Μάταια , χρόνια τώρα, προσπαθεί να πείσει κάποιον να ασχοληθεί μαζί του.
Τι κι αν ο κορμός του πληγώνεται καθημερινά από τα διερχόμενα ογκώδη οχήματα, που δεν χωράνε να περάσουν.
Τι κι αν τα κλαδιά του πέφτουν βαριά και…δυσοίωνα στη μικρή βεράντα του απέναντι σπιτιού δημιουργώντας θόλο αψιδωτό.
Τι κι αν οι αέρηδες δοκιμάζουν ανελέητα κάθε χειμώνα τις αντοχές του.
Ε λοιπόν όχι, κανείς δεν ενέδωσε στις εκκλήσεις, τις κλήσεις, τις παρακλήσεις του .
Κανείς δεν βρήκε τον τρόπο και τον χρόνο και τον λόγο να ασχοληθεί μαζί του κάτι τετραετίες τώρα (μια και κάπως έτσι μετράμε τις ζωές μας).
Από αιτήσεις, άλλο τίποτα. Υπάρχουν άπειρες κι απ΄ το μακρινό 2008 ακόμα.
Αλλά ήταν άτυχες κι αυτές. Πότε ήταν νωρίς, πότε ήταν αργά, πότε χάνονταν, πότε βρίσκονταν…τον δρόμο της υλοποίησης του αιτήματος όμως ποτέ δεν τον βρήκαν.
Τι να κάνεις, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ώτα μη ακουόντων.
Και ευθύνες ανευθυνο-υπεύθυνων, κάπως έτσι πάει το πράγμα.
Κι έχει έρθει άλλος ένας χειμώνας κι άλλοι άνεμοι δυνατοί και μπόρες και θα το δοκιμάσουν για άλλη μια φορά. Τις αντοχές του και τις αντοχές της απέναντι μικρής βεράντας.
Κι αν γίνει και κανένα απρόβλεπτο και πέσει πάνω σε βεράντα ή σε κεφάλι ή σε διερχόμενο όχημα και προκληθεί ατύχημα από σπάσιμο κλαδιών, τότε θα φταίει μάλλον αυτή η άτιμη η κλιματική η κρίση και τα έντονα της φαινόμενα.
Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το μόνο έντονο φαινόμενο είναι η αφασία.
Υ.Γ. Θα ήταν αστείο αν δεν ήτανε γελοίο…
αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
