ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ

ΚΑΛΥΜΝΟΣ-ΕΝΟΤΗΤΑ-ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ: ΜΑΣΤΡΟΚΟΥΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

                                                                                                     ΚΑΛΥΜΝΟΣ 05-11-2013

Το επικίνδυνο ταξίδι ενός περίεργου καπετάνιου, με το πλήρωμα του στα άκρα συνεχίζεται. Σε μια καταδικασμένη αποστολή, συμπαρασύροντας στο βυθό όνειρα, προσδοκίες , ξεθωριασμένες  υποσχέσεις και επιφέροντας συγχρόνως  πολλές  παράπλευρες απώλειες.

Τι είναι άραγε αυτό πού οδηγεί τον καπετάνιο στην αυτοκαταστροφή;

 Μήπως ο καπετάνιος έχει ανοιχτούς λογαριασμούς;  

Μήπως  θέλει, λοιπόν, να πάρει την εκδίκησή του,  με τους ήρωες του να είναι άλλοτε αδικημένοι και καταθλιπτικοί και άλλοτε εξεγερμένοι και αυτοκαταστροφικοί;

Ανασύρονται πάθη του παρελθόντος με πεισματική εμμονή. Ως αυτοσκοπός φαντάζει το «κυνήγι πολιτικών αντιπάλων» το κυνήγι του αόρατου εχθρού .Οι απειλές για προσφυγή στη δικαιοσύνη κατέχουν περίοπτη θέση στην ημερήσια διάταξη.

Γιατί άραγε όλα αυτά;  Ποιός  ο σκοπός;

Το σκάφος οδηγείται  ανεξέλικτα στο έλεος του Θεού. Όλα στο μηδέν .

 Η ανάπτυξη, αποτελεί ξεχασμένη  υπόθεση. Το ακτοπλοϊκό ζήτημα, ούτε λόγος να γίνεται. Η συγκοινωνία, υποβαθμίστηκε προκλητικά. Η καθαριότητα, προκαλεί το κοινό αίσθημα. Η αυτεπιστασία,  αποτελεί όνειρο θερινής  νυκτός .Η ανεργία, σημειώνει τα υψηλότερα επίπεδα. Η αιμορραγία της μετανάστευσης ,κλονίζει την κοινωνική μας  ζωή. Η επιστροφή των μεταναστών, αποτελεί κίτρινο γράμμα στο συρτάρι .Οι επιγραφές των πωλείται και ενοικιάζεται ,κοσμούν κάθε γωνία και κάθε σοκάκι ΤΟ  ΧΩΡΙΟ εγκλωβίζεται στο ντουλάπι των ισχυρών συμφερόντων και το ΕΣΠΑ αποτελεί άγνωστη λέξη για τη Δημοτική Αρχή.

Και το κυνήγι της λευκής φάλαινας συνεχίζεται…

Θα ακούσει άραγε « ο ακρωτηριασμένος καπετάνιος»  τη φωνή της λογικής  στο μυαλό του να λέει: «Δεν είναι ο Μόμπι Ντικ που σε ψάχνει. Εσύ είσαι που τον ψάχνεις με μανία.»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΞΗ

Ο ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ

ΜΑΣΤΡΟΚΟΥΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

*

Δυο λόγια από την ΑΡΓΩ

Ο Μόμπι Ντικ, του Αμερικανού συγγραφέας Χέρμαν Μέλβιλ,  είναι ένα από τα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, στα Κλασικά Εικονογραφημένα.

 Η ιστορία που αναπτύσσει είναι μια ιστορία εκδίκησης: Ο καπετάν Αχαάβ κυνηγάει την άσπρη φάλαινα που του έκοψε το πόδι. Όμως ποιος εκδικείται ποιον; Γιατί στο τέλος, βυθίζεται το πλοίο και από το πλήρωμά του δεν σώζεται παρά μόνο ο αφηγητής που αφηγείται την ιστορία.

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το εφέ της αποστροφής που χρησιμοποιεί με μεγάλη συχνότητα ο συγγραφέας του έργου: «Ω, εσείς, προμηνύματα και οιωνοί», «Ω, άνθρωπε, μην κοιτάς…», «Ω, εσύ αβυθομέτρητη ομορφιά…», «Γύρε, ώ θάλασσα, τόσο που να φανεί ο βυθός σου…», «Ήλιε, φεγγάρι και αστέρια, ακούστε» κ.λπ. Οι αποστροφές αυτές, συνδυασμένες συχνά με ένα υψηλό ρητορικό ύφος, θυμίζουν σαιξπηρική τραγωδία.

Ο Αχαάβ σαν ρομαντικός και τραγικός συνάμα ήρωας ορμάει στην κατάκτηση του ανέφικτου όπως ο δον Κιχώτης πάνω στους ανεμόμυλους.