Από την Αγγελική Τρικοίλη. 

Έχει ήδη περάσει ένα ασφαλές χρονικό περιθώριο από την κυβερνητική αλλαγή

Στην Κάλυμνο, 13-23  Οκτώβρη.

  Με βαριά καρδιά και μηδενική διάθεση παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες άλλη μια προεκλογική περίοδο να εκτυλίσσεται, με όλα τα «ποιοτικά» χαρακτηριστικά που τη συνθέτουν. Και νομίζω ότι αυτό συμβαίνει στους περισσότερους.

  Σε μια τόσο επιβαρυμένη από διάφορες έννοιες και δυσκολίες  καθημερινότητα, το τελευταίο που θέλει κανείς να του απασχολεί το κεφάλι, είναι οι ανούσιοι διαξιφισμοί των κομματικών στρατών.

  Γεγονός ωστόσο είναι, ότι -καλώς ή κακώς- βρισκόμαστε για άλλη μια φορά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, για το οποίο καλούμαστε να πάρουμε εξίσου κρίσιμες αποφάσεις. Εν τέλει, το μόνο καλό στην όλη υπόθεση ίσως να είναι, ότι τον τελευταίο καιρό ο «λαός» καλείται να αποφασίζει όλο και πιο συχνά για όσα τον αφορούν. Να κρίνει και να αξιολογεί. Να αναλαμβάνει –εν πάσει περιπτώσει- την ευθύνη που του αναλογεί  απέναντι στο μέλλον που τον περιμένει .

  Και κάπου εδώ φυσικά αρχίζουν τα δύσκολα.

Πάει καιρός που έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή της προσωπολαγνείας. Ήταν ασύγκριτα πιο εύκολο να «λατρεύεις» ένα πολιτικό ηγέτη, να μαγεύεσαι από τη ρητορική του δεινότητα, να πιστεύεις στο «όραμα» και να κουνάς ευτυχισμένος το σημαιάκι κάτω από το μπαλκόνι ελπίζοντας...

  Σημαιάκια, μπαλκόνια και ηγέτες μας τελείωσαν. Οι ελπίδες διαψεύστηκαν και τα οράματα ως επί το πλείστον εξανεμίστηκαν. Η κενή ρητορική έφερε μόνο δεινά, για τα οποία καλούμαστε όλοι να πληρώσουμε -και μάλιστα πολύ ακριβά- το λογαριασμό. Σαν να μας εκδικείται η Ιστορία, για την ελαφρότητα των επιλογών μας και να μας τις τρίβει χαιρέκακα στα μούτρα.

  Το τέλος των ειδώλων όμως ήρθε -καθόλου τυχαία φυσικά- να συμπέσει με πολύ κρίσιμες στιγμές για την πορεία του τόπου μας. Στιγμές όπου οι υπόλοιποι λαοί προχωράνε μπροστά κι εμείς ψάχνουμε, κάτω από το ειρωνικό τους βλέμμα, να βρούμε βήμα. Στιγμές όπου η εθνική μας ύπαρξη κινδυνεύει με συρρίκνωση και η εθνική μας ταυτότητα απαξιώνεται και διασύρεται με κάθε ευκαιρία σε όλα τα επίπεδα.

Και τώρα βέβαια καλούμαστε να ευθυγραμμιστούμε βιαίως σε μια πορεία, την οποία θα έπρεπε να είχαμε ακολουθήσει πριν χρόνια. Και καλούμαστε να επιλέξουμε τους διαχειριστές αυτής της κατάστασης.

  Με ποια κριτήρια όμως, είναι το θέμα. Αφού οι ηγέτες μας τελείωσαν και τα οράματα  χρεοκόπησαν, τι είναι τελικά αυτό που μένει για να κάνει τη διαφορά.  Νομίζω ότι αυτό πρέπει καθένας να το απαντήσει μέσα του, πριν πάρει την τελική απόφαση.

Προσωπικά τουλάχιστον έχω καταλήξει στο τι με ενοχλεί .

  Δεν ανέχομαι άλλο να βλέπω περιοδεύοντες θιάσους παλαιο-κομματικών απολιθωμάτων να πλησιάζουν την παραμονή κάθε εκλογικής αναμέτρησης τους «ιθαγενείς», για να πουν για ακόμα μια φορά, το γνωστό τους ποίημα.

  Με ενοχλεί που μπορούν με τόση άνεση να ξεφτιλίζονται εν όψει μιας θεσούλας στη βουλή ή ακόμα καλύτερα σε ένα κυβερνητικό σχήμα, γιατί κατανοώ απολύτως ότι το «διακύβευμα» είναι τελικά πολύ ελκυστικό για ορισμένους.

 Με πειράζει, που ορισμένοι υποτιμούν σε τέτοιο βαθμό τη μνήμη και τη νοημοσύνη του «λαού», προσπαθώντας να του περάσουν το μήνυμα, ότι με το να αναβαπτίζονται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ξεπλένονται από τις αμαρτίες του παρελθόντος και αναγεννώνται ως αθώες περιστερές. Κι έτσι με περισσή άνεση καλούν πλέον τον κόσμο να επιστρέψει στο «σπίτι» για να συνεχίσουν εκείνοι ανενόχλητοι το φαγοπότι τους.

  Μου ανακατεύει το στομάχι η ανυπαρξία στοιχειώδους ήθους και ευγένειας στην πολιτική αντιπαράθεση. Η προσπάθεια προσωπικής απαξίωσης του αντιπάλου και η αγωνιώδης αναζήτηση της περιβόητης «ατάκας», που στοχεύοντας στα «ταπεινά» κομματικά ένστικτα της «βάσης», έχει σκοπό την συσπείρωση του κομματικού στρατού. Δεν με αφορά καν και δεν αφορά κανένα στην τελική.

  Με σκοτώνει να παρακολουθώ τις στρατιές των ανεγκέφαλων του κομματικού σωλήνα, να προαλείφονται για τις αρχηγικές θέσεις, αναμασώντας απίστευτες βλακείες, απλώς και μόνο επειδή κάτι τέτοιο –προφανώς-προβλέπεται από την κομματική τους επετηρίδα. Αρκετά έχει υποφέρει αυτή η χώρα από ανεγκέφαλα κατασκευάσματα κομματικών επιτελείων. Φτάνει.

  Χαίρομαι που όλα αυτά τελειώνουν επιτέλους την Κυριακή. Γιατί θέλω να ελπίζω ότι θα αρχίσει κάτι άλλο. Θέλω να βλέπω θετικούς ανθρώπους με φρέσκα και ασυμβίβαστα μυαλά. Με αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση. Με ειλικρινή διάθεση για δουλειά και πείσμα για να αλλάξει μια αρρωστημένη -εδώ και δεκαετίες- κατάσταση. Θέλω να ξέρω  πως αύριο κάποιος θα παλέψει ειλικρινά για ένα καλύτερο μέλλον και δεν θα παραδοθεί άνευ όρων.  

  Δεν τρέφω αυταπάτες και δεν με ενδιαφέρει να τσιμπήσω στο παραμύθι κανενός. Δεν με αφορά όμως και να καταδικάσω σε θάνατο κάποιον που αγωνίζεται και κάνει λάθη. Το προτιμώ από τους «αλάνθαστους» βολεμένους που απλά κρίνουν και επικρίνουν. Προτιμώ την ειλικρινή προσπάθεια για να κερδιθεί ένα μέλλον, το οποίο ίσως και να γίνει καλύτερο, παρά τη βεβαιότητα της ήττας.

Γιατί τελικά, μετά το λυκόφως των ειδώλων στο μόνο που μπορεί και πρέπει κανείς να ελπίζει, είναι στην επαναξιολόγηση και στη επιβίωση των αξιών .

Με επιστολή του προς τον Υπουργό Υγείας, ο κος Ιω. Γαλουζής θέτει το θέμα της στελέχωσης του ιατρείου στην Ψέριμο.