Συγνώμη που δεν θα κλάψω για την ΕΡΤ…

  Όχι πως έχω τίποτα να χωρίσω με τον  συμπαθέστατο δημόσιο φορέα, ίσα- ίσα ήμουν συχνά μέσα στο 3% που το παρακολουθούσε , έστω και από απλή περιέργεια…

  Ούτε φυσικά με αφήνουν αδιάφορη οι χιλιάδες απολυμένοι, που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν στο δρόμο, έχοντας να αντιμετωπίσουν μια πολύ σκληρή πραγματικότητα .

  Δεν θα κλάψω όμως, γιατί πολύ απλά δεν θα έπρεπε να είναι χιλιάδες οι απολυμένοι ενός τέτοιου δημόσιου φορέα. Κάποιοι υποθήκευσαν με εγκληματικό τρόπο το μέλλον αυτών των ανθρώπων κάνοντάς τους να επενδύσουν σε ένα καθεστώς μακάριας και αιώνιας ευημερίας, μόνο που τώρα που τα ψέματα τέλειωσαν, βρέθηκαν να ζουν τον χειρότερό τους εφιάλτη.

  Δεν θα κλάψω επίσης, γιατί το τηλεοπτικό μέσο που μέχρι πρότινος όλοι κατηγορούσαν για κυβερνητικό φερέφωνο, με τους εκατοντάδες κρατικοδίαιτους παρατρεχάμενους και την τηλεθέαση επιπέδου πολικών θερμοκρασιών, αναγορεύτηκε ξαφνικά σε προπύργιο και πεμπτουσία της δημοκρατίας… Άγνωστο πως και γιατί …

   Κι άρχισαν οι φωνές και οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις, για να μην θιγούν ποιοί ακριβώς; Αυτοί που μέχρι χτες θεωρούνταν προνομιούχοι και βολεμένοι; Οι δεκάδες σύμβουλοι που συνωστίζονταν στους διαδρόμους, ή δεν ήξεραν κατά που πέφτει το κανάλι; Σηκώνουμε τα λάβαρα της επανάστασης για να μην θιγούν κάποιοι; Και θυμηθήκαμε ότι κάπου μέσα σ αυτούς τους παχυλά αμειβόμενους «δημοσίους υπαλλήλους» υπήρχαν κι εργαζόμενοι των χιλίων ευρώ. Συγνώμη κιόλας, αλλά εργαζόμενοι των χιλίων ευρώ, απολύονται πλέον κάθε μέρα και δεν ανοίγει μύτη. Δηλαδή της ΕΡΤ έχουν μεγαλύτερη αξία;

  Μας πείραξε η σημειολογία του μαύρου, που δεν ταίριαξε με την καλοκαιρινή μας διάθεση, ο διακόπτης που κατέβηκε σε μια νύχτα και άλλα τέτοια ρομαντικά, χάσαμε και τα μουσικά σύνολα και το πήραμε κατάκαρδα, αλλά δεν μας πειράζει που όλοι μαζί και ο καθένας χώρια, βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού και προχωράμε με την ψυχραιμία του ανυποψίαστου…

  Μας αρέσουν γενικά οι υπερβολές ως χώρα, συνηθίζουμε τις γενικεύσεις, απολαμβάνουμε αφάνταστα την ισοπέδωση σε όλους τους τομείς- κυρίως στο δημόσιο. Εύκολα κηρύττουμε επαναστάσεις- κάποιοι σπεύδουν να δικαιολογήσουν τους μισθούς τους έτσι- όμως δύσκολα περνάμε στην πράξη όταν κάτι πρέπει να αλλάξει επί της ουσίας.

   Και στο δημόσιο- το οποίο έχω την σπάνια τύχη να υπηρετώ- ποτέ δεν δέχτηκε κανείς και δεν εφάρμοσε κανείς την ουσιαστική αξιολόγηση. Ποτέ δεν αξιολογήθηκαν στην ουσία τυπικά προσόντα και ικανότητες των εργαζομένων, δεν δόθηκαν ουσιαστικά κίνητρα για αύξηση της παραγωγικότητας και δεν επιβλήθηκαν ποινές εκεί που έπρεπε.

  Στο δημόσιο εδώ και δεκαετίες είμαστε όλοι ίσοι… Κι αυτοί που δουλεύουν τίμια κι ευσυνείδητα κι όσοι περνάμε απλά για μια καλημέρα. Μάλιστα όσο πιο λίγα τυπικά προσόντα έχεις, τόσο πιο εύκολα αναρριχάσαι, γιατί δεν έχεις και περιττά βάρη, κάνεις και καλύτερο πιόνι στην τελική…

Τα άτυπα προσόντα είναι αυτά που μετράνε μέχρι σήμερα στο ένδοξο δημόσιο: καλή δικτύωση, σωστές παρέες, χρήσιμες και στοχευμένες εξυπηρετήσεις… όλα παίζουν .

  Κι έτσι όταν έρθει η ώρα να μπει λουκέτο στο μαγαζί, τότε φεύγει όλο μαζί το σύστημα αύτανδρο, μιας και δεν υπάρχει τρόπος να ξεχωρίσουν καλοί και κακοί… Άδικο; Φυσικά και είναι εξόφθαλμα άδικο . Όμως αυτό το σύστημα της απόλυτης και νοσηρής ισοπέδωσης εφάρμοσαν όλοι οι φωτισμένοι ηγέτες των τελευταίων δεκαετιών κι εμείς το υπηρετήσαμε και το βολευτήκαμε μια χαρά.. 

  Τώρα που τα ψέματα τέλειωσαν, ας αναλογιστούμε τουλάχιστον προς τα πού στρέφεται ο προσανατολισμός μας ως χώρας, κι ας είμαστε λίγο πιο ψύχραιμοι. Δεν μπορεί να κοιτάμε προς το μέλλον με αξιώσεις και να μην δεχόμαστε να μετακινηθεί καρφίτσα,  μην τυχόν και θιγούν τα ιερά και τα όσια της φυλής μας…, γιατί έτσι το μόνο που κάνουμε είναι να υποθηκεύουμε χωρίς επιστροφή το μέλλον όλων μας.

Δεν μας παίρνει πλέον να σηκώνουμε τα λάβαρα για τα δικαιώματα της λαμογιάς.

   Είναι τέτοια η πραγματικότητα κάποιες φορές που τα σχόλια περιττεύουν. Σωπαίνεις και προσπαθείς να την ξορκίσεις, να την διακωμωδήσεις ακόμα και να αδιαφορήσεις αφήνοντάς την να γλιστρήσει από πάνω σου και  να εξατμιστεί σαν το νερό… 

  Δεν είναι όμως πάντα εύκολο και κάποιες φορές δεν είναι ούτε καν αποτελεσματικό. Κι αυτό γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι, η πραγματικότητα βρίσκεται πάντα εκεί-εδώ-παντού, παρούσα και ανελέητη, έτοιμη να καταρρακώσει κάθε φιλότιμη προσπάθεια αισιοδοξίας και θετικής σκέψης.

  Δεν ξέρω για ποιο –άραγε- λόγο τον τελευταίο καιρό επανέρχεται συχνά και έντονα στο μυαλό μου μια χαρακτηριστική σκηνή από την κωμωδία του Αριστοφάνη «Ειρήνη». Είναι κι αυτή η κλασική παιδεία που σε στοιχειώνει καμιά φορά θες δεν θες…

  Είναι η σκηνή όπου ο Πόλεμος -προσωποποιημένος και φοβερός- έχει μαζέψει μέσα σ' ένα τεράστιο γουδί όλες τις πόλεις-κράτη της Ελλάδας και τις κοπανάει με το γουδοχέρι για να τις λιώσει. Ο Πόλεμος σημειωτέον, έχει αιχμαλωτίσει την Ειρήνη στη σπηλιά ενός βουνού. Τοποθέτησε, μάλιστα, μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς, ένα μεγάλο βράχο κι έτσι η Ειρήνη δεν μπορεί να βγει και να είναι μαζί με τους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα: ο πόλεμος είναι ο κύριος και αφέντης όλης της γης! Οι άνθρωποι πολεμούν συνεχώς. Οι πόλεις-κράτη της Ελλάδας χτυπιούνται μεταξύ τους ασταμάτητα και κάθε προσπάθεια για ειρήνη είναι χαμένη, αφού η Ειρήνη βρίσκεται  αιχμάλωτη του πολέμου.

  Με τη σκηνή αυτή ο Αριστοφάνης κάνει ένα καυστικό αντιπολεμικό σχόλιο, καταδικάζοντας τον πολεμοχαρή χαραχτήρα των ανθρώπων, τη δίψα τους για εξουσία και επιβολή, καταδεικνύοντας με άμεσο και παραστατικό τρόπο τις ολέθριες συνέπειες του κάθε είδους πολέμου.

  Έχω την αμυδρά εντύπωση λοιπόν, ότι αυτή η σκηνή διαδραματίζεται πλέον καθημερινά και επαναλαμβανόμενα σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, εντός και εκτός συνόρων. Είτε πρόκειται για νομισματικά ταμεία που αποφασίζουν από τη μια στιγμή στην άλλη να εξαφανίσουν μια χώρα από το χάρτη, συνθλίβοντας με τον πλέον σκαιό τρόπο κάθε νευραλγικό τομέα της οικονομικο-κοινωνικής της υπόστασης, είτε πρόκειται για στατιστικές υπηρεσίες που εν μια νυκτί εξαφανίζουν ιστορικούς οικισμούς, το έργο επαναλαμβάνεται με ελάχιστες παραλλαγές. 

  Φαίνεται πως ζούμε πια στο έλεος κάποιων υπαλλήλων, κάποιων επιτροπών και επιτρόπων, που συνεδριάζουν κάπως–κάπου-κάποτε και ανακατεύουν πόλεις, κράτη, και ανθρώπινες ζωές στο τεράστιο γουδί των δικών τους συμφερόντων. Και το χειρότερο είναι πως δε γνωρίζουμε ποια κέντρα βρίσκονται πίσω απ΄ όλα αυτά. Προφανώς αυτά θα τα δείξει η πορεία των πραγμάτων και θα τα γράψει η ιστορία. Μόνο που τότε θα είναι αργά για δάκρυα.

  Εκείνο όμως που με ανησυχεί ακόμα περισσότερο ίσως και από το κοινωνικο-πολιτικό ανακάτεμα στο γουδί του πολέμου, είναι ότι αυτή η τάση και η ατμόσφαιρα του κοινωνικού κανιβαλισμού, έχει εξαπλωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και στις καθημερινές «ανθρώπινες» όπως έχουμε συνηθίσει να τις αποκαλούμε, αλλά προσφάτως και εσχάτως μάλλον απάνθρωπες κοινωνικές μας σχέσεις.

  Επιθετικότητα και μισαλλοδοξία είναι συνολάκι που φοριέται πολύ τελευταία και παίζει παντού, σε κάθε ευκαιρία. Κανείς δεν ανέχεται την ύπαρξη κανενός… Μηδενική κοινωνική ανεκτικότητα, μηδενικός σεβασμός . Όλοι είναι για κάποιο λόγο έτοιμοι να κατασπαράξουν όλους. Απαγορεύεται να έχει κανείς άποψη για όσα συμβαίνουν και διώκεται «ποινικά» αν τολμήσει να την εκφράσει . Αν τολμήσει να αναπνεύσει ελεύθερα.

  Βία λεκτική, βία ψυχολογική, βία στη βία, εξαπολύεται ανά πάσα ώρα και στιγμή από παντού, με επουσιώδεις αφορμές και για ανούσιους λόγους. Εκφασισμός στην καθημερινή μας ζωή, ολοκληρωτισμός στη σκέψη και στη νοοτροπία, χειραγώγηση στον τρόπο έκφρασης και δράσης.

  Είναι γνωστό πως οι πάσης φύσεως «κρίσεις» ευνοούν την ανάπτυξη ακραίων φαινομένων, καταστάσεων και δυνάμεων, όμως αυτό δεν αποτελεί λόγο ούτε και καλή αφορμή, για να κατακλύσουν αυτού του είδους οι τάσεις και να δηλητηριάσουν κάθε πτυχή της ζωής και της υπόστασής μας.  

 Αν το θέλουμε, είμαστε απολύτως σε θέση να διαφυλάξουμε εμείς οι ίδιοι ένα επίπεδο στην επικοινωνία μας με τους άλλους, σεβόμενοι πρώτα απ΄όλα τον ίδιο μας τον εαυτό. Μπορούμε και πρέπει να μην τα ισοπεδώσουμε όλα μιμούμενοι σαν άβουλα όντα το παράδειγμα όσων έχουν κάνει τέτοιες θλιβερές τακτικές, επάγγελμα και τρόπο ζωής.Δεν αξίζει τον κόπο άλλωστε.

 Προσωπικά, μένω Εκτός και … εδώ είναι πολύ καλύτερα !

  Πολλά τα ερεθίσματα και η χλαπαταγή των ημερών, δεν τους επιτρέπει εύκολα να διαμορφωθούν σε σκέψεις. Όταν σβήνουν τα φώτα και τελειώνει η γιορτή, είναι η ώρα για την ουσία να βρει σιγά- σιγά το χώρο και τον χρόνο της, να εκφραστεί.

  Μετά τις ευχές που καθιερωμένα ανταλλάσσουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα τις δούμε να πραγματοποιούνται, αν και στο θέμα αυτό δεν σημειώνεται μεγάλη επιτυχία οφείλω να ομολογήσω, το βλέμμα πριν απλωθεί στη λευκή σελίδα του 2013 που ανοίγει διάπλατα μπροστά μας, γλιστράει κάπως κλεφτά ρίχνοντας μια ματιά προς τα πίσω… για να πάρει φόρα.

  Προσωπικά, δεν θυμάμαι -και δεν νομίζω πως έχει υπάρξει- για τους ανθρώπους της δικής μου γενιάς, πιο δύσκολη χρονιά από αυτή που μόλις πέρασε. Κυρίως όσον αφορά το ψυχολογικό στρίμωγμα που όλοι νιώσαμε, αυτή την παγωμένη αύρα της αβεβαιότητας, της αίσθησης του ρευστού, του χάους, του «όλα μπορούν να συμβούν» κυρίως δε, τα χειρότερα.

 Μια χρονιά που δοκίμασε σε οριακό βαθμό τα νεύρα και τις δυνάμεις μας και σε πολλές περιπτώσεις μας έκανε να δούμε κατά πρόσωπο τους χειρότερους φόβους μας να καραδοκούν στην επόμενη στροφή, αναγκάζοντάς μας σε ευθεία αναμέτρηση μαζί τους.

  Και μέσα από αυτή την ψυχοκοινωνική κρίση, δεν αναφέρομαι στην οικονομική γιατί είναι δεδομένο το σουξέ που έχει τελευταία έτσι κι αλλιώς- που βίωνε ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί, είδαμε να αναδεικνύονται νέες δυνάμεις και δυναμικές, όσο κλισέ κι αν μοιάζει αυτό. Καμιά φορά στα κλισέ κρύβονται οι βαθύτερες αλήθειες της ύπαρξης μας άλλωστε.

  Είδαμε να αναδεικνύεται το αίσθημα της επιβίωσης, λογικό και επόμενο με δεδομένες τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης που αντιμετωπίζει μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας. Φαινόμενο επικίνδυνο αφού στο πλαίσιο μιας κοινωνίας μπορεί να απελευθερώσει εύκολα δυνάμεις επιθετικότητας και γενικότερης κοινωνικής παραβατικότητας. Είναι κάτι που το βλέπουμε δυστυχώς να συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις.

  Ωστόσο, αυτό που περισσότερο κυριάρχησε την εορταστική περίοδο που μόλις πέρασε, ήταν ένα πρωτοφανές, σαρωτικό και πηγαίο κύμα κοινωνικής αλληλεγγύης, που ξεδιπλώθηκε από τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Αυτοί που ήδη δοκιμάζονται, είναι αυτοί που πρόστρεξαν στον πόνο του άλλου. Αυτοί που γνωρίζουν από στέρηση, είναι αυτοί που προθυμοποιήθηκαν να καλύψουν τις ανάγκες των λιγότερο προνομιούχων συνανθρώπων.

  Με πολύ έκπληξη ομολογώ παρακολούθησα αυτό το κύμα γιγαντιαίας ανταπόκρισης του απλού κόσμου στις πρωτοβουλίες ιδιωτικών –εννοείται – φορέων, όπως προβλήθηκε από τα δίκτυα εθνικής εμβέλειας. Με έκπληξη αλλά και απογοήτευση μαζί…

  Γιατί μοιραία αναρωτιέται κανείς , πόσο τεράστιο έλλειμμα στοιχειώδους κοινωνικής πρόνοιας,  δομών και θεσμών έρχεται τελικά να καλύψει αυτή η ιδιωτική προσφορά- φιλανθρωπία. Τι κράτος είναι αυτό, που περιμένει –για να μην πω κρυφο-απαιτεί- από τον απλό πολίτη της βιοπάλης επενδύοντας κυνικά στα φιλάνθρωπα αισθήματα του, να καλύψει τις δικές του τραγικές ανεπάρκειες, τα δικά του εγκληματικά κενά, στη στήριξη των κοινωνικά αδυνάτων !

  Προσωπικά και συνειδησιακά είμαι εντελώς αντίθετη με τις επιφανειακές εορταστικές φιλανθρωπίες- ελεημοσύνες, που γίνονται με τυμπανοκρουσίες για να προβάλουν τα φιλάνθρωπα αισθήματα των «ευεργετούντων» και να δημιουργήσουν σχέσεις εξάρτησης κάθε είδους, με τους «ευεργετούμενους». Τις θεωρώ ακραία ανειλικρινείς, υποκριτικές και εντελώς αναξιοπρεπείς. Όπως επίσης θεωρώ θεμελιώδη υποχρέωση ενός ευνομούμενου κράτους να διαθέτει σχεδιασμό, δομές  και συγκεκριμένους μηχανισμούς στήριξης των ευπαθών και δοκιμαζόμενων κοινωνικών ομάδων.

  Ωστόσο, είναι προφανές, προφανέστατο θα έλεγα τελευταία, ότι ζούμε σε μια χώρα με ανύπαρκτη κρατική δομή. Μια χώρα με ανάξιους πολιτικούς που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για το περιβόητο κοινό καλό –φροντίζουν άλλωστε οι ίδιοι να μας το υπενθυμίζουν καθημερινά- μια χώρα που έχοντας φθάσει πια στο χείλος του γκρεμού, λειτουργεί πλέον ως ένας θλιβερός φοροεισπρακτικός μηχανισμός και τίποτα περισσότερο. Τι μπορεί λοιπόν να περιμένει κανείς από ένα τέτοιο κράτος –φάντασμα. Κάτι  λιγοτερο και από το τίποτα όπως φαίνεται .

  Ίσως λοιπόν αυτού του είδους ο νέος ανθρωπισμός, αυτή η κοινωνική αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο εφόσον εκφράζεται σε καθημερινή βάση και όχι μόνο επετειακά, αθόρυβα και χωρίς τηλεοπτική κάλυψη, αυθόρμητα και χωρίς μεσάζοντες, να είναι αυτή η απαραίτητη ζεστή ακτίνα από φως , που θα μπορέσει να διαλύσει το πυκνό έρεβος της απουσίας των απαραίτητων κοινωνικών δομών που μας στοιχειώνει .

  Αν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, Ας είναι κι έτσι . Καλή Χρονιά.