στα γράμματα και τις επιστήμες, σήμερα είναι βαθιά χωρισμένη (για άλλη μια φορά-έτσι της αρέσει…) σε δύο «στρατόπεδα», όπως συμβαίνει και σε άλλες πόλεις, σ’ αυτούς που πιστεύουν στην ανάγκη του εμβολίου κατά του κορονοϊού και πρόθυμα εμβολιάζονται, και στους λεγόμενους «αρνητές», που αντιστέκονται με πάθος κατά των εμβολίων. Και δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι περισσότεροι και ποιοι οι λιγότεροι ή ακόμη και ελάχιστοι.

*

Το κράτος λέει: «Ο εμβολιασμός δεν είναι υποχρεωτικός», ούτε και το εμβόλιο εκείνο που έχει «περισσότερα τα θετικά του απ’ ό,τι τα αρνητικά του».

Μπουρδολογία μεγέθους. Γιατί, ενώ χτυπιέται να πείσει τον πολίτη ότι ο «κορονοϊός» είναι υπαρκτός και μπορεί να σε στείλει μέχρι τα «θυμαράκια», από δήθεν δημοκρατική ευαισθησία και από κάλπικο ανθρωπισμό (που τον χάνει μπροστά στη φτώχια και την κοινωνική, τη ρύπανση, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την κρατική βία κ.λπ.), λέει στον πολίτη «είσαι ελεύθερος να κάνεις το εμβόλιο, αν εσύ το θέλεις». Και συμπληρώνει με τον πιο ηλίθιο τρόπο, διά στόματος «ειδικών της μπουκωμένης προπαγάνδας», ότι «το τάδε εμβόλιο διαθέτει περισσότερα θετικά απ’ ό,τι αρνητικά». Με άλλα λόγια, τι λένε στον ταλαντευόμενο; «Κάνε το εμβόλιο, γιατί είναι σωτήριο κατά του κορονοϊού, αλλά αν σου «κάτσουν» τα αρνητικά του, εμείς σε προειδοποιήσαμε». Πιο ηλίθια παρότρυνση υπάρχει;  

*

Πάμε τώρα στους αρνητές: Ευθύ και απλό το ερώτημα: πιστεύουν ή δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ο κορονοϊός, ότι είναι μεταδοτικός και προπάντων πολύ επικίνδυνος;

Α)  Αν δεν πιστεύουν, δεν τους πείθουν οι τόσοι θάνατοι συμπολιτών μας, κάθε ηλικίας; Δεν τους πείθουν οι τόσοι διασωληνωμένοι στο νοσοκομείο μας; Δεν βλέπουν τίποτα; Όταν χάνουν από κορονοϊό δικά τους πρόσωπα, τι λένε; Σε ποιον χρεώνουν το θάνατο του δικού τους προσώπου;

Β)  Αν πιστεύουν ότι ο θανατηφόρος κορονοϊός είναι μία πραγματικότητα που περιφέρεται ανάμεσά μας, είναι δίκαιο και ανθρώπινο οι «αρνητές» να πλησιάζουν συνανθρώπους, συναδέλφους και συνεργάτες τους; Να το «παίζουν» οι ίδιοι «άνετοι» και «λεβέντες», αλλά να στέλνουν στον άλλο κόσμο συμπολίτες τους;

Αν κάποιος ζει κάπου μόνος, μακριά από ανθρώπους, κανένα πρόβλημα. Δεν κινδυνεύει ούτε ο ίδιος ούτε αποτελεί κίνδυνο για τους άλλους. Αλλιώς, πρέπει ο αρνητής να σεβαστεί τη ζωή των διπλανών του.

*

Πρόταση: Οι «αρνητές» να κατέβουν απ’ τα «κάγκελα» και να κάνουν τα εμβόλιά τους. Να βοηθήσουν ώστε να εξαλείψουμε από την κοινωνία μας το «φόβο για τον άλλο», την απώθηση του συνανθρώπου μας, του γνωστού και του φίλου μας. Να ξαναβρούμε την κοινωνική μας επαφή και να αποκαταστήσουμε την κοινωνική συνοχή και ομαδικότητα, που τόσο φοβίζει τους εξουσιαστές. Αυτούς που μας θέλουν διαλυμένους, μακριά ο ένας από τον άλλον, σε απομόνωση, και πασχίζουν να υποτάξουν την κοινωνία…