και το διοικ. σ/λιο του Αναγνωστηρίου «Αι Μούσαι» δεν είχε ούτε «αρετήν» ούτε «τόλμην», στη συνέντευξη που εδωσαν, στις 24.9.12 (την παρακολούθησα σε επανάληψη από το ΑΙΓΑΙΟ TV).
Ο πρόεδρος και το διοικ. σ/λιο του Αναγνωστηρίου βγήκαν αποφασισμένοι να πούνε όλη την αλήθεια και να βάλουνε τα πράγματα στη θέση του πάνω σε δύο μεγάλα κεφάλαια:
1) Να εξηγήσουν το ιδιοκτησιακό του κτιρίου, όπου στεγάζεται το Αναγνωστήριο, επισημαίνοντας ότι το δημοτικό συμβούλιο πήγε προσωρινά στην αίθουσα του Αναγνωστηρίου και, τελικά, εγκαταστάθηκε μόνιμα (κοινώς, «κατσικώθηκε»).
2) Να καταθέσουν την άποψή τους γιατί ένα πνευματικό σωματείο δεν πρέπει να εμπλέκεται στις πολιτικές μέριμνες μιας κοινωνίας, αλλά να μένει στοχαστικός θεατής.
Η αλήθεια για το κτιριακό
Γενικό συμπέρασμα από όσα άκουσα: Καλύτερα να μην έβγαιναν σε δημόσια εμφάνιση. Μπορούσαν να έβγαζαν ένα δελτίο τύπου και να τα έλεγαν όπως ήθελαν. Στη συνέντευξη δεν άντεξαν την πίεση των δημοσιογράφων .
Μου έδωσαν την εντύπωση ότι όχι μόνο απέφυγαν… απροκάλυπτα να πούνε την αλήθεια, αλλά βγήκαν για να συγκαλύψουν την αλήθεια με γενικολογίες και διάχυση ευθυνών. Γιατί, όταν υπάρχει ο συγκεκριμένος υπεύθυνος και εσύ διαχέεις τις ευθύνες γενικά και αόριστα, όπως έκανε ο κ. πρόεδρος, χρησιμοποιώντας τον όρο της «δημοτική Αρχή» σαν αφηρημένη έννοια, χωρίς να εννοεί κανένα δήμαρχο, τι άλλο προσπάθησε παρά να αθωώσει τον νυν δήμαρχο κ. Δημ. Διακομιχάλη;
Απλά τα πράγματα και τα περιέπλεξαν
Τα πράγματα είναι απλά και τα περιέπλεξαν. Οι ευθύνες Ρούσσου και Διακομιχάλη πρέπει να κατονομάζονται. Να μην μοιράζονται 50-50 μέσα από μια θολούρα αοριστολογίας . Ποια είναι η πραγματικότητα;
Η δημαρχία Ρούσσου, με ευθύνη του προέδρου του δημ. σ/λίου κ. Σ. Ζερβού, έκανε τη μελέτη και την προκήρυξη του έργου ανακατασκευής των εσωτερικών χώρων του Δημαρχείου, ώστε να προκύψει μεγαλύτερη αίθουσα του δημ. σ/λίου. Για να εκτελεστεί το έργο το δημ. σ/λιο μεταφέρθηκε «προσωρινά» στο Αναγνωστήριο. Είχε έτοιμα και τα λεφτά. Δεν πρόλαβε να εκτελέσει το έργο και το παρέδωσε έτοιμο στη δημαρχία Διακομιχάλη.
Ο κ. Διακομιχάλης, κατά τη λογική φορά των πραγμάτων, είχε υποχρέωση να προχωρήσει στην εκτέλεση του έργου. Δεν είχε κανένα πρόβλημα. Δημιούργησε όμως ο ίδιος το πρόβλημα: κατάγγειλε την εργολαβία και ματαίωσε το έργο. Και τι έκανε, παρακαλώ; Πήρε τα έτοιμα λεφτά του Δημαρχείου, πήρε και τα άλλα του Αστυνομικού Τμήματος Χώρας (ένα ωραιότατο κτίριο που πήγαινε για ανάπλαση και αξιοποίηση), για να τα διαθέσει, λέει, στην αυτεπιστασία (δηλαδή να τα κάνει δαπάνες της προεκλογικής του καμπάνιας). Οι συνέπειες αυτής της αυθαιρεσίας του κ. Διακομιχάλης ήταν δύο:
Α) Επειδή ήταν παράνομη η καταγγελία της σύμβασης, ο Δήμος Καλυμνίων, πιο σωστά ο Καλυμνιακός λαός, αποζημίωσε τον εργολάβο με 45.000 ευρώ.
Β) Αφού το δημοτικό μέγαρο δεν επισκευάστηκε, η επιστροφή του δημ. σ/λίου στην έδρα του είναι αδύνατη. Άρα εγκατάστασή του στην αίθουσα του Αναγνωστηρίου είναι σχεδόν μόνιμη – αν και είναι μη νόμιμη και, συνεπώς, παίρνει αποφάσεις όχι σε δικό του χώρο.
Ποιος, λοιπόν, ευθύνεται για τη μονιμοποίηση της κατάληψης της αίθουσας του Αναγνωστηρίου; Δεν τόλμησε ο πρόεδρος του Αναγνωστηρίου να δει την αλήθεια.
Αν ήθελε να καταλογίσει και μέρος ευθύνης στην προηγούμενη δημαρχία, ας το έκανε με «αρετήν» και «τόλμην». Οι «διπλωματικοί» ελιγμοί δε βοηθάνε. Πιθανόν να αποκάλυπτε ευθύνες στη δημαρχία Ρούσσου το πολύ της τάξης του 10-20% - για να αριστοποιήσουμε τις ευθύνες. Όμως το 80-90% των ευθυνών βαρύνει τη δημαρχία Διακομιχάλη. Προτίμησε το 50-50%. Κακώς. Καλύτερα να μην έβγαιναν δημόσια με τέτοια επιχειρηματολογία αίολη (του αέρα, του ανέμου). Ομελέτα χωρίς αβγά δε γίνεται. Θα βγει μουσταλευριά…
«Δεν εμπλεκόμαστε στα πολιτικά»
Ο εξορκισμός της πολιτικής από τον πρόεδρο και τον αντ/δρο του Αναγνωστηρίου ήταν ένα άλλο κεφάλαιο, που δε νομίζω ότι αντέχει σε κριτική. Ευτυχώς διαφοροποιήθηκε η κ. Φ. Καπελλά. Αντίθετα ο κ. Γ. Χατζηθεοδώρου συντάχτηκε στη «γραμμή» του Αναγνωστηρίου που θέλει τους «πνευματικούς ανθρώπους» να μη μιλάνε. Το να μένει όμως ένας «πνευματικός άνθρωπος» (τι σημαίνει άραγε αυτός ο όρος…;) μακριά από την πολιτική, μακριά από τα πράγματα και τα προβλήματα της «πόλης» είναι μια ηθική προσταγή έωλη (=μπαγιάτικη), άλλων εποχών…
Αλλά θα έλεγα και το εξής: το να ηδονίζεται πνευματικά ένας «πνευματικός άνθρωπος» εξετάζοντας στοχαστικά τον ομφαλό του, είναι και αυτό μια επιλογή. Είναι πολύ βολικό και ανώδυνο το να υπερίπταται στα υψηλά ο «φερόμενος ως πνευματικός άνθρωπος" , χωρίς να καταδέχεται να ασχοληθεί με τα ταπεινά και πεζά της κοινωνίας της κοινωνίας των πολιτών. Κάποιοι χαρακτηρίζουν αυτή στάση αντικοινωνική και προπάντων αντιπνευματική, αντιπολιτισμική. Δε θα επιχειρηματολογήσω πάνω σ’ αυτό. Ο καθένας ας πιστεύει (αν πραγματικά πιστεύει…) ότι θέλει.
Σε έναν αντίλογό τους μόνο θα συμφωνούσα . Αν έλεγαν στους δημοσιογράφους «μήπως είδατε, φίλοι μου, κανέναν πολιτικό να μιλάει με θάρρος και δημόσια, για να υπερασπιστούν πρόσωπα που βάλλονται άδικα και να καταγγείλουν αθλιότητες; Μιλάνε μόνο όταν το θέμα τους αφορά προσωπικά. Μιλάνε πάντα για τον εαυτό τους, για την πολιτική τους καριέρα (για τα οφέλη της) της».
Σε μια τέτοια θέση «αρετής και «τόλμης» θα τους έδινα το χέρι…
