Αναλύοντας τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις διαχρονικά , ιδιαίτερα από το 1964 μέχρι σήμερα, και λαμβάνοντας υπ΄όψιν ότι και οι δύο χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ, είσαι υποχρεωμένος να διαπιστώσεις όχι απλά ομοιότητες που επαναλαμβάνονται με τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά -χωρίς υπερβολή- και με την ίδια φρασεολογία.

Γίνεται η αναφορά στο έτος 1964, γιατί τότε άρχισε η ουσιαστική εμπλοκή των Αμερικανών στην επίλυση του Κυπριακού, αφού προηγήθηκαν οι συγκρούσεις του Δεκεμβρίου του 1963  στο νησί η κλιμάκωση των οποίων θα οδηγούσε σε πόλεμο Ελλάδα και Τουρκία εάν δεν υπήρχε η (ξεκάθαρη θέση ) αντίθεση των Αμερικανών ότι δεν θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο , επειδή οι δύο χώρες ήταν μέλη του ΝΑΤΟ.

Και επειδή η Τουρκία στις αρχές Ιουνίου του 1964 προετοιμαζόταν να επέμβει στρατιωτικά στην Κύπρο , ανάγκασαν τον πρόεδρο Τζόνσον να στείλει στις 5/6/1964 επιστολή στον Πρωθυπουργό της Τουρκίας Ισμέτ Ινονού , το περιεχόμενο της οποίας ήταν έντονα αποτρεπτικό δια τα Τουρκικά σχέδια απόβασης εις την Κύπρο και κατάληψης τμήματος του νησιού.

Το Καστελλόριζο παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον από την περίοδο του 1964, γιατί ένα από τα σενάρια επί χάρτου των Αμερικανών για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος ήταν η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και η παραχώρηση του Καστελλόριζου από την Ελλάδα στην Τουρκία για λόγους γοήτρου.

Οι εξελίξεις όμως στην πορεία ήταν τελείως διαφορετικές και το 1974 μετά τα γνωστά γεγονότα έγινε η εισβολή στην Κύπρο και σήμερα 46 χρόνια μετά το πραξικόπημα στο νησί βρίσκεται ο Αττίλας με 40.000  κατοχικό στρατό και ο Ελληνισμός βιώνει τις πειρατικές ενέργειες του νέο-σουλτάνου Ερντογάν, τόσο στο περίκλειστο τμήμα της Αμμοχώστου και στην Κυπριακή ΑΟΖ, όσον και στο Αιγαίο και στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα μεταξύ Ρόδου- Καστελλόριζου.

Αν το 1964 για την Τουρκία το Καστελλόριζο ήταν ασήμαντο, σήμερα μετά τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982, το Καστελλόριζο είναι στην αιχμή του δόρατος των παράνομων διεκδικήσεων της σε βάρος της Χώρας μας στη Ν.Α. Μεσόγειο, γιατί το Καστελλόριζο με τη Στρογγύλη και τη Ρω σύμφωνα με το άρθρο 124 της Σύμβασης Δ.Θ.  έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και η ΑΟΖ του Καστελλόριζου καταλήγει σε κοινό όριο με την ΑΟΖ της Κύπρου.

Το γεγονός αυτό αναγκάζει την Τουρκία -με πειρατικό τρόπο και υπό την απειλή άσκησης βίας κατά παράβαση του Διεθνούς δικαίου- να προσπαθεί να διαμορφώσει τετελεσμένα στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.

Η γεωπολιτική σπουδαιότητα του νησιού από τις αρχές του 20^ου αιώνα αναδεικνύεται κομβική, για τον έλεγχο της Ν.Α. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής , αφού το κατέλαβαν οι Γάλλοι το 1914 με τη συγκατάθεση της Βρετανίας, που με τη Συνθήκη του Λονδίνου του Αυγούστου του 1914 της είχε μεταβιβάσει όλη σχεδόν την Ευθύνη της Μεσογείου μέχρι το 1921, και στη συνέχεια με τη Συνθήκη των Σεβρών τη σκυτάλη την πήρε η Ιταλία καταλαμβάνοντας τα Δωδεκάνησα μέχρι το 1947.

Σημειώνεται ότι στις 4 Ιανουαρίου του 1932 μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας υπεγράφη στην Άγκυρα «Συμφωνία για την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων μεταξύ της νήσου Καστελλορίζου και της Ακτής της Ανατολίας», η οποία τέθηκε σε ισχύ στις 10 Μαΐου 1933 και με Ιταλική πρωτοβουλία, πρωτοκολλήθηκε στη Γραμματεία της ΚΤΕ (24 Μαΐου 1933), λόγω της διαφωνίας που προέκυψε μεταξύ των δυο χωρών για τα χωρικά ύδατα και της γεωπολιτικής σπουδαιότητας του Καστελλορίζου.

Επειδή σήμερα η σπουδαιότητα του Καστελλόριζου -περισσότερο από κάθε άλλη χρονική περίοδο- γεωπολιτικά για τη χώρα μας είναι μοναδική,  είναι καιρός επιτέλους η Αθήνα να αντιμετωπίσει την ανάπτυξη του νησιού με  όρους, που θα δώσουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στο νησί άμεσα εκατοντάδες Καστελοριζιοί –και ιδιαίτερα νέοι- που το εγκατέλειψαν σε προγενέστερους χρόνους για να βρούν την τύχη τους είτε στη Ρόδο, είτε στα μεγάλα αστικά κέντρα της πατρίδας μας, είτε στο εξωτερικό  κυρίως στις ΗΠΑ και την Αυστραλία.

Η Αθήνα  και οι γραφειοκράτες, ας εκπονήσουν ένα σχέδιο, ώστε το νησί να μετατραπεί σε φορολογικό παράδεισο άμεσα, με ρήτρα υποχρεωτικής παραμονής τουλάχιστον πέντε χρόνια, όσων επιστρέψουν για να τύχουν των ευεργετημάτων που θα προβλέπονται.

Είναι Εθνική ανάγκη άμεσα να παρθούν αυτές οι αναπτυξιακές πρωτοβουλίες από την Αθήνα, για να ξεφύγει το νησί από την εγκατάλειψη και τον μαρασμό, γιατί η Άγκυρα σε καθημερινή βάση είτε με NAVTEX είτε με ΝΟΤΑΜ N.A. της Ρόδου και Ν.Δ. του Καστελλόριζου, στο όριο των 6 ν.μ. , προσπαθεί να πνίξει στην κυριολεξία το νησί αποκόπτοντας το από την Ελλάδα ώστε  να έχει πρόσβαση μόνο  με το Κας.

Η Τουρκία, επειδή στην άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής έχει Εθνική στρατηγική με συγκεκριμένους στόχους, τους οποίους δεν εγκαταλείπει, το λάθος του 1964, αναφορικά με το Καστελόριζο που τότε της φαινόταν μικρό αντάλλαγμα, προσπαθεί να το επιβάλει τώρα με την απειλή της άσκησης βίας, με όλες τις ενέργειες που κάνει.

Για την Κύπρο τα κατάφερε να κάνει την εισβολή στην Κύπρο το 1974, αφού το 1964 δεν τα κατάφερε να κάνει γιατί την απέτρεψε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζόνσον,  και σήμερα να κατέχει το 40% του εδάφους του νησιού με 40 χιλιάδες κατοχικό στρατό.

Αντίθετα η χώρα μας πορεύεται χωρίς Εθνική στρατηγική όλα αυτά τα χρόνια, με το φοβικό σύνδρομο και τον κατευνασμό να είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της εξωτερικής μας πολιτικής, απέναντι στην Τουρκική επιθετικότητα, η οποία σήμερα θέλει διάλογο εφ όλης της ύλης με την Ελλάδα  χωρίς όρους για να διευθετήσουμε τις δήθεν  Ελληνοτουρκικές διαφορές μας

Ποιες τελικά διαφορές θα διευθετήσουμε;

• Την αποστρατικοποίηση των Δωδεκανήσων;
• Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των 18, των 25 ή των 150 νησιών όπως διατείνεται ότι δεν ανήκουν στη χώρα μας ;
• Τον Εθνικό εναέριο χώρο των 10 ν.μ., για τον οποίο ας απαντήσουμε επιτέλους ότι δεν υπάρχει αναντιστοιχία με την αιγιαλίτιδα ζώνη, αφού με τον Νόμο ΔΡΜΑ 4141, αριθμός φύλλου 68 της 11^ης του Απρίλη του 1913, έχουμε ειδική αιγιαλίτιδα ζώνη με εύρος 10 ν.μ.;
• Την ευθύνη έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο που διεκδικούν ανατολικά του 25^ου μεσημβρινού ;
• Ή μήπως θέλουν να μας αναγκάσουν να εγκαταλείψουμε οριστικά την προοπτική της επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. όπως προβλέπει η σύμβαση Δ.Θ και τη χάραξη της ΑΟΖ;
• Εκτός και αν θέλουν να μας αιφνιδιάσουν θετικά προτείνοντας μας την επαναφορά στο καθεστώς αυτονομίας που προβλεπόταν από τη Συνθήκη της Λωζάνης για τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο και την επιστροφή των κατοίκων τους στις πατρογονικές εστίες, επειδή θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια το 2021 από την έναρξη της Επανάστασης (Η κούνια που μας κούναγε !!!).

Είναι καιρός λοιπόν όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας να συνεννοηθεί με ειλικρίνεια για να αντιμετωπίσουμε την Τουρκική απειλή μιας και ο Ερντογάν έχει ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου με την ανοχή της Ε.Ε.

Μολονότι στο Ελσίνκι στις 10 και 11 Δεκεμβρίου του 1999, με τη σύμφωνη γνώμη της χώρας (τραγικό λάθος) ξεκίνησε η διαδικασία της διεύρυνσης της Ε.Ε. και η Τουρκία πλέον από τότε είναι υποψήφιο κράτος για να προσχωρήσει στην Ένωση, με όλα τα πλεονεκτήματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη διαδικασία προσχώρησης , δυστυχώς ο Ερντογάν απειλεί δύο χώρες μέλη της Ε.Ε. και η Ένωση σφυρίζει αδιάφορα και μάλιστα συγκεκριμένες μεγάλες χώρες τον εξοπλίζουν με κολοσσιαίες συμβάσεις για την παραγωγή υπερσύγχρονων οπλικών συστημάτων για να τα στρέφει εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου (Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία κλπ).

Τελικά επειδή σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση Ελλάδας Τουρκίας είναι βέβαιο ότι θα είμαστε μόνοι, είναι μονόδρομος εκτός από τις συμμαχίες σε Περιφερειακό επίπεδο τόσον της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας και στους τρεις κλάδους να εφοδιαστούν από την  Πολιτεία άμεσα με όλα εκείνα τα οπλικά συστήματα, ώστε εάν η Τουρκία τολμήσει την σύγκρουση, τα οφέλη της να είναι πολύ μικρότερα από το κόστος που θα υποστεί.

Σε διαφορετική περίπτωση το μέλλον του Ελληνισμού θα είναι ζοφερό και επειδή ο 20^ος αιώνας δεν ήταν καλός για τα Εθνικά μας συμφέροντα, με σταθμούς το 1922, το 1974 και το 1996, ας σχεδιάσουμε επιτέλους Ελληνοκεντρική Εθνική Στρατηγική, που θα εξυπηρετεί πρωτίστως τα Εθνικά μας συμφέροντα και δευτερευόντως τα συμμαχικά, τώρα που οι απειλές της Τουρκίας βρίσκονται εκτός ελέγχου.

Εθνική Στρατηγική που θα έχει τους βασικούς άξονες :

1. Ανάπτυξη σύγχρονης αμυντικής βιομηχανίας.
2. Εφαρμογή Ενιαίου Αμυντικού δόγματος Ελλάδας- Κύπρου, που θα ανταποκρίνεται στα γεωπολιτικά συμφέροντα του Ελληνισμού.
3. Να μην αποφασίζει η Κύπρος και να συμπαραστέκεται απλά η Ελλάδα, αλλά να συναποφασίζουν Ελλάδα και Κύπρος
4. Άμεση προώθηση και σύναψη της Ελληνο-Γαλλικής αμυντικής Συνεργασίας με ρήτρα στρατιωτικής συνδρομής της Γαλλίας.
5. Σταθερή ενεργοποίηση του Ελληνο-Αμερικανικού Λόμπι και των φιλελλήνων Γερουσιαστών ( Μενέντεζ κτλ ) για την ουσιαστική αξιοποίηση της στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ προς όφελος των Εθνικών μας συμφερόντων .
6. Ουσιαστική ανάπτυξη όλων των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, με ειδικά αναπτυξιακά κίνητρα και με θεσμοθετημένες διαδικασίες , ώστε το χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης ελέγχου των εποικοδομητικών σχεδίων να μην περνά το τρίμηνο από την ημερομηνία υποβολής των φακέλων, ώστε να δίνονται οι προβλεπόμενες αδειοδοτήσεις.

Γιατί δεν είναι μόνο η Κύπρος που βρίσκεται σε κίνδυνο με τη λύση που προσπαθεί να επιβάλει η Τουρκία, με την ανοχή του Γεν. Γραμματέα του ΟΗΕ κυρίου Γκουτιέρες και την πενταμερή που φαίνεται ότι είναι επί θύραις, και την οποία δεν πρέπει να δεχθούμε, διότι η Κυπριακή Δημοκρατία υποβιβάζεται σε κοινότητα Ελληνοκυπρίων αλλά θα βρεθούν στην ίδια τραγική κατάσταση και το Καστελλόριζο και όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και κυρίως τα Δωδεκάνησα .

Όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας οφείλει να πράξει ό,τι απαιτείται, ώστε η νέα Διοίκηση στις ΗΠΑ να σταματήσει και να βάλει στη θέση της την Τουρκία. Οι πολιτικοί μας το οφείλουν στο Έθνος και ας εγκαταλείψουν τα κομματικά παιχνίδια .

Οφείλουν επιτέλους να καταλάβουν ότι η Πατρίδα και ο Ελληνισμός είναι πάνω από κόμματα και συμφέροντα. Μόνο έτσι θα τιμήσουμε αυτούς που ξεκίνησαν την Επανάσταση του 1821 και όσους έχασαν τη ζωή τους αλλά κατάφεραν την έναρξη του πουλόβερ  της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.