των τριών αξιωματικών του Πολεμικού μας Ναυτικού, Παναγιώτη Βλαχάκου – υποπλοιάρχου, Χριστοδούλου Καραθανάση – υποπλοιάρχου και Έκτορα Γιαλοψού – σημαιοφόρου, που βρήκαν τραγικό θάνατο στη θάλασσα των Ιμίων, κατά τη ζοφερή εκείνη νύκτα της 29ης προς 30η Ιανουαρίου 1996. Μετά την ακολουθία στο ναό, η πομπή κατέβηκε στην πλατεία Λιμεναρχείου και προ του μνημείου των πεσόντων αξιωματικών εψάλη Τρισάγιο.
Στη Θεία Λειτουργία και στο μνημόσυνο χοροστάτησε ο μητροπολίτης κ.κ. Παΐσιος και τoν επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε ο δάσκαλος κ. Απ. Τηλιακός. Παρέστησαν οι τοπικές στρατιωτικές και λιμενικές αρχές, ο δήμαρχος κ. Διακομιχάλης με δημ. σ/λους της παράταξής του και από την ελ. αντ/τευση ο επικεφαλής κ. Γ. Γαλουζής και ο δημ. σ/λος κ. Μ. Ρήγας.
Η απουσία της αξ. αντ/τευσης
Απουσίασε από το μνημόσυνο η αξ. αντ/τευση καθαρά για λόγους συμβολικούς, καθώς πρωταίτιο της τραγωδίας των Ιμίων θεωρεί (από το 1996 ώς σήμερα) τον κ. Δ. Διακομιχάλη. Κατά τη δική της ιστορική και πολιτική αξιολόγηση του ιστορικού αυτού γεγονότος, ο κ. Διακομιχάλης είναι αυτός που προκάλεσε τη γείτονα Τουρκία και της έδωσε πρόσχημα να επέμβει στα Ίμια. Γιατί ως τότε δήμαρχος θεώρησε εθνικά συμφέρον να στήσει ελληνική σημαία, με εντελώς πρόχειρο τρόπο, στη μεγάλη βραχονησίδα των Ιμίων, ενώ δεν συνέτρεχε κανένας λόγος και ούτε είχε αρμοδιότητα ο Δήμος πάνω σε θέματα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και του Υπουργείου Εξωτερικών. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία του κ. Διακομιχάλη, κατά την αντ/τευση, προκάλεσε την Τουρκία να επέμβει, σε επίπεδο δημοσιογράφων, και έκτοτε να χαρακτηριστεί από την Τουρκία η θαλάσσια περιοχή των Ιμίων ως «γκρίζα ζώνη». Την άποψη αυτή της αξ. αντ/τευσης συμμερίζονται και στην ελ. αντ/τευση όπως και πολλοί πολιτευτές.
Η διχογνωμία & οι «μνήμες»
Από το 1996 έως σήμερα πέρασαν 18 χρόνια και το μνημόσυνο γίνεται κάθε χρόνο μέσα σε κλίμα τοπικής διχογνωμίας και αμφισβήτησης της ενέργειας του κ. Διακομιχάλη, και δίνουν στο μνημόσυνο εντελώς διαφορετικό νόημα, απ’ ότι η «όχθη Διακομιχάλη», δηλαδή δημ. σ/λοι και οπαδοί τη παράταξης . Να τονίσουμε δε ότι και μέχρι σήμερα δε λείπουν από την Κάλυμνο οι εθνικιστικές κορόνες εναντίον της Τουρκίας και οι αφελείς πολεμοχαρείς.
Έτσι, όσοι συμμετέχουν στο μνημόσυνο δίνουν το δικό τους νόημα και έχουν τη δική τους «μνήμη», με αποτέλεσμα να έχουν τις εξής μνήμες: Α) Της τουρκικής προκλητικότητας; Β) Της θυσίας υπέρ Πατρίδας; Γ) Της τυχοδιωκτικής πρωτοβουλίας του κ. Διακομιχάλη; Δ) Του εθνικιστικού κλίματος που οδηγεί σε τραγωδίες; Ε) Του «έπους των τουρκοφάγων»; ΣΤ) Των γραφικών στρατοκρατών που απαιτούν πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία; κ.α.
Όλα μαζί τα ως άνω δεν μπορούν να συνυπάρξουν, ώστε να καταλήγουμε σε ομόφωνη αξιολόγηση του ιστορικού γεγονότος και όλοι να έχουμε την ίδια ιστορική μνήμη. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο το μνημόσυνο θα γίνεται αφορμή για σιωπηρή αναζωπύρωση των τοπικών τριβών για την τραγωδία των Ιμίων το 1996.
