύκολα, επειδή απλά βρέθηκε κάποιος ιδεολόγος, ονειροπόλος, αφελής ή ό,τι άλλο να θέλει να τα αλλάξει και να οδηγήσει ένα λαό στο ξέφωτο.
Δεν ξέρω μέσα από ποιες διεργασίες προκύπτουν στ΄αλήθεια τέτοιου είδους κοινωνικοί μετασχηματισμοί. Μπορεί μετά από ένα ισχυρό σοκ, μπορεί μετά από ένα τέλμα. Και παρόλο που ζήσαμε αρκετά τελευταία, φαίνεται πως θα έρθουν κι άλλα.
Είναι σίγουρα κάτι που ανήκει στη σφαίρα της κοινωνικής ψυχολογίας και αφορά τους μηχανισμούς, που έχουν άμεση σχέση με τη χειραγώγηση των μαζών προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.
‘Η αλλιώς την στοχευμένη προπαγάνδα, τη διασπορά ψευδών, τη δαιμονοποίηση προσώπων και πολιτικών και την καθημερινή πλύση εγκεφάλου, μέσα από την οποία προκύπτουν όλως τυχαίως οι «ιδεολογικές ηγεμονίες» που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή μπροστά μας.
Δεν ξέρω πώς κάτι τέτοιο μπορεί να αλλάξει. Ξέρω όμως ότι βρισκόμαστε ακόμα πολύ μακριά από το ξέφωτο.
Δυστυχώς.
