Logo
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ Κύριο

Από την Αγγελική Τρικοίλη.

Η σχεδιασμένη αλλαγή, απαιτεί συνήθως την ύπαρξη ενός ισχυρού κινδύνου - μια αίσθηση επείγοντος.

 

 Το επείγον γεγονός χρήζει άμεσης αντιμετώπισης και επιβολής μέτρων από “πάνω προς τα κάτω”. Η από πάνω προς τα κάτω προσέγγιση, καθώς δεν προϋποθέτει καμία συμμετοχική διαδικασία λήψης αποφάσεων αλλά είναι μια έκτακτης ανάγκης αντιμετώπιση, βασίζεται εν πολλοίς στο κύρος της “αυθεντίας” και το ειδικό βάρος που έχουν οι πρωτοβουλίες οι οποίες αναλαμβάνονται υπό την καθοδήγησή της.

  Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί το αφήγημα, ποιος είναι ο στόχος, που θέλουμε να πάμε, καθώς και η ομάδα υποστήριξης που θα φέρει σε πέρας την αποστολή.

 Χρειάζεται να υπάρχει και το μήνυμα το οποίο θα απευθύνεται στη μάζα, στο κοινό όπου θα πρέπει να επικοινωνηθεί η αλλαγή , καθώς αυτό είναι που θα κληθεί εν τέλει να την εφαρμόσει και να την ενσωματώσει στη ζωή του .

 Το μήνυμα πρέπει να είναι σαφές , εύληπτο και κωδικοποιημένο . Να διοχετεύεται από διαύλους προσιτούς στο ευρύ κοινό π.χ. πρόσωπα οικεία και δημοφιλή. Να επικοινωνείται σε σταθερή και επαναλαμβανόμενη βάση για να οδηγήσει σε αυτοματοποίηση της συμπεριφοράς.

  Κάπου στο μέσο της διαδρομής, το κοινό πρέπει να νιώσει την αίσθηση της ανταμοιβής μέσα από μικρές νίκες, early wins, οι οποίες θα του δώσουν κουράγιο να συνεχίσει και την πεποίθηση πως ό,τι συμβαίνει γίνεται για το καλό του. Έτσι ελαχιστοποιείται και το περιθώριο αντίστασης σε όσα επιβάλλονται και στην πορεία εδραιώνεται η αλλαγή ως νέα κανονικότητα .

  Αν αυτό το πολύ γνωστό μοντέλο σχεδιασμένης αλλαγής ακούγεται κάπως οικείο και επίκαιρο, μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο γεγονός.

 Πέρα από το δεδομένο μιας πανδημίας που υφίσταται αυτή τη στιγμή -το πραγματικό μέγεθος και το υπόβαθρο της οποίας θα το μάθουμε μετά από πολύ καιρό- η σχεδιασμένη, η πραγματική αλλαγή που επιβάλλεται σταδιακά δεν έχει να κάνει φυσικά με το πόσες φορές πρέπει να πλένουμε τα χέρια μας.

 Δυστυχώς έχει να κάνει με πολύ πιο ουσιαστικά θέματα που καθορίζουν και επηρεάζουν όλες τις πτυχές της ζωής μας και που -ίσως- δύσκολα τα διακρίνει κανείς αυτή τη στιγμή με γυμνό μάτι, μέσα στο ομιχλώδες τοπίο στοχευμένης παραπληροφόρησης που επικρατεί.

Αφορά τις εργασιακές σχέσεις -κυρίως στον ιδιωτικό τομέα-που συνεχώς υποβαθμίζονται θυμίζοντας κάτι από σύγχρονο μεσαίωνα.

Αφορά τους μισθούς των goldenboys που διπλασιάζονται σε μια νύχτα, προκειμένου αυτοί οι επιστήμονες να καταδεχτούν να δουλέψουν, ενώ ταυτόχρονα άλλοι επιστήμονες απαξιώνονται με τον κατώτατο μισθό που μόνο κατεβαίνει.

Αφορά την καταστολή και τη βία, που στο όνομα της προστασίας του πολίτη, πλέον δρα ανεξέλεγκτα και εν κρυπτώ καθώς έντεχνα αποκρύπτεται από τα συστημικά ΜΜΕ.

Αφορά τη φίμωση του Τύπου, τον διαχωρισμό σε ημέτερους και αποδιοπομπαίους και την εξαφάνιση των τελευταίων προκειμένου να επικρατήσει το επιδοτούμενο σενάριο .

Την εκμετάλλευση της κρίσης ως ευκαιρία για business ημετέρων, είτε αυτές αφορούν Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης που απορροφούν κρατικό χρήμα προσφέροντας προχειρότητα, είτε νεοϊδρυθείσες εταιρείες απολυμάνσεων που αναλαμβάνουν κρατικές αναθέσεις, είτε εργοστάσια που στήνονται για να παράγουν μάσκες , τις οποίες μας επιβάλλεται να αγοράσουμε επί ποινή βαρύτατου προστίμου.

  Μάσκες που στην έξαρση της πανδημίας ήταν σχεδόν άχρηστες, έως και επικίνδυνες γιατί έδιναν ψευδή αίσθηση προστασίας. Τώρα ξαφνικά και λόγω “εγχώριας” παραγωγής γίνονται απλά υποχρεωτικές. Και φυσικά ούτε λόγος για δωρεάν διανομή τους στους πολίτες. Εδώ μας έφαγε μέχρι και η Τουρκία που τις στέλνει στους πολίτες δωρεάν και μέσω ταχυδρομείου. Πού λοιπόν βρισκόταν η αλήθεια; Στο πριν ή στο μετά ;

  Και κάπου εκεί, αγαπητέ συμπολίτη, όταν πια πέφτουν οι μάσκες, ίσως συνειδητοποιείς ότι Όχι Δεν είναι όλοι οι ίδιοι όπως κάποιοι έντεχνα σε οδήγησαν να πιστέψεις.

Δεν είναι το ίδιο ένα κράτος που παρέχει ουσιαστική ασφάλεια και σεβασμό στον πολίτη με το κράτος που καταστέλλει βίαια και τυφλά.

Δεν είναι ίδια μια κυβέρνηση που επενδύει στη διαφάνεια και την αλήθεια με μια κυβέρνηση που αποκρύπτει τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και μαγειρεύει τα επιστημονικά δεδομένα μιας πανδημίας για να δικαιώσει τις πολιτικές της επιλογές.

Δεν είναι ίδια η πολιτική της ενίσχυσης της εργασίας και των μη προνομιούχων , με την πολιτική της ενίσχυσης των ημετέρων και της απαξίωσης των υπολοίπων.

Δεν είναι ίδιος αυτός που σε κοιτάει στα μάτια με αλήθεια και ειλικρίνεια με εκείνον που σου απευθύνεται με αυτοκρατορικά διαγγέλματα και ημερήσιες διαταγές.

  Πολύ απλά, γιατί δεν είναι ίδιες οι αφετηρίες, τα κίνητρα, οι επιδιώξεις. Άρα και το αποτέλεσμα της εφαρμοσμένης πολιτικής, αυτό που νιώθουμε κάθε μέρα στο πετσί μας, δεν μπορεί να είναι το ίδιο.

 Έρχεται η στιγμή που οι μάσκες πέφτουν και καθένας βρίσκεται ουσιαστικά αντιμέτωπος με την ιδεολογία, την κοσμοθεωρία και τις πρακτικές του . Δεν είναι τίποτα τυχαίο, δεν είναι συγκυρία, δεν είναι σύμπτωση. Και δεν θα έκαναν όλοι τα ίδια.

 Ο συμψηφισμός είναι πολύ φτηνό δόλωμα για όποιον απλά δεν θέλει να συνειδητοποιήσει το τι συμβαίνει γύρω του.

  Και οι πολίτες τις επιλογές τους . Γιατί επιλογή σημαίνει ευθύνη.

Τελευταία τροποποίηση στις
Σακελλάρης Ν. Τρικοίλης  argokalymnou@gmail.com

Σακελλάρης Ν. Τρικοίλης [email protected]

E-mail Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Argo Kalymnos