Είναι που κάθε χειμώνα ξεσπά και μια νέα σύρραξη, που απειλεί τον πλανήτη με αφανισμό, ενώ όλως τυχαίως εκτοξεύει παράλληλα και τις τιμές της ενέργειας στο πέρασμά της. Χρήσιμη πάντα μια απειλή.
Είναι που οι ισχυροί αυτού του κόσμου αλλάζουν θέση στους λαούς, σαν να ήταν πιόνια σε μια ανελέητη γεωπολιτική σκακιέρα, σπρώχνοντας ταυτόχρονα και μερικά όπλα νέας γενιάς στην αγορά. Δουλίτσα να υπάρχει… Γιατί φυσικά πώς αλλιώς να διασφαλίσεις την ειρήνη , αν όχι μέσω των όπλων. Παλιό και τόσο αποτελεσματικό !
Η Ευρώπη εξίσταται και ίσταται και καμιά φορά συνεδριάζει σε επίπεδο κορυφής -πάντα- ή και σε κάτι βαρύγδουπες επιτροπές, που έχουν την εντύπωση πως αποφασίζουν για το μέλλον του κόσμου, σε άδειες αίθουσες. Τι να κάνεις, είναι πολύ δελεαστικά το αξιοθέατα σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο, παρά μια βαρετή αίθουσα συνεδριάσεων.
Όσο δε για τη λήψη αποφάσεων ; Κάτι καθόλου ευκαταφρόνητα κονδύλια αλλάζουν τσέπες, κάτι σκεπτικισμοί εκφράζονται σποραδικά σαν νεφελώματα και μέχρι εκεί. Εδώ δεν κατάφερε να αποφασίσει η Ευρώπη για το αν θα αλλάζει η θερινή ώρα σε χειμερινή και θα καταφέρει να σταθεί στο πλευρό των αδυνάτων αυτού του κόσμου; Και μάλιστα με κίνδυνο να πάει κόντρα στις όποιες βλέψεις των μεγάλων και ισχυρών παικτών; Αστείο…
Και ο θάνατος γίνεται πια κανονικότητα, η φρίκη συνήθεια, το συναίσθημα μετατρέπεται σε αποκτήνωση. Και τι έγινε που εισβάλλει κάθε βράδυ στο σαλόνι μας η φρίκη και ο αποτροπιασμός ; Δεν έγινε και κάτι. Η ζωή συνεχίζεται το ίδιο αδιάφορα καθώς έντρομα και νεκρά παιδιά περνάνε σε γκρο πλαν στις οθόνες μας, την ώρα του βραδινού τόστ, για να ανέβει και λίγο η τηλεθέαση.
Όχι δεν ξαφνιαζόμαστε πια, δεν δυσανασχετούμε και πολύ περισσότερο δεν επαναστατούμε. Άντε καμιά σκόρπια διαδήλωση αραιά και που, κι αυτή φαντάζει σχεδόν γραφική, μέσα στο γενικότερο μούδιασμα όπου κανείς δεν νιώθει στ΄αλήθεια πως έχει κάποιο λόγο κ αιτία για να αντιδράσει κάπως για κάτι.
Κι έτσι μαζί με το τόστ καταναλώνουμε και τη φρίκη. Και συνηθίζουμε και απενεργοποιούμε το συναίσθημα και αποκτηνωνόμαστε αργά και σταθερά. Κι είναι μια άρρωστη συνήθεια αυτή, που μετά μας βγαίνει από παντού σε συμπεριφορές στην καθημερινότητά μας.
Κι είμαστε όλοι λίγο πολύ μέρος αυτής της φρίκης, φρικώδεις και φρικαλέοι και φρικτοί, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Απλά για να ταιριάξουμε με το περιβάλλον ως χαμαιλέοντες.
Απλά για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε και την επόμενη, άλλη και τόσο ίδια ταυτόχρονα ημέρα...
Α Ναι ! Και Χρόνια Πολλά στους "πατριώτες", όπου γής. Μια που μάλλον επιβάλλεται...
Υ.Γ. «Πολλά τα δεινά και ουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει» (Μετάφραση : Πολλές οι συμφορές και δεν υπάρχει μεγλύτερη συμφορά από τον άνθρωπο) από την Αντιγόνη του Σοφοκλή.
