Είναι τέτοια η πραγματικότητα κάποιες φορές που τα σχόλια περιττεύουν. Σωπαίνεις και προσπαθείς να την ξορκίσεις, να την διακωμωδήσεις ακόμα και να αδιαφορήσεις αφήνοντάς την να γλιστρήσει από πάνω σου και  να εξατμιστεί σαν το νερό… 

  Δεν είναι όμως πάντα εύκολο και κάποιες φορές δεν είναι ούτε καν αποτελεσματικό. Κι αυτό γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι, η πραγματικότητα βρίσκεται πάντα εκεί-εδώ-παντού, παρούσα και ανελέητη, έτοιμη να καταρρακώσει κάθε φιλότιμη προσπάθεια αισιοδοξίας και θετικής σκέψης.

  Δεν ξέρω για ποιο –άραγε- λόγο τον τελευταίο καιρό επανέρχεται συχνά και έντονα στο μυαλό μου μια χαρακτηριστική σκηνή από την κωμωδία του Αριστοφάνη «Ειρήνη». Είναι κι αυτή η κλασική παιδεία που σε στοιχειώνει καμιά φορά θες δεν θες…

  Είναι η σκηνή όπου ο Πόλεμος -προσωποποιημένος και φοβερός- έχει μαζέψει μέσα σ' ένα τεράστιο γουδί όλες τις πόλεις-κράτη της Ελλάδας και τις κοπανάει με το γουδοχέρι για να τις λιώσει. Ο Πόλεμος σημειωτέον, έχει αιχμαλωτίσει την Ειρήνη στη σπηλιά ενός βουνού. Τοποθέτησε, μάλιστα, μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς, ένα μεγάλο βράχο κι έτσι η Ειρήνη δεν μπορεί να βγει και να είναι μαζί με τους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα: ο πόλεμος είναι ο κύριος και αφέντης όλης της γης! Οι άνθρωποι πολεμούν συνεχώς. Οι πόλεις-κράτη της Ελλάδας χτυπιούνται μεταξύ τους ασταμάτητα και κάθε προσπάθεια για ειρήνη είναι χαμένη, αφού η Ειρήνη βρίσκεται  αιχμάλωτη του πολέμου.

  Με τη σκηνή αυτή ο Αριστοφάνης κάνει ένα καυστικό αντιπολεμικό σχόλιο, καταδικάζοντας τον πολεμοχαρή χαραχτήρα των ανθρώπων, τη δίψα τους για εξουσία και επιβολή, καταδεικνύοντας με άμεσο και παραστατικό τρόπο τις ολέθριες συνέπειες του κάθε είδους πολέμου.

  Έχω την αμυδρά εντύπωση λοιπόν, ότι αυτή η σκηνή διαδραματίζεται πλέον καθημερινά και επαναλαμβανόμενα σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, εντός και εκτός συνόρων. Είτε πρόκειται για νομισματικά ταμεία που αποφασίζουν από τη μια στιγμή στην άλλη να εξαφανίσουν μια χώρα από το χάρτη, συνθλίβοντας με τον πλέον σκαιό τρόπο κάθε νευραλγικό τομέα της οικονομικο-κοινωνικής της υπόστασης, είτε πρόκειται για στατιστικές υπηρεσίες που εν μια νυκτί εξαφανίζουν ιστορικούς οικισμούς, το έργο επαναλαμβάνεται με ελάχιστες παραλλαγές. 

  Φαίνεται πως ζούμε πια στο έλεος κάποιων υπαλλήλων, κάποιων επιτροπών και επιτρόπων, που συνεδριάζουν κάπως–κάπου-κάποτε και ανακατεύουν πόλεις, κράτη, και ανθρώπινες ζωές στο τεράστιο γουδί των δικών τους συμφερόντων. Και το χειρότερο είναι πως δε γνωρίζουμε ποια κέντρα βρίσκονται πίσω απ΄ όλα αυτά. Προφανώς αυτά θα τα δείξει η πορεία των πραγμάτων και θα τα γράψει η ιστορία. Μόνο που τότε θα είναι αργά για δάκρυα.

  Εκείνο όμως που με ανησυχεί ακόμα περισσότερο ίσως και από το κοινωνικο-πολιτικό ανακάτεμα στο γουδί του πολέμου, είναι ότι αυτή η τάση και η ατμόσφαιρα του κοινωνικού κανιβαλισμού, έχει εξαπλωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και στις καθημερινές «ανθρώπινες» όπως έχουμε συνηθίσει να τις αποκαλούμε, αλλά προσφάτως και εσχάτως μάλλον απάνθρωπες κοινωνικές μας σχέσεις.

  Επιθετικότητα και μισαλλοδοξία είναι συνολάκι που φοριέται πολύ τελευταία και παίζει παντού, σε κάθε ευκαιρία. Κανείς δεν ανέχεται την ύπαρξη κανενός… Μηδενική κοινωνική ανεκτικότητα, μηδενικός σεβασμός . Όλοι είναι για κάποιο λόγο έτοιμοι να κατασπαράξουν όλους. Απαγορεύεται να έχει κανείς άποψη για όσα συμβαίνουν και διώκεται «ποινικά» αν τολμήσει να την εκφράσει . Αν τολμήσει να αναπνεύσει ελεύθερα.

  Βία λεκτική, βία ψυχολογική, βία στη βία, εξαπολύεται ανά πάσα ώρα και στιγμή από παντού, με επουσιώδεις αφορμές και για ανούσιους λόγους. Εκφασισμός στην καθημερινή μας ζωή, ολοκληρωτισμός στη σκέψη και στη νοοτροπία, χειραγώγηση στον τρόπο έκφρασης και δράσης.

  Είναι γνωστό πως οι πάσης φύσεως «κρίσεις» ευνοούν την ανάπτυξη ακραίων φαινομένων, καταστάσεων και δυνάμεων, όμως αυτό δεν αποτελεί λόγο ούτε και καλή αφορμή, για να κατακλύσουν αυτού του είδους οι τάσεις και να δηλητηριάσουν κάθε πτυχή της ζωής και της υπόστασής μας.  

 Αν το θέλουμε, είμαστε απολύτως σε θέση να διαφυλάξουμε εμείς οι ίδιοι ένα επίπεδο στην επικοινωνία μας με τους άλλους, σεβόμενοι πρώτα απ΄όλα τον ίδιο μας τον εαυτό. Μπορούμε και πρέπει να μην τα ισοπεδώσουμε όλα μιμούμενοι σαν άβουλα όντα το παράδειγμα όσων έχουν κάνει τέτοιες θλιβερές τακτικές, επάγγελμα και τρόπο ζωής.Δεν αξίζει τον κόπο άλλωστε.

 Προσωπικά, μένω Εκτός και … εδώ είναι πολύ καλύτερα !

  Πολλά τα ερεθίσματα και η χλαπαταγή των ημερών, δεν τους επιτρέπει εύκολα να διαμορφωθούν σε σκέψεις. Όταν σβήνουν τα φώτα και τελειώνει η γιορτή, είναι η ώρα για την ουσία να βρει σιγά- σιγά το χώρο και τον χρόνο της, να εκφραστεί.

  Μετά τις ευχές που καθιερωμένα ανταλλάσσουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα τις δούμε να πραγματοποιούνται, αν και στο θέμα αυτό δεν σημειώνεται μεγάλη επιτυχία οφείλω να ομολογήσω, το βλέμμα πριν απλωθεί στη λευκή σελίδα του 2013 που ανοίγει διάπλατα μπροστά μας, γλιστράει κάπως κλεφτά ρίχνοντας μια ματιά προς τα πίσω… για να πάρει φόρα.

  Προσωπικά, δεν θυμάμαι -και δεν νομίζω πως έχει υπάρξει- για τους ανθρώπους της δικής μου γενιάς, πιο δύσκολη χρονιά από αυτή που μόλις πέρασε. Κυρίως όσον αφορά το ψυχολογικό στρίμωγμα που όλοι νιώσαμε, αυτή την παγωμένη αύρα της αβεβαιότητας, της αίσθησης του ρευστού, του χάους, του «όλα μπορούν να συμβούν» κυρίως δε, τα χειρότερα.

 Μια χρονιά που δοκίμασε σε οριακό βαθμό τα νεύρα και τις δυνάμεις μας και σε πολλές περιπτώσεις μας έκανε να δούμε κατά πρόσωπο τους χειρότερους φόβους μας να καραδοκούν στην επόμενη στροφή, αναγκάζοντάς μας σε ευθεία αναμέτρηση μαζί τους.

  Και μέσα από αυτή την ψυχοκοινωνική κρίση, δεν αναφέρομαι στην οικονομική γιατί είναι δεδομένο το σουξέ που έχει τελευταία έτσι κι αλλιώς- που βίωνε ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί, είδαμε να αναδεικνύονται νέες δυνάμεις και δυναμικές, όσο κλισέ κι αν μοιάζει αυτό. Καμιά φορά στα κλισέ κρύβονται οι βαθύτερες αλήθειες της ύπαρξης μας άλλωστε.

  Είδαμε να αναδεικνύεται το αίσθημα της επιβίωσης, λογικό και επόμενο με δεδομένες τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης που αντιμετωπίζει μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας. Φαινόμενο επικίνδυνο αφού στο πλαίσιο μιας κοινωνίας μπορεί να απελευθερώσει εύκολα δυνάμεις επιθετικότητας και γενικότερης κοινωνικής παραβατικότητας. Είναι κάτι που το βλέπουμε δυστυχώς να συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις.

  Ωστόσο, αυτό που περισσότερο κυριάρχησε την εορταστική περίοδο που μόλις πέρασε, ήταν ένα πρωτοφανές, σαρωτικό και πηγαίο κύμα κοινωνικής αλληλεγγύης, που ξεδιπλώθηκε από τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Αυτοί που ήδη δοκιμάζονται, είναι αυτοί που πρόστρεξαν στον πόνο του άλλου. Αυτοί που γνωρίζουν από στέρηση, είναι αυτοί που προθυμοποιήθηκαν να καλύψουν τις ανάγκες των λιγότερο προνομιούχων συνανθρώπων.

  Με πολύ έκπληξη ομολογώ παρακολούθησα αυτό το κύμα γιγαντιαίας ανταπόκρισης του απλού κόσμου στις πρωτοβουλίες ιδιωτικών –εννοείται – φορέων, όπως προβλήθηκε από τα δίκτυα εθνικής εμβέλειας. Με έκπληξη αλλά και απογοήτευση μαζί…

  Γιατί μοιραία αναρωτιέται κανείς , πόσο τεράστιο έλλειμμα στοιχειώδους κοινωνικής πρόνοιας,  δομών και θεσμών έρχεται τελικά να καλύψει αυτή η ιδιωτική προσφορά- φιλανθρωπία. Τι κράτος είναι αυτό, που περιμένει –για να μην πω κρυφο-απαιτεί- από τον απλό πολίτη της βιοπάλης επενδύοντας κυνικά στα φιλάνθρωπα αισθήματα του, να καλύψει τις δικές του τραγικές ανεπάρκειες, τα δικά του εγκληματικά κενά, στη στήριξη των κοινωνικά αδυνάτων !

  Προσωπικά και συνειδησιακά είμαι εντελώς αντίθετη με τις επιφανειακές εορταστικές φιλανθρωπίες- ελεημοσύνες, που γίνονται με τυμπανοκρουσίες για να προβάλουν τα φιλάνθρωπα αισθήματα των «ευεργετούντων» και να δημιουργήσουν σχέσεις εξάρτησης κάθε είδους, με τους «ευεργετούμενους». Τις θεωρώ ακραία ανειλικρινείς, υποκριτικές και εντελώς αναξιοπρεπείς. Όπως επίσης θεωρώ θεμελιώδη υποχρέωση ενός ευνομούμενου κράτους να διαθέτει σχεδιασμό, δομές  και συγκεκριμένους μηχανισμούς στήριξης των ευπαθών και δοκιμαζόμενων κοινωνικών ομάδων.

  Ωστόσο, είναι προφανές, προφανέστατο θα έλεγα τελευταία, ότι ζούμε σε μια χώρα με ανύπαρκτη κρατική δομή. Μια χώρα με ανάξιους πολιτικούς που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για το περιβόητο κοινό καλό –φροντίζουν άλλωστε οι ίδιοι να μας το υπενθυμίζουν καθημερινά- μια χώρα που έχοντας φθάσει πια στο χείλος του γκρεμού, λειτουργεί πλέον ως ένας θλιβερός φοροεισπρακτικός μηχανισμός και τίποτα περισσότερο. Τι μπορεί λοιπόν να περιμένει κανείς από ένα τέτοιο κράτος –φάντασμα. Κάτι  λιγοτερο και από το τίποτα όπως φαίνεται .

  Ίσως λοιπόν αυτού του είδους ο νέος ανθρωπισμός, αυτή η κοινωνική αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο εφόσον εκφράζεται σε καθημερινή βάση και όχι μόνο επετειακά, αθόρυβα και χωρίς τηλεοπτική κάλυψη, αυθόρμητα και χωρίς μεσάζοντες, να είναι αυτή η απαραίτητη ζεστή ακτίνα από φως , που θα μπορέσει να διαλύσει το πυκνό έρεβος της απουσίας των απαραίτητων κοινωνικών δομών που μας στοιχειώνει .

  Αν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, Ας είναι κι έτσι . Καλή Χρονιά.

Παραδέχομαι ότι οι διακοπές μου φέτος κράτησαν λίγο παραπάνω… 

Διακοπές όμως απαραίτητες από την καθημερινότητα και τις έγνοιες της, από τη ρουτίνα του γνωστού και συνηθισμένου, διακοπές από τον ίδιο μας τον εαυτό κυρίως. Γιατί αν δεν τον αφήσουμε πίσω κάποια στιγμή, αυτόν και τα θέματά του, τότε δεν κάνουμε τίποτα.

   Χρειαζόμαστε κάπου-κάπου είναι η αλήθεια αυτή την πολυτέλεια της απόστασης από τα πράγματα για να αποφορτιστούμε από την πίεση που αυτά μας ασκούν, για να τα θέσουμε στις σωστές τους διστάσεις και αναλογίες μέσα στη ζωή μας, για να επαναπροσδιοριστούμε και να δώσουμε στο μπλοκαρισμένο μας σύστημα την εντολή επανεκκίνησης. Ιδιαίτερα όταν οι «ατμοσφαιρικοί ρύποι» φθάσουν στο σημείο να ξεπεράσουν τα επιτρεπόμενα όρια, τότε είναι που χρειαζόμαστε επειγόντως τον αέρα της ελευθερίας και της ανανέωσης, αυτή την πολύτιμη ανάσα που μας ανοίγει τους ορίζοντες και μας κάνει να «διαβάζουμε» τα όσα συμβαίνουν μέσα από νέα φίλτρα.

   Κι έτσι δίπλα στο κύμα, που ευτυχώς μπορούμε ακόμα να απολαμβάνουμε, φτάνει μόνο ο απόηχος της καθημερινότητας…

   Ο απόηχος λοιπόν, έφθασε και στα δικά μου αφτιά, όσο κι αν προσπαθούσα να τον αγνοήσω επιδεικτικά και απολύτως ενσυνείδητα. Και είχε να κάνει –κυρίως- με μια πολλά υποσχόμενη κυβέρνηση που ασθμαίνοντας προσπαθούσε απεγνωσμένα να «άρει τας αμαρτίας του κόσμου», να μας σώσει από το χείλος του γκρεμού -που χάσκει μπροστά μας και μας γελάει ειρωνικά- και να διαπραγματευθεί τα ήδη συμφωνημένα. Εμείς, απλώς της τα φορτώσαμε όλα αυτά και πήγαμε χαλαρά για τα μπάνια του λαού. Και πίσω γινόταν ο κακός χαμός…

   Μέτρα, νέα μέτρα πάνω στα παλιά, κι άλλα μέτρα συμπληρωματικά, μέχρι που το χάσαμε το μέτρημα στο τέλος. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι το Νέα μέτρα ήταν τελικά το πιο πολυπαιγμένο σουξέ του καλοκαιριού by far! Το ακούγαμε παντού και κάναμε πως σφυρίζαμε αδιάφορα για να μην μας βαρυστομαχιάσουν οι χταποδοκεφτέδες…

   Την Κρίση πάλι, τη συναντούσα σε κάθε βήμα, σε κάθε γωνιά σε κάθε παραθαλάσσιο θέρετρο, να την έχει αράξει για τα καλά. Επαγγελματίες και μη, όλοι απογοητευμένοι και προβληματισμένοι από αυτή την αρμένικη επίσκεψη και όχι άδικα φυσικά. Δύσκολο πολύ το τοπίο για να το παλέψει κανείς με αξιώσεις και να βγει κερδισμένος. Βέβαια, τώρα μεταξύ μας, η όποια κρίση δεν μπορεί να ευθύνεται για τις ανεπάρκειες και τα λάθη όσων θέλουν να λέγονται επαγγελματίες, οι οποίοι εκτός από απαιτήσεις πρέπει να συνειδητοποιήσουν κάποτε ότι έχουν και πολύ σοβαρές και ουσιαστικές υποχρεώσεις.

   Καμία κρίση δεν φταίει όταν το παραλιακό ταβερνάκι θεωρεί  τρελή πολυτέλεια τη στοιχειώδη καθαριότητα, το σωστό σέρβις και την –ανέξοδη- ευγένεια προς τον πελάτη, ενώ διατηρεί παρόλα αυτά τιμολόγιο πεντάστερου εστιατορίου. Εκεί φταίει το λεγόμενο ελληνικό δαιμόνιο, που θεωρεί όλους τους υπόλοιπους αφελή θύματα προς εκμετάλλευση. Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν πια κορόιδα γιατί τα πάτησε η κρίση που λέγαμε…

   Είναι  απλή- απλούστατη η λογική που υποδεικνύει ότι όταν η «πίτα» συρρικνώνεται, τότε είναι βέβαιο ότι θα ξεχωρίσουν και θα έχουν μερίδιο σε αυτή, μόνο όσοι το αξίζουν πραγματικά και προσφέρουν υπηρεσίες ποιότητας. Αλλά ποιος την ακούει κι αυτήν τέτοιες ώρες.

   Και μέσα σε όλα αυτά, γάμοι βαφτίσεις και άλλα κοινωνικά events έδιναν τον τόνο μιας Νέας -διστακτικής ίσως ακόμα- Αισιοδοξίας για το μέλλον. Μιας καρδιάς που μπορεί ακόμα να χτυπά σε πείσμα όλων. Κι ίσως  τελικά η μόνη επένδυση που σπάνια αποδεικνύεται φούσκα να είναι η επένδυση στον ίδιο τον άνθρωπο. Εγώ πάντως επένδυσα στο Μιχαλάκι και πιστεύω πως έκανα καλά…

   Και κάπως έτσι πέρασε το καλοκαίρι, πέρασαν και οι διακοπές και προσγειωθήκαμε στην καθημερινότητα λίγο απότομα …σαν να μην πέρασε μια μέρα.

   Διακοπές μεν τέλος, αλλά  εγώ τη θάλασσα θα την κρατήσω μέσα μου. ΄Ο,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό.

Καλή επάνοδο σε όλους!