Στο πνεύμα των ημερών που έρχονται, και όχι όσων δυσοίωνων, ακούμε καθημερινά από τα δελτία ειδήσεων,  αποφάσισα να δώσω το λόγο στον Πάολο Κοέλο, που πάντα έχει τον τρόπο να τα λέει καλύτερα. Σας παρουσιάζω λοιπόν εδώ τη Χριστουγεννιάτικη ιστορία  που ο ίδιος έστειλε ως δώρο στους πιο πιστούς αναγνώστες του, για τις γιορτές.

  Η δική μου συμβολή περιορίζεται στη μετάφραση. Ο καθένας ωστόσο μπορεί να δώσει στη δεύτερη ανάγνωση τη δική της διάσταση. Γιατί πέρα από την επιφάνεια και πέρα από αυτό που όλοι μπορούν να δουν, συνήθως υπάρχει το κάτω κείμενο, που συμβαίνει να είναι και το σημαντικότερο πολλές φορές. Αυτό όμως για να το δει κανείς και να το κατανοήσει, πρέπει να ακολουθήσει τις δικές του εσωτερικές διαδρομές. 

Σύμφωνα με ένα παλιό γνωστό μύθο, μια εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ζήτησε από τους Αγγέλους του να επισκεφθούν τη Γη . Ήθελε να γνωρίζει αν ήταν όλα έτοιμα για τον εορτασμό της Γέννησης του Ιησού Χριστού.

Τους έστειλε λοιπόν ανά ζεύγη, με έναν μεγαλύτερο σε ηλικία άγγελο να συνοδεύει πάντα το νεότερο, έτσι ώστε να έχει μια ευρύτερη εικόνα του τι ακριβώς συνέβαινε στον Χριστιανισμό.

Ένα από αυτά τα ζεύγη των αγγέλων είχε ως αποστολή να επισκεφθεί τη Βραζιλία, όπου και έφθασαν αργά τη νύχτα. Εφόσον δεν είχαν πουθενά να κοιμηθούν, βρήκαν καταφύγιο σε ένα από τα μεγαλύτερα αρχοντικά που μπορεί να συναντήσει κανείς σε διάφορα σημεία του Ριο  ντε Τζανέιρο.

Ο ιδιοκτήτης του, ένας ευγενής στο χείλος της πτώχευσης, (που κατά σύμπτωση συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους στην πόλη αυτή) ήταν σκληροπυρηνικός Καθολικός και έτσι αμέσως αναγνώρισε το ουράνιο ζεύγος από το χρυσό φωτοστέφανο στα κεφάλια τους. Ωστόσο ήταν πολύ απασχολημένος οργανώνοντας μια μεγάλη Χριστουγεννιάτικη γιορτή και για το λόγο αυτό, προκειμένου να μην εμποδίσει την ολοκλήρωση του στολισμού, παρακάλεσε τους επισκέπτες του να περάσουν τη νύχτα στο υπόγειο.

  Παρόλο που οι Χριστουγεννιάτικες κάρτες πάντα απεικονίζουν χιονισμένα τοπία, τα Χριστούγεννα στη Βραζιλία πέφτουν στα μέσα του καλοκαιριού, ο ήλιος ήταν καυτός και η ατμόσφαιρα  γεμάτη υγρασία, σχεδόν αποπνικτική. Οι άγγελοι ξάπλωσαν  στο σκληρό πάτωμα, αλλά προτού ξεκινήσουν την καθιερωμένη τους προσευχή, ο γηραιότερος απ΄ αυτούς παρατήρησε μια ρωγμή  στον τοίχο. Σηκώθηκε αμέσως και χρησιμοποιώντας τις θείες δυνάμεις του την επιδιόρθωσε  συνεχίζοντας μετά την προσευχή του. Ήταν δε τόσο μεγάλη ζέστη που οι δυο τους ένιωθαν σαν να είχαν περάσει τη νύχτα στην Κόλαση.

  Είχαν κάνει πολύ άσχημο ύπνο αλλά έπρεπε να φέρουν σε πέρας την αποστολή που τους είχε εμπιστευτεί ο Θεός. Την επόμενη ημέρα, διέσχισαν τη μεγάλη πόλη με τα 12 εκατομμύρια κατοίκους, τις παραλίες, τα βουνά της, τα όμορφα τοπία και τα απαίσια μέρη της. Ολοκλήρωσαν τις έρευνες τους και όταν έπεσε η νύχτα άρχισαν να περπλανώνται μέσα στη χώρα.  Μπερδεμένοι όμως από τη διαφορά της ώρας, βρέθηκαν πάλι χωρίς ένα μέρος για να διανυκτερεύσουν.

  Χτύπησαν λοιπόν την πόρτα ενός φτωχικού σπιτιού, όπου τους υποδέχτηκε ένα ζευγάρι. Μην έχοντας πρόσβαση σε Μεσαιωνικές εικόνες που απεικονίζουν τους αγγελιοφόρους του Κυρίου, το ζευγάρι δεν αναγνώρισε τους δυο προσκυνητές, είπε όμως στους αγγέλους ότι εφόσον χρειάζονταν καταφύγιο, το σπίτι τους ήταν στη διάθεσή τους. Ετοίμασαν δείπνο, παρουσίασαν το νεογέννητο μωρό τους και τους προσέφεραν το δωμάτιό του για να κοιμηθούν. Τους ζήτησαν ακόμα και συγνώμη που εξαιτίας της φτώχειας τους δεν είχαν χρήματα για να αγοράσουν κλιματιστικό για τη ζέστη.

 Όταν οι άγγελοι ξύπνησαν το επόμενο πρωί, βρήκαν το ζευγάρι να κλαίει. Η μόνη τους ιδιοκτησία, μια αγελάδα που τους έδινε γάλα και τυρί για να συντηρείται η οικογένεια, βρέθηκε ψόφια μέσα στο κτήμα. Κι οι ίδιοι ένιωσαν πολύ άσχημα που δεν μπορούσαν να ετοιμάσουν πρωινό για τους φιλοξενούμενους τους.

  Καθώς διέσχιζαν το δρόμο με τις λάσπες, ο νεαρός άγγελος έδειξε το θυμό του « Δεν καταλαβαίνω αυτή την τάξη των πραγμάτων. Ο πρώτος άνθρωπος είχε τα πάντα κι όμως τον βοήθησες να επιδιορθώσει τον τοίχο του σπιτιού του, ενώ για αυτό το φτωχό ζευγάρι που μας φιλοξένησε με τόση ευγένεια και προθυμία  δεν έκανες τίποτα να ελαφρύνεις τον πόνο του».

  «Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται», απάντησε ο άλλος άγγελος. «Όταν ήμασταν σε εκείνο το φριχτό υπόγειο, παρατήρησα ότι στον τοίχο του αρχοντικού βρισκόταν κρυμμένο πολύ χρυσάφι, αφημένο εκεί από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του. Η ρωγμή έκανε τον θησαυρό  να φαίνεται και γι΄ αυτό αποφάσισα να το κρύψω ξανά, αφού ο ιδιοκτήτης του δεν ήταν άνθρωπος που βοηθούσε όσους είχαν ανάγκη.

  Χτες, καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι που μας προσέφερε το φτωχό ζευγάρι, πρόσεξα ότι είχε φθάσει και ένας τρίτος επισκέπτης, ο άγγελος του Θανάτου. Είχε σταλεί για να πάρει το μωρό, αλλά επειδή γνωριζόμαστε χρόνια τον έπεισα να πάρει τη ζωή της αγελάδας στη θέση του. » 

  Σκεφθείτε  τη μέρα που πρόκειται να γιορτάσουμε. Επειδή οι άνθρωποι δεν έδιναν πολύ σημασία σε αυτό που φαίνεται, κανείς δεν ήθελε να φιλοξενήσει τη Μαρία. Αλλά οι βοσκοί την καλοδέχτηκαν και εξ αιτίας αυτού του γεγονότος είχαν τη χάρη να είναι οι πρώτοι που αντίκρισαν το χαμόγελο του Σωτήρα του Κόσμου.

 Ε λοιπόν ναι, πρέπει να ομολογήσω ότι καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες για να γράψω κάτι θετικό τον τελευταίο καιρό. Δεν μπορώ καθόλου τη μιζέρια και την αναπαραγωγή της. Δεν μου πάει η μαυρίλα και ο πεσιμισμός. Με χαλάει εντελώς να αναδεικνύουμε χίλιες φορές την ημέρα το οφθαλμοφανές και να κλαίμε όλοι μαζί. Βαριέμαι, Φτάνει !

 Δύσκολο όμως πολύ, να βρεις τη χαραμάδα από φως, μέσα σε τόσο βαθύ σκοτάδι. Το γεγονός είναι ένα. Ζούμε σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο. Χωρίς σταθερά δεδομένα, χωρίς ασφάλειες και εγγυήσεις. Βιώνουμε καθημερινά την ελεύθερη πτώση, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. 

 Μοιάζει σαν να έχουν στραφεί ξαφνικά τα όνειρά μας εναντίον μας και μας εκδικούνται, ενώ το κοντέρ έχει μηδενίσει και όλα αρχίζουν από την αρχή, εντελώς διαφορετικά απ΄ότι τα ξέραμε ως τώρα.

  Η συλλογική μας συνείδηση υποφέρει καθημερινά και στενάζει μέσα από την ψυχολογία του Φόβου που την έχει κατακλύσει.  Φόβος για το αύριο, ανασφάλεια, αμηχανία απέναντι στις εξελίξεις. Και ο φόβος είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο δηλητήριο. Ένα καταλυτικά ισχυρό, σχεδόν καθηλωτικό  συναίσθημα τόσο για την ατομική όσο και για την κοινωνική ψυχολογία.

 Ακυρώνει την προσωπικότητα, την πρωτοβουλία και τη δημιουργικότητα του ατόμου. Διαβρώνει και διαρρηγνύει τη συνοχή του κοινωνικού ιστού, καθώς ο σκληρός αγώνας της ατομικής επιβίωσης καταργεί κάθε έννοια και «πολυτέλεια» συλλογικότητας αλλά και κοινωνικής γαλήνης. Κι ο Φόβος είναι τελικά που πολλές φορές αποδεικνύεται περισσότερο ολέθριος και επικίνδυνος από την ίδια την κατάσταση που τον έχει προκαλέσει . 

 Μέσα σε αυτό το άγνωστο τοπίο της νέας πραγματικότητας, επιβάλλεται όλοι να βρούμε και νέες ισορροπίες, αλλιώς την έχουμε πατήσει κανονικά. Μέσα από τη συνειδητοποίηση της κατάστασης μπορεί ευκολότερα να προκύψει και η αντιμετώπισή της άλλωστε.

 Θεμελιώδης νόμος λοιπόν κάθε Ολιστικής θεωρίας που σέβεται τον εαυτό της είναι πως θα πρέπει να αποδεχόμαστε όσα δεν μπορούμε να αλλάξουμε, να προσπαθούμε να αλλάξουμε όσα μπορούμε και να έχουμε κυρίως τη διορατικότητα να διαχωρίζουμε τα μεν από τα …Δεν. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

 Να συνειδητοποιήσουμε ότι η ουσιαστική ευτυχία και συναισθηματική μας γαλήνη, είναι καταστάσεις περισσότερο εσωτερικές τις οποίες μπορούμε -με φιλότιμες βέβαια προσπάθειες- να  κατακτήσουμε όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ανεξάρτητα από τους εξωγενείς παράγοντες. Τα γεγονότα άλλωστε μας επηρεάζουν μόνο στο βαθμό που τα αφήνουμε να το κάνουν.

 Να αποδεχθούμε μια και καλή, την ύπαρξη του Αγνώστου στη ζωή μας. Αλλιώς, του αστάθμητου παράγοντα, του X-Factor που λένε και στα ριάλιτυ. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και όταν κάνουμε σχέδια, αυτά μια χαρά μπορούν να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη.  Ακόμα και όσα νομίζουμε ότι γνωρίζουμε μπορούν άνετα να μας διαψεύσουν. Άνθρωποι και καταστάσεις μπορεί να παρουσιάσουν ξαφνικά μια άλλη, διαφορετική τους πλευρά από ότι ήδη ξέραμε. Η σιγουριά μας δηλαδή, σε κάθε της μορφή, είναι ουσιαστικά μια ουτοπία αν το καλοσκεφτούμε. Οπότε τι είχαμε τι χάσαμε.

 Να δούμε τη θετική πλευρά των γεγονότων , έστω κι αν αυτή είναι η περισσότερο αθέατη , και να αναζητήσουμε τελικά μέσα στο ίδιο το πρόβλημα, τον σπόρο της λύσης του.  Μπορεί να είναι για όλους μας ένα καλό μάθημα αυτοκριτικής, αυτογνωσίας και ….αυτορρύθμισης γενικώς με βάση τα νέα δεδομένα.

  Κι εν πάση περιπτώσει, αν δεν σας φαίνεται να λειτουργεί στην πράξη τίποτα από όλα αυτά, τότε όλοι μαζί ραντεβού στον ψυχολόγο για ……επαναπροσδιορισμό και ενδοσκόπηση, που λέει και η φίλη μου η Ελ. Ακρίτα .

  Μπήκε ο Σεπτέμβρης και να μην ξεχάσω να στείλω τις ευχές μου στο Σοσιαλιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τα γενέθλιά του !  Να τα εκατοστήσει τα χρόνια, όχι τα μέτρα να εξηγούμαστε, αν και κάτι μου λέει πως τον έχει ξεπεράσει προ πολλού  αυτό τον αριθμό.

   Πόσο τη θαύμασα κι αυτή την ομιλία του Γιώργου, δεν λέγεται. Μου θύμισε εκείνες τις παλιές καλές αποστειρωμένες προεκλογικές ομιλίες όπου κανείς πολιτικός δεν πιστεύει αυτά που διαβάζει και κανένας πολίτης δεν πιστεύει αυτά που ακούει. Αλλά για κάποιο λόγο στο τέλος είναι όλοι ενθουσιασμένοι… Τι Νέα Εποχή, τι ανάπτυξη, τι προοπτικές που μας ανοίγονται για το μέλλον και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα … Πως είναι η πραγματικότητα δηλαδή…καμία σχέση ! Αλλά δεν βαριέστε κανείς δεν είναι τέλειος.

  Μπήκε ο Σεπτέμβρης και πρέπει να θυμηθώ να συνταχθώ με την… ήπια προσαρμογή .  Τέλος οι χαλαρές διακοπούλες και τα σούρτα-φέρτα.  Τέλος οι άδειες, τέλος οι αναβολές, τέλος τα ψέματα με λίγα λόγια. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, εκεί να τη νιώσει στο πετσί του την προσαρμογή στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας.

  Η συνταγή άλλωστε είναι απλή : Μηδέν υποδομές, μηδέν σχεδιασμός, περισσότερες  ώρες εργασίας και μείωση αποδοχών. Εξαιρετικά εμπνευσμένο σχέδιο το βρίσκω, απορώ πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς μια ώρα αρχύτερα, μήπως και βλέπαμε μια άσπρη μέρα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για την ανάπτυξη που καραδοκεί ….

  Μου τα έλεγε εδώ και χρόνια ο Καζαντζάκης και δεν τον πίστευα… Το να μετουσιώνεις το αναπόφευκτο σε δική σου ελεύθερη βούληση είναι ο μόνος ανθρώπινος δρόμος για τη λύτρωση… έλεγε, αλλά τότε δεν μπορούσα να καταλάβω πού το πάει… Δεν ξέρω αν είχε υπ όψη του το Μνημόνιο που μας έτυχε ως συμφορά ή το Μεσοπρόθεσμο που μας πλασάρανε ως λύτρωση, καταλαβαίνω όμως ότι κάτι πρέπει να  ήξερε παραπάνω. Και δυστυχώς ήρθε η ώρα να επιβεβαιωθεί.

  Οπότε, όπως έχουν τα πράγματα στην παρούσα φάση,  μάλλον δεν μας μένει άλλη λύση από το να το μετουσιώσουμε επιτέλους αυτό το περιβόητο αναπόφευκτο που μας προέκυψε και να κάνουμε πως σφυρίζουμε αδιάφορα... Να θέλουμε αυτά που έχουμε και να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε τον πειρασμό του να έχουμε αυτά που θέλουμε… Μπερδεμένο λίγο βέβαια, αλλά αν το καλοσκεφτούμε ίσως δε υπάρχει άλλη λύση. Ή ίσως αυτό θα πρέπει να πιστεύουμε.

  Άλλωστε σε αυτό το κράτος δικαίου που ζούμε, όπου κανείς υπεύθυνος δε λογοδοτεί και δεν τιμωρείται ποτέ για τις παρανομίες του, όσο εξόφθαλμες κι αν είναι, ο «λογαριασμός» μοιραία μετακυλύεται σε όλους εμάς τους απλούς θεατές αυτής της κακο- παιγμένης φαρσοκωμωδίας. Και η ζωή συνεχίζεται.

  Καλό χειμώνα δεν θα ευχηθώ, γιατί εκνευρίζεται η Πόπη…

Θα ευχηθώ όμως σε όλους Καλή Αρχή . Σε καθένα για την δική του αρχή…