Και ξαφνικά, απέκτησαν νόημα οι πλατείες. Απέκτησαν οι σημαίες ουσία και οι φωνές περιεχόμενο. Ξαφνικά, κάποιοι άφησαν τον καναπέ τους και βγήκαν στους δρόμους. Κάποιοι κάπου αλλού, γιατί εμείς εδώ «αγωνιζόμαστε»  ενάντια στο κατεστημένο ο καθένας μόνος, από το σπίτι  του.

  Υπάρχει διάχυτο αυτό το «δεν πάει άλλο, ως εδώ». Διάχυτη κι η οργή και η αγανάκτηση και όλα τα σχετικά. Κι επίσης η απουσία των κομμάτων -η φανερή έστω- οι αυθόρμητες και αυτοσχέδιες λαϊκές συνελεύσεις, η ατμόσφαιρα ενός πλήθους σίγουρα ετερόκλητου, πολύβουου, και αρκετά απελπισμένου που περιμένει κάτι από κάπου, αλλά δεν ξέρει ακριβώς τι και από που .

  Άντε και αγανακτήσαμε… Και μετά τι; Βγήκαμε, φωνάξαμε εκτονωθήκαμε Και; Και πάλι αν δεν αγανακτήσεις, τι ; Άντε και ψήφισες, θα σου πω, στις εκλογές για κυβέρνηση. Ε και ; Σε ρώτησε κανείς για όλα όσα συμβαίνουν και όσα πρόκειται να συμβούν; Ζήτησε τη γνώμη σου, ως κυρίαρχου λαού; Γιατί μήπως ρώτησε κανείς και την ίδια την κυβέρνηση θα μου πεις…

 Το ξέρω πολύ καλά, πως αυτού του είδους ο μηδενισμός, είναι ο χειρότερος εχθρός της δημοκρατίας. (Πού την θυμήθηκα κι αυτή τώρα, να ναι καλά εκεί που βρίσκεται…). Η ισοπέδωση των πάντων, η απαξίωση των θεσμών, η ακύρωση της λαϊκής βούλησης και κυριαρχίας. Η κατάρρευση των ειδώλων και των ιδεωδών, το τέλμα το χάος, Κι όμως αυτές οι σκέψεις είναι ακριβώς που κυριαρχούν το τελευταίο διάστημα , στο μυαλό όλων μας. Πώς να τις αγνοήσεις.

 Κι είναι σε κάτι τέτοιες «χαριτωμένες» στιγμές, που βρίσκουν την ευκαιρία κάποιοι συμπαθέστατοι κύριοι, της τρίτης ηλικίας, και αναπολούν με γνήσια και ειλικρινή νοσταλγία ένδοξες ημέρες καταλήγοντας στο γνωστό «Μια Χούντα θα μας σώσει»… Κι άντε τότε εσύ ο δημοκράτης να αποδείξεις το αντίθετο.

 Το πώς φθάσαμε ως εδώ, μια άλλη πονεμένη ιστορία . Ήταν λοιπόν η Ελλάδα, μια φορά κι έναν καιρό (φοβάμαι πως θα συνηθίσουμε σιγά -σιγά να μιλάμε σε παρελθοντικό χρόνο) μια χώρα μικρή, ανάδελφη και φιλόδοξη. Ως μικρή, δεν της έδιναν και ποτέ ιδιαίτερη σημασία και όλοι την ήθελαν του χεριού τους. Ως ανάδελφη, δεν είχε και ποτέ τις απαραίτητες συμμαχίες (ούτε καν στη Eurovision, θέλω να το καταγγείλω αυτό). Και ως φιλόδοξη , είχε ένα παράξενο βίτσιο να μην  ανέχεται  να την περνάνε για κορόιδο. 

  Διεκδίκησε λοιπόν τη Δημοκρατία και την ανεξαρτησία της με σκληρούς αγώνες και αίμα. Δεν της έφθαναν όμως οι εξωτερικοί «φίλοι» που αγωνίζονταν να την πνίξουν με τον παράφορο, σφιχτό εναγκαλισμό τους, είχε να αντιμετωπίσει και τις ορδές των εγχωρίων βαρβάρων που αγωνίζονταν μανιωδώς και λυσσαλέα για τη ..σωτηρία της.

  Και μετά,  ήρθαν οι Δημοκράτες, και τα αποτέλειωσαν όλα. Οικογενειοκρατία και νεποτισμός. Προχειρότητα και ανευθυνότητα. Γιγάντωση του παρασιτικού καταναλωτισμού με σκοπό την κάρπωση πολιτικών οφελών. Παχυλές επιδοτήσεις στο λαό, που κατασπαταλήθηκαν σε β΄ διαλογής μπουζούκια της εθνικής οδού. Ρουσφέτια και κομματικό κράτος. Μισαλλοδοξία και υπέρμετρη φιλοδοξία των «στελεχών», συνηθισμένο πακετάκι, και σκάνδαλα, σκάνδαλα, σκάνδαλα.

  Τι να σου κάνει κι αυτή η Δημοκρατία πια ! Πού να βρει το δίκιο της μέσα σε τέτοιο οχετό. Πώς  να σταθεί και που να βρεί τα ερείσματα. Ποιός να πιστέψει πια σε ιδεολογίες και ποιός να τις υπερασπιστεί.  Τώρα που οι εγχώριοι σωτήρες ολοκλήρωσαν το θεάρεστο έργο τους και μας έδωσαν στους φίλους τους απ΄ τα εξωτερικά, να παίξουν κι αυτοί λιγάκι…Τώρα που οι υποσχέσεις έχασαν το νόημά τους και τα λόγια την ουσία τους.

Από δω και πέρα τι ;

Αν κάποιος έχει την απάντηση , ας μας ειδοποιήσει όσο είναι ακόμα καιρός.

 Να μάθουμε σε ποιόν ανήκει τέλος πάντων αυτό το μέλλον.  Σε αυτούς, στους άλλους , ή μήπως σε κανέναν από όλους. Κι αν γεννιέται κάτι Νέο, τι είναι αυτό και σε ποια ιδεολογία στηρίζεται; Γιατί η άρνηση της ιδεολογίας από μόνη της δεν είναι ιδεολογία. Αντίθετα είναι το καλύτερο άλλοθι για κάθε είδους ακρότητα.

Εν πάση περιπτώσει, ας γίνει ό,τι είναι να γίνει και προπάντων μακριά από σωτήρες. Φτάνει πια !

Αν υποψιαστώ ότι ζούμε ιστορικές στιγμές, δεν ξέρω αν θα το αντέξω, κατακαλόκαιρο.

Θα μπορούσα ίσως να χρησιμοποιήσω κάποιο άλλο τίτλο, αλλά δεν μου το επιτρέπει καθόλου  η αγωγή μου, πιάνο, γαλλικά κτλ. Θα μπορούσα ακόμα να μην ασχοληθώ και καθόλου, αλλά τόσες φορές πια το ίδιο πλάνο στις ειδήσεις, σε προκαλεί κι ας μην το θέλεις. Είναι και τα κρούσματα πολλά, άλλο αν δεν τα παρακολουθούμε όλα στην τηλεόραση…Είναι κι αυτή η εξουσία τελικά, μαργιόλα εντελώς όμως!

  Δεν μιλάω φυσικά για την γοητεία της εξουσίας πάνω στους λαούς και τις μάζες. Αυτό πάει μας τέλειωσε, όπως μας τέλειωσαν άλλωστε κι εκείνοι οι εμπνευσμένοι ηγέτες, οι λαοπλάνοι-έστω- που γοήτευαν τα πλήθη με το λόγο και την προσωπική  λάμψη τους. Τώρα έχουμε ξεμείνει με τους απλούς διαχειριστές του συστήματος. Και με αυτούς πορευόμαστε.

  Αυτοί λοιπόν οι διαχειριστές- εξουσιαστές μιας και δεν μπορούν να γοητεύσουν κανέναν άλλο, εξασκούνται μια χαρά στο να γοητεύουν τον εαυτό τους. Την καταβρίσκουν οι ίδιοι με την εξουσία τους. Είναι αυτό το μαγικό ραβδάκι της εξουσίας, που μπορεί να σε μεταμορφώσει από Τίποτα σε Κάποιον. Μπορεί από Μηδέν να σε κάνει Νούμερο υπολογίσιμο, από ταπεινό σκουληκάκι, γίγαντα.

  Ο εξουσιαστής αυτού του τύπου, κυρίως άνδρας κατά κανόνα θα έλεγα χωρίς κανένα ίχνος φθηνού σεξισμού, νιώθει  πως έχει απεριόριστη δυνατότητα επιβολής επί ανθρώπων και καταστάσεων. Νιώθει απόλυτη την εξουσία του, μεθάει από αυτή, τη βιώνει ως συνέχεια του Εγώ του, ως μια άκρως φυσιολογική κατάσταση που του επιτρέπει να επιβάλλεται σε καθε περίσταση, με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, εκτός όρων, εκτός ορίων, εκτός γενικά.

  Στις περιπτώσεις αυτές, αν δεν υπάρχουν ισχυρές προσωπικές, ηθικές έστω, αντιστάσεις, αν δεν υπάρχει δηλαδή κάπου πρόχειρο ένα φρένο να το πατήσει κανείς, τότε πολύ απλά ανεβαίνει στο γνωστό καλάμι της εξουσίας και καλπάζει ηδονικά. Το έχουμε δει να συμβαίνει άπειρες φορές σε ανθρώπους με πολύ λιγότερη δύναμη, δεν χρειάζεται να είσαι ο Μr ΔΝΤ για να το πάθεις.

  Κι έτσι, φυσιολογικά, όσον αφορά την ψυχο-παθολογία, και μοιραία, όσον αφορά την πραγματικότητα, εκτυλίσσονται διάφορα χαριτωμένα σενάρια εξωθεσμικής επιβολής κάθε μορφής εξουσίας, αποκορύφωμα, απλά και μόνο, των οποίων αποτελεί η πρόσφατη υπόθεση του pauvre (πτωχού) Ντομινίκ.

  Απλά εκείνος είχε την ατυχία-μάλλον- να είναι πολύ αναγνωρίσιμος, για να περάσει απαρατήρητος, πολύ υποψήφιος για τη Γαλλική προεδρία, για να μην είναι στόχος, και ίσως πολύ μα πάρα πολύ αφελής για να φερθεί με τόση άνεση α- λα γαλλικά, στην Αμερική… Πάθη, λάθη, τρέλλα, όλα...ανθρώπινα.Και οι συνέπειες από δω και πέρα, το βλέπω να του πέφτουν λίγο βαριές.

  Στημένο ή όχι, δίκαια ή άδικα, το γεγονός προφανώς παραμένει , απλά και μόνο για να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά τον κανόνα που λέει πως ο αληθινός χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται όταν αποκτήσει την εξουσία. Κι από χαρακτήρες πια… δεν έχουμε να επιδείξουμε κι ό,τι καλύτερο. Τα υπόλοιπα, ας τα γράψει η ιστορία...

Αγγελική

Την Άνοιξη, μαζί με τα ενοχλητικά έντομα και τις αλλεργίες, έρχονται πάντα και οι μαθητικές εξετάσεις. Με το ξύπνημα της φύσης, ξυπνούν μαζί άλγεβρες, τριγωνομετρίες, αρχαίοι πρόγονοι με απαιτήσεις και ανώμαλα ρήματα, που όσο και να προσπαθεί κανείς, δεν τα πιάνει πουθενά. Όταν ο ήλιος αρχίζει να ζεσταίνει, είναι ακριβώς η εποχή που πρέπει να κλειστείς σε ένα δωμάτιο και – κυρίως – να συγκεντρωθείς στον ιερό σκοπό, μένοντας μακριά από όλους τους βασανιστικούς περισπασμούς.

  Η εκφώνηση των θεμάτων, οι λευκές κόλλες, τα βασανιστικά και αναπάντητα ερωτήματα που έρχονται από τα βάθη της … Ιστορίας, γίνονται ο εφιάλτης των μαθητικών ονείρων καθώς οι αγχωμένοι έφηβοι προσπαθούν να αντεπεξέλθουν και να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων.

  Το κεφάλαιο γονείς, πάντα παρόν. Άλλοτε συμπαραστέκονται διακριτικά και εξ αποστάσεως κι άλλοτε μεταφέρουν όλη την πίεση και το άγχος τους στα παιδιά, ενώ προσπαθούν για το αντίθετο ακριβώς. Δύσκολες ισορροπίες και λεπτές…

  Μια μάχη επίσης δύσκολη και άνιση καθώς τα παιδιά καλούνται να αναμετρηθούν με ένα σύστημα που τα συνθλίβει ψυχολογικά και τα εξουθενώνει σωματικά. Το βάρος που φορτώνεται στους ώμους τους είναι δυσανάλογο τόσο σε σχέση με την ηλικία, όσο και με το επίπεδο της ωριμότητάς τους.

  Πολιτικές επί πολιτικών και κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων, δεν κατάφεραν, πέρα από βαρύγδουπες εξαγγελίες, να εξασφαλίσουν ένα αντιπροσωπευτικότερο και δικαιότερο σύστημα για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.  Κι έτσι βασιλεύει η τυποποίηση, η αποστήθιση και οι προκάτ απαντήσεις για κάθε πιθανό ζήτημα. Κι έτσι τα παιδιά καλούνται να λειτουργήσουν ως καλοκουρδισμένα και ντοπαρισμένα άλογα σε κούρσα ταχύτητας και να αποδώσουν τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα, σύμφωνα με την προπόνηση.

  Μεγάλος και ο ανταγωνισμός για μια θέση στον ήλιο της ακαδημαϊκής ζωής, γεγονός που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την καταβαλλόμενη προσπάθεια. Κι ας είναι σχεδόν βέβαιο πια ότι ένα πανεπιστημιακό πτυχίο δεν έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει αντίστοιχα και μια σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση στον κάτοχό του.

  Ωστόσο, η πανεπιστημιακή μόρφωση παραμένει ψηλά και σταθερά στις  επιδιώξεις  των νέων και πολύ καλώς άλλωστε. Γιατί μπορεί μεν η εύρεση εργασίας με τις δεδομένες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες να είναι πια μια πολύ δύσκολη υπόθεση, αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η μόρφωση είναι περιττή.

  Κανείς ποτέ δεν έχασε, αποφοιτώντας από μια πανεπιστημιακή σχολή . Μπορεί ανά πάσα στιγμή ως άνθρωποι να τα χάσουμε όλα, χρήματα,  εργασία και οτιδήποτε άλλο υλικό μας περιβάλλει και μας δημιουργεί μια ψεύτικη σιγουριά. Κανείς όμως ποτέ δεν θα μπορέσει να μας στερήσει τη δύναμη της γνώσης. Της ουσιαστικής γνώσης και καλλιέργειας που έχει κατακτηθεί προσωπικά από τον καθένα και φυσικά δεν βρίσκεται μόνο μέσα στα σχολικά βιβλία .

  Παρόλα αυτά, ας μην ξεχνάμε πως το Πανεπιστήμιο είναι κι αυτό απλά μ ι α πόρτα. Δεν είναι η μόνη. Είναι ένας τρόπος κατάκτησης της γνώσης, όχι ο μοναδικός. Όσο κι αν η εισαγωγή σε μια πανεπιστημιακή σχολή είναι ένας ευγενής και υψηλός στόχος, δεν θα πρέπει να εξιδανικεύεται και –κυρίως- δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνεται αγώνας μέχρις εσχάτων και βάρος δυσβάσταχτο και βασανιστικό για την ευαίσθητη ψυχολογία των παιδιών και των οικογενειών τους.  Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να μπορέσει κανείς να μορφωθεί και να ασχοληθεί με το αντικείμενο που τον εκφράζει, εξασφαλίζοντας  παράλληλα το μέλλον του. ΄Αλλωστε γύρω μας υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα.

  Σε κάθε περίπτωση, μια πιθανή ατυχία μπορεί να εμπεριέχει τον καρπό μιας άλλης ευκαιρίας έτοιμης να αξιοποιηθεί και η συναίσθηση αυτή είναι που επιτρέπει στον άνθρωπο να μετουσιώνει τις όποιες δύσκολες στιγμές σε θετικές και ευεργετικές εμπειρίες.

  Την ώρα ωστόσο της μέγιστης προσπάθειας που φτάνει σε λίγες μέρες για πολλά παιδιά, η σκέψη πρέπει να είναι θετική και απαλλαγμένη από τη δειλία και το φόβο. Μπορεί καμιά φορά να νιώθουμε πως  μας  εγκαταλείπουν οι δυνάμεις, είναι όμως ακριβώς αυτή η στιγμή που πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση και να αποφασίσουμε αν θα αφήσουμε το φόβο να μας υποδουλώσει ή θα κυριαρχήσουμε πάνω του. Αντίπαλος εδώ είναι μόνο ο εαυτός μας . Και τις πιο δύσκολες μάχες τις δίνουμε πάντα μόνοι και μόνοι τις κερδίζουμε.

 Καλή επιτυχία λοιπόν σε όλα τα παιδιά που γράφουν αυτή την εποχή εξετάσεις.

 Και κυρίως καλή επιτυχία στη ζωή…

Αγγελική