Της εξουσίας κρατά τα κιγκλιδώματα

σερνόμενο με απελπισία στα γόνατα.

Φοβίζει, τρομοκρατεί, απειλεί

και ξανά να κυβερνήσει επιθυμεί.

Το άγχος του κρύβει κάτω απ’ το προσωπείο

και προχωρά καμαρωτό με όρθιο το λοφίο.

Καταβροχθίζει, σκίζει σάρκες, αρπάζει τις ζωές,

κυκλοφορεί σε υπόγεια και μυστήριες Στοές.

Αρέσκεται να ζει γενιές εις βάρος άλλων,

το βλέπει σαν βιντεοπαιχνίδι μάλλον.

Του καθεστώτος ο Αφέντης δωροδοκεί, υπόσχεται, εξαγοράζει συνειδήσεις,

κοιτάζεται στον καθρέπτη κι αναφωνεί « Μεγάλε, θα κερδίσεις ! »

Γνωρίζει καλά το παιχνίδι το στημένο και διεφθαρμένο

με ψεύτικα στοιχεία, προπαγάνδα και Μέσο πετσωμένο.

Ως και τον καλλιτέχνη πολεμά, που τον είχε λοιδορήσει,

μα διαφήμιση του κάνει κι ας τον είχε αποκλείσει.

« Σε 10 χρόνια άλλωστε θα το έχουνε ξεχάσει! ».

Γνωστή η ρήση του πατέρα – Άρχοντα,

Εξ’ ου και ο (υ)ιός θέλει και πάλι να εξουσιάσει.

Δε λογάται όμως το θυμικό του Φουκαρά,

που ωσάν απαυδήσει, δίνει ηχηρή κλωτσιά.

Τη θηλιά απ’ το λαιμό του βγάζει

και τον δήμιο του ξεδοντιάζει.

Με αντάρα κι αγανάκτηση κομματιάζει τα δεσμά του,

διεκδικεί και απαιτεί να κάνει τη ζωή ξανά δικιά του.

Με ορυμαγδό κι αλαλαγμό ξεχύνεται στους δρόμους,

ποτάμι οργής γίνεται που παρασύρει στα θολά τους άδικους τους νόμους.

Να μην υποτιμάς τον Φουκαρά, που τον ανάγκασαν να λυγίσει,

ήρθε η ώρα που του γύρισε η ματιά και τον Αφέντη θα τσακίσει.

Ξελυγίζει και το ανάστημά του υπερήφανο και όρθιο σηκώνει,

σφίγγει τη γροθιά, βγάζει την κραυγή και τη ψήφο του καρφώνει.

Γδούπος βαρύς ακούγεται, το έδαφος τραντάζει

κι ο Αφέντης σωριάζεται, κατρακυλά με ουρλιαχτά σφαδάζει.

Ο ανάλγητος, ο άτεγκτος, ο απηνής

ανθρωπάκι μοιάζει που ζητά να λυπηθείς.

Ο Φουκαράς λοιπόν θυμήθηκε τη δύναμή του

και κατάλαβε πως του ανήκει η ζωή του.

Δίνει οριστική κλωτσιά, γκρεμίζει τον Αφέντη τον σουλτάνο,

ξεδιπλώνει τα φτερά και φωνάζει « ΤΕΡΜΑ πια, εγώ αναλαμβάνω ».