Την πρώτη φορά που είδε σινεµά ο Βασίλης ∆ούβλης ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν µια µέρα στο χωριό του έφτασε ο κινηµατογράφος της ΜΟΜΑ. Αρκετά χρόνια µετά χρησιµοποιεί το µέσο της «κινούµενης εικόνας» για να αναδείξει µερικές αλήθειες σχετικά µε τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Αλλωστε το σενάριο του «18» είναι εµπνευσµένο από πραγµατικά γεγονότα. Η ταινία σου πραγµατεύεται την αναζωπύρωση του φασισµού αλλά και τον εκφοβισµό στα ελληνικά σχολεία.

Εχεις καταλήξει σε συµπεράσµατα ως προς τα αίτια που έχουν γεννήσει τα συγκεκριµένα φαινόµενα;

∆εν θεωρώ ότι η σύγχρονη οικονοµική κρίση είναι η µοναδική αιτία για τη δηµιουργία αυτών των φαινοµένων. Το ζήτηµα είναι πιο σύνθετο και περίπλοκο.

Σίγουρα η κρίση σε συνδυασµό µε την πανδηµία λειτούργησαν καταλυτικά για να έρθουν στην επιφάνεια υπόγεια σκοτεινά ρεύµατα που διέτρεχαν την ελληνική κοινωνία από παλιά. Μέσα από την έρευνα που έκανα όταν έγραφα το σενάριο κατέληξα στο συµπέρασµα της κοινοτοπίας του κακού κι αυτό µε τρόµαξε.

Πολλά παιδιά που καταφεύγουν στον εκφοβισµό ή τον ρατσισµό δεν είναι τέρατα, αλλά τα παιδιά της διπλανής πόρτας, τα οποία µεγαλώνουν συχνά χωρίς τους γονείς δίπλα τους, είναι κοινωνικά αποκλεισµένα και έχουν έντονο θυµό µέσα τους καθώς δεν βλέπουν µέλλον στη ζωή τους. Είναι παιδιά που µεγαλώνουν σε µια κοινωνία χωρίς αξίες• αναζητώντας απεγνωσµένα µια ταυτότητα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στα χειρότερα µέρη.

Είναι περισσότερο πολιτικό ή κοινωνικό δράµα το «18»;

Στη δική µου µατιά είναι περισσότερο κοινωνικό δράµα και συγχρόνως µια ταινία ενηλικίωσης. Υπάρχει αναµφίβολα πολιτική διάσταση στην ιστορία, αλλά περισσότερο µε ενδιέφερε να προσεγγίσω το πρόβληµα του bullying και της σχολικής βίας µε έναν τρόπο που κυρίως να θέτει ερωτήµατα παρά να προσφέρει έτοιµες απαντήσεις.

Ποια είναι η θέση του ελληνικού σινεµά στον σύγχρονο παγκόσµιο κινηµατογραφικό χάρτη;

Παρά τις δύσκολες συνθήκες (κρίση, πανδηµία), ο σηµερινός ελληνικός κινηµατογράφος βρίσκεται σε άνθηση. Τα τελευταία χρόνια έχει ξεπεράσει κάποιες από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.

Εχει ξεφύγει κάπως από την εσωστρέφεια και τον ναρκισσισµό του. Υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες διαφορετικών ηλικιών, ρευµάτων και τάσεων που κάνουν ταινίες µε τόλµη και φρέσκια µατιά.

Το αποτέλεσµα είναι όχι µόνο να καταφέρνουν να ξεπερνούν τα όρια της χώρας, αλλά και να διακρίνονται στις διεθνείς αγορές και στα φεστιβάλ. Βέβαια το πρόβληµα της χρηµατοδότησης εξακολουθεί να υφίσταται.

ΠΗΓΗ Documento /DOCVILLE