Logo
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Όλοι Ίδιοι Είναι Κύριο

Από την Αγγελική Τρικοίλη

«Εγώ δεν ασχολούμαι με τα κόμματα.

Είναι όλοι ίδιοι. Δεν αξίζει τον κόπο.

Και στις εκλογές έχω χρόνια να ψηφίσω. Δεν πάω , δεν με ενδιαφέρει.

Δεν θα αλλάξει τίποτα .»

Πιστεύω πως όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει και ακούμε καθημερινά στις συναναστροφές μας αυτές τις απόψεις.

Στους χώρους εργασίας, στις παρέες, υπάρχει συχνά η έκφραση μιας διάχυτης απογοήτευσης, μιας απαξίωσης για την πολιτική και τα «κόμματα», μια απουσία ιδεολογικού προσανατολισμού ως συνέπεια, ή ως άλλοθι.

Και η αλήθεια είναι ότι σε ένα βαθμό, ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας τα τελευταία χρόνια έχει «κερδίσει» με το σπαθί του αυτά τα εύσημα…καθιστώντας δικαιολογημένη, ίσως ακόμα και αναμενόμενη, αυτού του είδους την αντίδραση από μια μερίδα των συμπολιτών μας.

Ο σφιχτός -συχνά-εναγκαλισμός της εξουσίας με τα κάθε είδους συμφέροντα, οικονομικά, επιχειρηματικά κ.α., τα φαινόμενα διαφθοράς μεμονωμένα ή μη, η γενικότερη διαπλοκή και οσμή σκανδάλων που φθάνει στον απλό πολίτη, έχουν οδηγήσει στην αποσύνθεση και τη διάρρηξη κάθε έννοιας της πολιτικής.

Στην αλλοίωση του πρωταρχικού και κύριου χαρακτηριστικού της που είναι -και θα έπρεπε να είναι- η «εξυπηρέτηση» του απλού πολίτη, η διασφάλιση των δικαιωμάτων του, η διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων, που θα του επιτρέψουν να έχει μια -αν μη τι άλλο- αξιοπρεπή διαβίωση μέσα στην κοινωνία χωρίς να πρέπει να συνθλίβεται καθημερινά για τον επιούσιο.

Έτσι δεν είναι λίγοι αυτοί που φθάνουν στο σημείο να αρνούνται συλλήβδην την πολιτική και τους εκπροσώπους της , ως πρακτική, ως διαδικασία και να υιοθετούν μια στάση γενικότερης απουσίας και απόστασης από κάθε ιδεολογία.

Ως «δικαίωμα» και ως προσωπική επιλογή, ως ένα βαθμό να το δεχτώ.

Προκύπτουν όμως και εύλογα ερωτήματα από μια τέτοια στάση, ή μη-στάση ζωής.

Όλοι όσοι απαξιούν και αρνούνται γενικά κάθε επαφή με τα «κόμματα» και την «πολιτική» στη μορφή που τη γνωρίζουμε σήμερα, ποια ακριβώς εναλλακτική προτείνουν, αναγνωρίζουν και επιθυμούν ως μέθοδο κοινωνικής οργάνωσης;

Την αναρχία, το Χάος ή το γνωστό και κλασικό που επιβιώνει ακόμα-δυστυχέστατα- στα χείλη αμετανόητων νοσταλγών, Μια Χούντα θα μας σώσει;

Γιατί κάτι θα πρέπει να υπάρξει, αν δεν υπάρχει αυτό που σήμερα δεν μας εκφράζει έτσι όπως υπάρχει…

Και κάτι ακόμα.

Όσοι «δεν ασχολούνται» και δεν τους ενδιαφέρει… από τη στιγμή που συνεχίζουν να ζουν μέσα στην κοινωνία και δεν έχουν γίνει αναχωρητές εγκαταλείποντας τα εγκόσμια ποιόν ακριβώς τιμωρούν όταν δεν "ασχολούνται" και δεν ψηφίζουν ;

Από τη στιγμή που η αμοιβή της εργασίας τους διαμορφώνεται από τους ίδιους Νόμους, που διέπουν και όλους τους υπόλοιπους.

Από τη στιγμή που τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα, ρυθμίζονται -ή εξαϋλώνονται- με τους ίδιους όρους όπως και όλων των υπολοίπων.

Από τη στιγμή που η ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη και ό,τι τέλος πάντων αφορά την καθημερινή τους ζωή, διαμορφώνεται και καθορίζεται από συγκεκριμένες και κοινές για όλους πολιτικές, τι ακριβώς κερδίζουν με το να μένουν αμέτοχοι απέναντι σε αυτές; Και τελικά σε ποιους αφήνουν την επιλογή για όσα αφορούν τη δική τους ζωή ;

Στάση άρνησης και αποφυγή ευθύνης. Στάση δειλίας και στην ουσία της αντι-κοινωνική καθώς στερείται συν-αίσθησης.

Οι συμψηφισμοί του τύπου «όλοι ίδιοι είναι» είναι πολύ ρηχοί και πάντα βέβαια αδικούν το καλύτερο καθώς το προσγειώνουν στα ίδια επίπεδα με οτιδήποτε αρνητικό. Και προσφέρονται απλά ως εύκολη κατανάλωση, μόνο για όσους αρνούνται να σκεφτούν και να δουν τα πράγματα ως έχουν στην πραγματική τους διάσταση.

Γιατί στη τελική δεν είναι όλοι ίδιοι.

Όσοι εφαρμόζουν πολιτικές με επίκεντρο τον Άνθρωπο, αυξάνοντας π.χ. τον κατώτατο μισθό, προστατεύοντας τον εργαζόμενο από την αυθαιρεσία των εργοδοτών καθιερώνοντας Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (το θυμάται κανείς;) δεν είναι ίδιοι με εκείνους που καταργούν την οκτάωρη εργασία και τις συλλογικές συμβάσεις, αφήνοντας τον εργαζόμενο στο έλεος του εργοδότη να «διαπραγματεύεται» μόνος του.

Όσοι δίνουν κοινωνικό μέρισμα (ψίχουλα ναι)  και "πενιχρή" 13η σύνταξη για να ενισχύσουν -έστω ελάχιστα- κάποιους συμπολίτες μας, δεν είναι ίδιοι με αυτούς  που τα καταργούν και παράλληλα τριπλασιάζουν τα τιμολόγια της ΔΕΗ για να αμείβονται πλουσιοπάροχα τα «δικά μας» goldenboys, αδιαφορώντας για την ανέχεια στην οποία καταδικάζουν τα περισσότερα νοικοκυριά.

Για να αναφέρω μόνο μερικά από τα πρόσφατα highlights που πλέον διέπουν την καθημερινότητά μας.

Στη ζωή μας πάντα υπάρχουν επιλογές. Και καλό είναι να τις κάνουμε και να παίρνουμε και την ευθύνη μας για αυτές.

Η Επιλογή στην περίπτωση αυτή, είναι κοινωνική υποχρέωση και κατάκτηση για την οποία κάποιοι πάλεψαν και έχασαν ακόμα και τη ζωή τους.

Και είναι τουλάχιστον επιπόλαιο, για να μην πω τραγικά αντι-κοινωνικό κάποιοι να την απεμπολούν με τόση ευκολία ως περιττή και αχρείαστη.

Λυπάμαι αλλά δεν …

Τελευταία τροποποίηση στις
Αγγελική Τρικοίλη

Αγγελική Τρικοίλη

E-mail Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Argo Kalymnos