Με πολύ περίεργο τρόπο μας άφησε το 2014 και με ακόμα πιο βίαιες διαθέσεις μπήκε ο νέος χρόνος.

  Δεν θυμάμαι άλλη φορά σε περίοδο εορτών να κυριαρχούσαν  τόσο αντιφατικά συναισθήματα. Από τη μια, η υπερβολική δόση από ευτραφή, γενειοφόρα, κόκκινα ανθρωπάκια, καρικατούρα αγίου, να προωθούν με ζήλο τον καταναλωτικό παροξυσμό των ημερών και από την άλλη η αγωνιώδης προσπάθεια εκατοντάδων συνανθρώπων μας να γλιτώσουν από φωτιά και θάλασσα.

  Από τη μια, η εμπορευματοποιημένη και επετειακά επαναλαμβανόμενη επίδειξη φιλανθρωπίας και από την άλλη η αληθινή αλληλεγγύη, η συμπαράσταση, η αυτοθυσία στην πιο δύσκολη στιγμή. Η απόγνωση και η ελπίδα πιασμένες χέρι χέρι στον πιο σκληρό αγώνα επιβίωσης. Έδωσε τα ρέστα του ο παλιός ο χρόνος φεύγοντας, σε ό,τι είχε να κάνει με μοιραία γεγονότα,  ναυάγια και αεροπορικές τραγωδίες .

  Η αυγή του 2015, μας βρίσκει δυστυχώς ξανά να μετράμε θύματα. Ένα κύμα  παρανοϊκών επιθέσεων  και  θρησκευτικού φανατισμού, που εντελώς απρόκλητα και απροκάλυπτα σκορπά τον θάνατο σε αθώα θύματα και επιδιώκει να επαναφέρει τη μισαλλοδοξία και τον τρόμο στην καθημερινότητα των ευρωπαίων πολιτών. Ο φόβος καθιστά διαχειρίσιμες τις κοινωνίες και αυτό κάποια κέντρα το γνωρίζουν πολύ καλά και φροντίζουν να το χρησιμοποιούν, προκειμένου να προωθήσουν τα φονταμενταλιστικά τους ιδεώδη.

  Κάπου μέσα σε όλα αυτά εν τω μεταξύ, χάσαμε και τον Πρόεδρο και βρεθήκαμε ξαφνικά αντί να ψάχνουμε το φλουρί στην βασιλόπιτα, να ψάχνουμε τον καταλληλότερο Πρωθυπουργό. Τουλάχιστον, ήρθε επιτέλους η ώρα να σκάσει λίγο το χειλάκι μας, γιατί ως γνωστό  στις εκλογές δίνονται συνήθως τα καλύτερα σώου.

  Μόλις λίγες εβδομάδες έχουν συμπληρωθεί από την έναρξη της προεκλογικής περιόδου και τα έχουμε δει όλα. Γραφικοί γυρολόγοι της πολιτικής να κάνουν άλματα από τα αριστερά στα δεξιά -και το αντίστροφο- με μοναδική ψυχραιμία και φυσικότητα. Όλα μια ιδέα είναι άλλωστε. Ανεξάρτητοι διαμαρτυρόμενοι και… αρειμανίως καταγγέλλοντες τα μνημόνια να τρέχουν να συστρατευθούν με τη μνημονιακή κυβέρνηση, που μετά βδελυγμίας αποκήρυσσαν μέχρι πρότινος, και να φωτογραφίζονται χαμογελαστοί. Όλοι μια παρέα είμαστε σου λέει, κι αν είπαμε μια κουβέντα παραπάνω....

  Σκληρά παζάρια να διεξάγονται, πάνω και κάτω από το τραπέζι, ανάμεσα σε υποψήφιους και πολιτικά κόμματα για μια θέση στις εκλογικές λίστες. Τον παραδοσιακό πόλεμο παρασκηνίου σε όλο του το μεγαλείο για την επιλογή των «αρίστων». Αλίμονο αν δεν διαφυλάξουμε άλλωστε τα ιερά και όσια αυτού του τόπου.  Την νεκρανάσταση «σωτήρων» του παρελθόντος, που επιθυμούν διακαώς να μας σώσουν ακόμα λίγο, γι αυτό και μόλις είδαν την ευκαιρία μπροστά είπαν να σπεύσουν για να εξασφαλίσουν κι αυτοί μια θέση στο σκηνικό της επόμενης μέρας. Το παν είναι να μπορείς να αυτό-πλασάρεσαι  σε αυτή τη ζωή.

  Όμως το δυνατότερο σημείο σε αυτή την προεκλογική αναμέτρηση, είναι η εκστρατεία φόβου και τρομοκράτησης που έχει στηθεί και αναπαράγεται σε κάθε ευκαιρία. Αγωνιζόμενοι να γαντζωθούν στις θέσεις τους οι πρωτεργάτες της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, και όλοι εμείς μαζί της, κάνουν το παν για να πείσουν ότι χωρίς αυτούς θα είναι χειρότερα. Πόσα περιθώρια χειροτέρευσης πια έχουμε ακόμα, δεν το γνωρίζω. Εφιαλτικά σενάρια καταστροφής για την επόμενη μέρα, προσπαθούν να απομακρύνουν τον νουνεχή πολίτη από το να διαπράξει το απευκταίο μπροστά στην κάλπη. Η σκληρή λιτότητα μεταμφιέζεται σε αναπτυξιακή πορεία, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων γίνονται με μιας αυξήσεις. Μέχρι και ο αγαπημένος μου ΕΝΦΙΑ κινδυνεύει με μείωση ξαφνικά….για τέτοιο τρελό πανηγύρι μιλάμε.

  Κι αυτά είναι μόνο τα highlights. Τέτοια καταστροφολογία δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει άλλη φορά. Από τη μια προπαγανδίζεται το success story και από την άλλη είμαστε έτοιμοι να πέσουμε στον γκρεμό της Ευρώπης και να μας καταθέτουν στεφάνια. Ναι το άκουσα κι αυτό και δεν πίστευα στα ίδια μου τα αυτιά. Γιατί η ανάπτυξη έχει κι αυτή τις προτιμήσεις της. Δεν κάνει με όποιον να ναι…

  Μόνο που κάτι δεν υπολογίζουν καλά οι αδίστακτοι εμπνευστές των φθηνών τρομο-σεναρίων. Ο φόβος μπορεί να κάνει τη δουλειά του –που λέγαμε και πριν- στη χειραγώγηση των μαζών για κάποιο διάστημα, δεν αποτελεί ωστόσο οδηγό επιβίωσης. Και δεν μπορεί να αναχαιτίσει για πολύ καιρό τη δίψα του κόσμου για αλλαγή σελίδας. Κι αυτό γιατί με τον φόβο δεν μπορείς να ζήσεις και να δημιουργήσεις. Πολύ απλά, γιατί έχεις πεθάνει και δεν το ξέρεις.

  Προσωπικά, μέσα σ’ αυτό το εξαιρετικά νοσηρό κλίμα, αρνούμαι να υποχωρήσω υπό το κράτος του φόβου και της τρομολαγνείας που κάποιοι αγωνίζονται να εδραιώσουν. Κι αυτό γιατί δεν επιτρέπω σε κανένα θλιβερό απολίθωμα της παλαιοκοματίλας να  χειραγωγεί τις δικές μου δυνάμεις, για να εξασφαλίσει μια ζεστή θεσούλα και μια ακόμα πιο παχυλή αμοιβή, την επόμενη μέρα. Έπαψα να πιστεύω –εδώ και λίγα χρόνια- σε ιστορίες με δράκους και μπαμπούλες και επιμένω να αγνοώ επιδεικτικά τα φθηνά σενάρια καταστροφής. Προτιμώ να ελπίζω και να αγωνίζομαι για κάτι καλύτερο, από το να φοβάμαι το χειρότερο.

  Γι αυτό και διατηρώ μέσα μου την πεποίθηση ότι το βαθύτερο σκοτάδι, αυτό που βρίσκεται μια ανάσα πριν την ανατολή, το διαδέχεται πάντα ένα λαμπερό Φως