Αν και δε πήγε σχολείο, έγραφε επιστολές σε μορφή ποιήματος, στο πνεύμα του ιαμβικού 15σύλλαβου της δημοτικής μας ποίησης. Τα γράμματά της είναι γεμάτα ευαισθησία, καλλιέπεια, και πνευματική καλλιέργεια.

Δε διδάχτηκε τη Γλώσσα και γι’ αυτό γράφει με τη δική της «ορθογραφία», που είναι ακουστική απόδοση των λέξεων και φράσεων. Γι’ αυτό, ο χωρισμός - ένωση λέξεων και πολλοί τονισμοί καταγράφονται σύμφωνα με την ακουστική απόδοσή τους στο Καλυμνιακό γλωσσικό ιδίωμα. 

 Στον πρόλογο της κάθε επιστολής επικαλείται τη βοήθεια του αγίου ή της αγίας που εορτάζει την ημέρα εκείνη.

Δημοσιεύω ένα της γράμμα (25/11/1935). Παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Η ζωή της

      Παιδί ακόμη έχασε τον πατέρα της, Γιάννη Πιζάνια, 25 χρονών στο σφουγγάρι. Την ανέθρεψε ο παππούς της, παπα-Νικόλας Πιζάνιας, που της έμαθε να διαβάζει από τα βιβλία της εκκλησίας και να ψέλνει.

      Σε μικρή ηλικία παντρεύτηκε τον Σακελλάρη Ι. Τρικοίλη, υποδηματοποιό και απέκτησε πολυμελή οικογένεια με 4 γιούς και 2 κόρες. Έμενε στην Παναγία Χώρας, στη Βουκολιά και στα Σκάλια.

      Στους γιους της ενέπνευσε το ζήλο της ψαλτικής και αξιώθηκε να βγάλει τρεις πολύ καλούς ψαλτάδες, τον Γιάννη και τους Νικόλα και Μιχάλη που φόρεσαν και το ράσο του ιερέα.  

*

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Έν Καλήμνω τη 25 / 11 / 1935

Παιριπόθιτον μού τέκνον Νηκόλαε Ειγιέναι.

Έλαβα διω επηστολάς πο χαίρη εδικό σού,

Εδάκρισα σαν άκουσα πάλλη τον κάλαμο σού.

Δόσμου Χριστέ μού Αντοχή την παίνα να κρατήσω,

Σήμερον το παιδάκοί μού εθέλω α παντίσω   .

Και ση εκατερίνα μού με την χρισή κορόνα,

Εισχόρεσε στο στήθως μού να γράψω στο Νηκόλα.

Να γράψω Στο παιθιμιτώ και εκλεχτό παιδή μού ,

Που διαυτώ κλονίζετε πάντοτε η ζωή μού.

Βασίλισσα ρητόρισσα σου δίδω εντιπόσης,

Να τρέξης στο παιδακή μού είσος τον ανταμόσης.

Ποιστέβω και γνοριζηστο τρέξε με το χριστό σού,

Θαρώ κοίρθε καμνιά φορά στο άγιω  ναώ σού.

Ευλόγατω κάμε σταβρό πάλλη στο βλέβαρον του,

Για νάχη μέχρη τέλος τού το είδιω μιαλό του.

Αυτά είπα στη μάρτηρα με ολλή την καρδιάμου,

Τώρα θα γράψω εις εσαί χρισή παριγοριά μού.

Το πρότω πουχω να σου πω καλά περαστικά σού

Στέλω την θεομήτορα να κάθετε κοντά σού.

Τη στέλω σαν Μητέρα σου που μένης μοναχός σού,                

Τον Άγιω Νηόλαω και κάνον οδιγόν σού.

Παράπονω επιστολές Νηκόλα μη μού κάμνης,

Για να σου γράφω ταχτηκά δεν έχω και δινάμης.

όχη πώς είμε άροστη καλλά είμε παιδή  μού

Μόνω που την σηγγήνιση κλονίζετε η ζοή μού.

Επιστολήν σου δεν πορώ παιδή μού να διαβάσω,

Γιατή από τα δάκρια νομίζω πώς θα σκάσω.

Σού σταματώ το ποιημα ενώ νε αρκετώ σού,

Και πάλλη την ρητόρισσα στέλλω εκδεξιώ σου.

Σε φιλώ θερμά η Μήτηρ σου Θεμελινα Τρικοίλη.