Οι νέοι άνθρωποι, όμως, σήμερα είτε δεν γνωρίζουν, είτε δεν θέλουν να μάθουν, είτε πιστεύουν ότι αυτά αφορούν τους μαθουσάλες της πολιτικής. Απογοητευμένοι από το παρόν τους, συχνά δεν τους αφορά η πολιτική και αυτό το «όλοι ίδιοι είναι» είναι η δική μας ματαίωση όχι η δική τους. Γι’ αυτό πρέπει να ξανασυζητήσουμε και να σχεδιάσουμε τα βήματα που θα μας οδηγήσουν από εδώ που είμαστε εκεί που θέλουμε να πάμε. Και τα εγχειρίδια έχουν παλιώσει . Ο ριζοσπαστισμός πλέον δεν είναι η καθαρότητα της ιδεολογίας αλλά η προσπάθεια να δούμε τις ανάγκες των ανθρώπων και να προτάξουμε τις λύσεις που θα κάνουν την κοινωνία μας λιγότερο άδικη, λιγότερο άνιση, λιγότερο αδηφάγα για τους ασθενέστερους, λιγότερο εκδικητική στους νέους.

Οι εκλογές της 21ης Μαΐου πλησιάζουν και μας δοκιμάζουν όλους τούτες οι μέρες του αγώνα. Τι θα πούμε στα νέα παιδιά των 17-18 χρόνων, πως θα μετατρέψουμε την ματαίωση των προσδοκιών τους σε αγωνιστικότητα και σε αριστερή συνείδηση;

Η αριστερά μας δεν είναι «φυτό εσωτερικού χώρου», δεν είναι ένας χώρος που διεκδικεί την αριστερή αυθεντία, αλλά ένας χώρος ανοιχτός στο καινούριο, στις νέες ιδέες ,προσαρμοσμένος στους νέους καιρούς. Κινδυνεύουμε άραγε απ’ αυτό; Κινδυνεύει η ριζοσπαστική αριστερά από τους χιλιάδες νέους ψηφοφόρους που ακόμη δεν έχουν τοποθετήσει τον εαυτό τους ιδεολογικά στην αριστερά σε θεωρητική βάση; Κινδυνεύουν οι αξίες της αριστεράς από τα νέα παιδιά που τα βιώματά τους τα σπρώχνουν να αναζητήσουν την πολιτική έκφρασή τους στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ;

Πολλές φορές ρωτάνε οι νέοι - απλοϊκά ίσως- «πώς θα καταλάβω αν είμαι αριστερός ή δεξιός;» και εμείς πρέπει να τους απαντήσουμε απλά. Είσαι αριστερός όταν στέκεσαι αλληλέγγυος στους άλλους. Είσαι αριστερός όταν καταλαβαίνεις γιατί ο εργάτης απεργεί. Είσαι αριστερός όταν νιώθεις ότι σε εμπαίζουν μιλώντας για «αριστεία» αλλά ταυτόχρονα και για κανονικότητα των κοινωνικών ανισοτήτων. Είσαι αριστερός όταν αντιστέκεσαι στη φτώχεια, στην αδικία, στην καταστολή, στην εκμετάλλευση, στην αδικία. Είσαι αριστερός όταν νιώθεις τον πόνο όσων μεταναστεύουν, νιώθεις την απόγνωση των προσφύγων, είσαι αριστερός όταν δεν τους αποκαλείς λαθρομετανάστες, όταν οι «άλλοι» δεν είναι η κόλασή σου.

Αυτούς τους νέους τους θέλουμε κοντά μας, τους νέους που δεν προλαβαίνουν να διαβάσουν τις αναλύσεις μας αλλά στο «τικ- τοκ» σπαράζουν για τη «θυσία» στα Τέμπη, γελοιοποιούν τον Γεραπετρίτη ως μηχανοδηγό, υπερασπίζονται τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, σοκάρονται από την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες, γελάνε με τον «Μωυσή» πρωθυπουργό μας , εκφράζουν την αγανάκτησή τους με το γνωστό σύνθημα. Είναι οι ίδιοι οι νέοι που θα γεμίσουν τις πλατείες αντιδρώντας στην ιδιωτικοποίηση του νερού, θα τρέξουν σαν εθελοντές στις φωτιές, θα καγχάσουν όταν τους μιλήσουν για τα σχολεία της Κεραμέως, θα εξοργιστούν όταν κάποιος παρκάρει στη ράμπα των ΑΜΕΑ, θα υπερασπιστούν στο σχολείο τον αδικημένο μαθητή, θα ευαισθητοποιηθούν για τα αδέσποτα.

Η αριστερά μας, λοιπόν, θα απευθυνθεί σε όλους. Θα κοινοποιήσει το πρόγραμμά της, θα αναλύσει ιδεολογικά όλα τα μεγάλα ζητήματα, θα απλουστεύσει το λόγο της, όταν χρειάζεται. Και θα πείσει. Θα πείσει τους δημοκρατικούς πολίτες να έρθουν στην κάλπη της 21ης Μαΐου για να διώξουν τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Την κυβέρνηση που μας έκοψε την πνοή με κάθε της νομοσχέδιο. Την κυβέρνηση της αλαζονείας, της χυδαιότητας και της διαφθοράς.

Ποιος μας περισσεύει τούτη την ώρα; Μόνο οι φασίστες , οι ναζιστές, οι ρατσιστές, οι διεφθαρμένοι, οι εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου, οι αντιδημοκράτες, οι ακραίοι φιλελεύθεροι του «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» . Μόνο αυτοί θα μου πείτε; Δεν θα ζητήσουμε ιδεολογική καθαρότητα, κομματική ένταξη, πιστοποίηση της αριστεροσύνης; Όχι, γιατί θέλουμε την κοινωνία να μπορεί να αλλάζει, να μπορεί να επιλέγει και να εκφράζεται στην κάλπη ελεύθερα. Αν η ζωή, όπως μας την κλέψανε, μας οδηγεί από μόνη της στην αριστερά, αυτό αρκεί για αρχή. Θα έχουμε στη συνέχεια το χρόνο να μετασχηματίσουμε αυτές τις α-πολιτικές , αγωνιώδεις όμως, φωνές σε μοχλούς αριστερών μεταρρυθμίσεων. Η απόλυτη ιδεολογικοποίηση που αγνοεί τα προβλήματα και τις σκέψεις των άλλων , των μη μυημένων, στην πραγματικότητα μας αποτρέπει από το να ενσωματώνουμε το καινούριο, την διαφορετική αλήθεια και τις ελπίδες όσων μπορούν ακόμα να αντιστέκονται, έστω χωρίς την κομματική σημαία μας.

Αλλιώς, ας κάνουμε αυτό που σαρκαστικά προτείνει ο Μπρεχτ στη «Λύση» του:

Δε θα ήταν ευκολότερο
Στην περίπτωση αυτή, για την κυβέρνηση
Να διαλύσει το λαό
Και να εκλέξει έναν άλλο;