Συμπληρώνονται φέτος 73 χρόνια από την ημέρα ορόσημο στην ιστορία της Δωδεκανήσου. 7 Μαρτίου του 1948. Ημέρα αλησμόνητη, ημέρα αγία, ημέρα ανάστασης 
για τα πολύπαθα νησιά και τους κατοίκους τους.
Το δυστύχημα είναι ότι φέτος ο εορτασμός θα είναι ο πιο φτωχός, ο πλέον απέριττος αυτών των 73 χρόνων, αφού η πανδημία του covid 19 βρίσκεται στην κορύφωσή της και τα υγειονομικά μέτρα για την αντιμετώπισή της είναι τα αυστηρότερα που γνωρίσαμε τους τελευταίους δώδεκα μήνες. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο αντίστοιχος επετειακός εορτασμός του 2020 ήταν για την Κάλυμνο ο λαμπρότερος, μετά, φυσικά, απ’ αυτόν του 1948.
Τη μέρα τούτη, λοιπόν, την οραματίστηκαν κι αγωνίστηκαν σκληρά γι’ αυτήν και θυσιάστηκαν πολλοί, επώνυμοι και μη, ταπεινοί βιοπαλαιστές αλλά και φωτισμένοι άνθρωποι, βγαλμένοι μέσα από τα σπλάχνα του λαού μας, που κράτησαν ψηλά το φρόνημά τους, αδούλωτο το πνεύμα τους, ανέγγιχτη την καρδιά τους, άσβηστη τη φλόγα της πίστης τους.
Βέβαια, η πραγματική απελευθέρωση έγινε στις 31 Μαρτίου του 1947, γιατί την ημέρα εκείνη, για πρώτη φορά ύστερα από 600 περίπου χρόνια, η Δωδεκάνησος έπαψε να τελεί υπό ξενική κατοχή και περιήλθε στα χέρια των Ελλήνων. Τη μέρα εκείνη η Μεγάλη Βρετανία έπαψε να ασκεί τη Στρατιωτική Διοίκηση των νησιών και την παραχώρησε στην Ελλάδα. Είχε προηγηθεί η λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (8 Μαΐου 1945) και η υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων, στις 10 Φεβρουαρίου του 1947, με την οποία η Ιταλία παραχωρούσε την κυριαρχία της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Στις 22 Οκτωβρίου του ίδιου έτους πραγματοποιήθηκε η κύρωση αυτής της Συνθήκης από τη Βουλή των Ελλήνων και ορίστηκε ως ημερομηνία της επίσημης Ενσωμάτωσης των νησιών μας στον εθνικό κορμό η 7η Μαρτίου του 1948,
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η Δωδεκάνησος διατήρησε αναλλοίωτη κι αλώβητη την ελληνικότητά της κατά τη διάρκεια της κατοχής της από Ρωμαίους, Ιωαννίτες Ιππότες, Τούρκους, Ιταλούς και για λίγο (από δύο έτη) Γερμανούς κι Εγγλέζους.
Κι είναι γεγονός ότι η τριάντα ενός ετών ιταλική κατοχή ήταν η σκληρότερη απ’ όλες, αφού συστηματικά και μεθοδευμένα επιδιώχθηκε απ΄τους …χριστιανούς Ιταλούς ο εξιταλισμός των Δωδεκανησίων με την απαγόρευση της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία και την πίεση που ασκήθηκε στην τοπική Εκκλησία, προκειμένου αυτή να διακόψει τις σχέσεις της με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να γίνει «Αυτοκέφαλος». Κι είναι γνωστή η σθεναρή αντίσταση των νησιωτών σ΄ αυτές τις …πονηρές μεθοδεύσεις των κατακτητών, που είχε ως αποτέλεσμα τις συλλήψεις, τις δίκες, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, χιλιάδων πατριωτών –ανδρών και γυναικών- γι΄ αυτή τους την ηρωική πατριωτική δράση. Στο πλαίσιο αυτό, στο νησί μας, έλαβε χώρα κι ο γνωστός μας «Πετροπόλεμος» (5,6 και 7 Απριλίου του 1935), που ματαίωσε ουσιαστικά την προώθηση του σατανικού αυτού σχεδίου για διακοπή της υπαγωγής της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου – διοικητικά- στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Είμαστε υπερήφανοι, γιατί η Δωδεκάνησός μας υπήρξε πάντοτε ελληνική, από τους προϊστορικούς χρόνους. Ήταν αδιαμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα κέντρα ανάπτυξης του ελληνικού πολιτισμού. Γι΄ αυτό κι αποτελεί ένα από τα πολυτιμότερα τμήματα του Ελληνισμού. Τρανή απόδειξη τούτου είναι ότι αναφέρεται επανειλημμένα στα έργα του Ομήρου.
Προσέφερε στην ανθρωπότητα τον Ιπποκράτη, τον πατέρα της Ιατρικής, από τον οποίο διατυπώθηκε το περίφημο αξίωμα « νους υγιής, εν σώματι υγιεί». Έδωσε τον Κλεόβουλο τον Λίνδιο, που είπε το σοφό «Μέτρον Άριστον». Γέννησε τον Χάρη, το δημιουργό του «Κολοσσού» της Ρόδου, ενός από τα εφτά θαύματα της αρχαιότητας. Παρέδωσε, ακόμη, και τον ονομαστό «Ροδίων Νόμον Ναυτικόν», που υπήρξε η βάση του Διεθνούς Δικαίου.
Στην Πάτμο γράφτηκε η Αποκάλυψη του Ιωάννη, το τελευταίο Βιβλίο (προφητικό) της Καινής Διαθήκης. Αλλά και κατά την περίοδο της Εθνικής Παλιγγενεσίας, η Πάτμος έδωσε τον Εμμανουήλ Ξάνθο, Γραμματέα της Φιλικής Εταιρείας και η Κάσος το Ιερό «Ολοκαύτωμά» της, το 1824.
Αλλά και η Κάλυμνος μπορεί να σεμνύνεται, γιατί δικό της τέκνο είναι ο Σκεύος Ζερβός, ο ιδιοφυής επιστήμονας, ο πρωτοπόρος ερευνητής, ιδίως των μεταμοσχεύσεων, ο πολυγραφότατος συγγραφέας, όπως και ο διαπρύσιος κι ανυποχώρητος αγωνιστής για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου και την απόδοσή της στη φυσική της μητέρα, την Ελλάδα.
Χρόνια πολλά, λοιπόν, και του χρόνου να γιορτάσουμε καλύτερα, έτσι όπως πρέπει να τιμάμε τούτη την ημέρα.
Κάλυμνος, 7 Μαρτίου 2021.
