Δεν είναι καθόλου εύκολο  να ξεκινήσει  ένας δήμαρχος Άθλους σαν αυτούς του μυθικού Ηρακλή για να καθαρίσει την κατάσταση;

 Οι Άθλοι του Ηρακλή, στο κάτω κάτω, ήταν ένας μύθος. Και αυτός ο Ηρακλής ήταν γιος Δία, του παμμέγιστου των θεών, προικισμένος από τον πατέρα του με ακατανίκητη δύναμη. Γι’ αυτό λεγόταν και  Αλκαίος  (αλκή= δύναμη).

Όμως ένας δήμαρχος δεν έχει μυθική καταγωγή κι ούτε μπορεί να είναι προικισμένος με θεϊκά χαρίσματα και προσόντα. Επίσης, ο Δήμος της Καλύμνου  δεν είναι καθόλου μύθος. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα που, βέβαια,  φτάνει στα όρια  του μύθου λόγω των απίστευτων προβλημάτων που ρίζωσαν «εθιμικώ δικαίω», προ δεκαετιών.  Άντε τώρα ο δήμαρχος  να καταργήσει αυτά τα καλυμνιακά υπαλληλικά «έθιμα» και γίνει ένας μικρός Ηρακλής για Άθλους! Ποιους Άθλους; Δύο παραδείγματα:

1.   Να κόψει τα κεφάλια της «Λερναίας Ύδρας» των ατελείωτων και  ανεξέλεγκτων υπαλληλικών αδειών.  Μερικών υπαλλήλων οι άδειες ποτέ δεν εξαντλούνται. Σωστή Λερναία Ύδρα.  Μόλις κοπεί  το «κεφάλι» μιας άδειας 10 ημερών, ξαναφυτρώνει άλλο.   

2.   Να καθαρίσει το Δήμο από την «Κοπριά του Αυγεία». Ποια κοπριά; Ιδού:

*  Να επιβάλει την ισονομία  στην πράξη και για όλους τους υπαλλήλους.  Να μη «λειτουργούν» μερικοί /ές σαν «πιο ίσιοι από τους ίσους» . Να κόψει την εύνοια και την ανοχή προς προϊσταμένους Ηρακλειδείς  κι ας μείνει χωρίς «Ηρακλειδείς του Στέμματος».  

*  Να εργάζονται άπαντες  οι υπάλληλοι & οι διευθύνοντες, εκτελώντας όλες εργασίες που επιβάλλει η θέση τους και να ελέγχονται γι’ αυτό.  Και  οι διευθύνοντες να μην  ψάχνουν θύματα από άλλες υπηρεσίες.  Προπάντων, να μην  περιφέρονται καθημερινά(!) ανά τας οδούς και τας ρύμας σε ώρες εργασίας.   

Μένω σ’ αυτούς τους δύο «Ηράκλειους Άθλους», πιστεύοντας ότι , αν ο σημερινός δήμαρχος της Καλύμνου , ο κ. Γ. Γαλουζής,  κατορθώσει να φέρει σε πέρας έστω και μέρος αυτών των δύο μόνον άθλων, ο Δήμος θα ανορθωθεί  και η Κάλυμνος θα βρει το δρόμο της.  

Θα μου πείτε: «Μα αυτοί οι «Άθλοι» είναι από τις πιο βασικές υποχρεώσεις του δημάρχου».   Το ξέρω, μα γι’ αυτό  τα έγραψα…   «Τα ξέρουμε τα όμορφα, μα πρέπει να τα λέμε» έλεγε στα παιδιά της μια παλιά Καλυμνιά γιαγιά.