Και είναι στη φάση αυτή, ο καθένας και τα «όπλα» του όπως λένε. Προκειμένου να διεκδικήσει κανείς μια θέση στον κομματικό «ήλιο» χρησιμοποιεί συνήθως όσα χαρτιά έχει στη διάθεσή του και όσα μέσα διαθέτει.
Και τα κόμματα με τη σειρά τους, ως μηχανισμοί επώασης και αναπαραγωγής της εξουσίας, επιστρατεύουν τα ανάλογα κριτήρια, για να καταλήξουν στην τελική επιλογή των εκλεκτών.
Και είναι ποικίλα συνήθως τα κριτήρια αυτά, ούτως ώστε να επιτευχθεί σε μεγαλύτερο ποσοστό η προσέγγιση του εκλογικού σώματος ή αλλιώς της εκλογικής πελατείας.
Εν αρχή ην για παράδειγμα, η παντοδύναμη κομματική βάση. Αποτελούμενη από τα ιστορικά και σκληροπυρηνικά στελέχη κάθε κόμματος, που το όνομά τους είναι συνήθως βαρύ σαν ιστορία (αναλόγως το ποιόν του καθενός…). Τα στελέχη με τις κομματικές περγαμηνές και τα σχετικά χιλιόμετρα στο χώρο της πολιτικής και στους "αγώνες".
Μια τονωτική ένεση επίσης, πάντοτε είναι ευπρόσδεκτη και συνήθως αναζητείται στο χώρο του lifestyle. Δημοφιλείς αθλητές με επιτυχίες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, καλλιτέχνες γενικότερα, είτε αυτοί έχουν σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό και δράση στα κοινωνικο-πολιτικά, είτε είναι απλώς τηλε-μαϊντανοί, που έχουν κερδίσει εξ αυτού του λόγου την πολυπόθητη αναγνωρισιμότητα και θεωρούνται πολύτιμοι ψηφοσυλλέκτες .
Χρήσιμη κατηγορία αποτελούν επίσης και οι δημοσιογράφοι, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Κυρίως οι εντός , είναι η αλήθεια. Αυτοί βρίσκονται εκεί προκειμένου να παραλάβουν το αντίτιμο των υπηρεσιών που έχουν ήδη προσφέρει στον κομματικό μηχανισμό, με την προώθηση της σχετικής ατζέντας και της υιοθέτησης των επίσημων non paper.
Είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν μέσα από τα διάφορα πάνελ αλλά και τα ειδησεογραφικά «ρεπορτάζ» πολλές φορές το κοπιώδες έργο να μας «εξηγήσουν» την είδηση με απλό και κατανοητό τρόπο -ευτυχώς- και να μας καθοδηγήσουν στο πως ακριβώς θα πρέπει να σκεφτόμαστε, αν θέλουμε να πάμε μπροστά κι εμείς και πολύ περισσότερο εκείνοι.
Αυτή τους λοιπόν την πολύτιμη υπηρεσία, έρχεται η ώρα που την εξαργυρώνουν με μια εξαιρετικά αναπαυτική θέση στα βουλευτικά έδρανα. Για το καλό μας.
Και έρχομαι στο καλύτερο όλων. Την κατηγορία «κοινωνικές μειονότητες» , έτσι για να φτιάξουμε κομματικό προφίλ , βρε αδερφέ, και να επιτύχουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τη λεγόμενη διείσδυση σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει φυσικά τις γυναίκες, τους νέους, τους εκπροσώπους κοινωνικών φορέων (π.χ. πολύτεκνοι, αμεα κτλ) χήρες και ορφανά και γενικότερα όλους τους αναξιοπαθούντες.
Είναι αλήθεια πως οι γυναίκες, παραμονές εκλογών είναι περιζήτητες και έχουν την τιμητική τους. Σφάζονται παλικάρια κυριολεκτικώς…Τις θέλουν όλοι και τις θέλουν παντού, ας όψεται η ποσόστωση όπου αυτή ισχύει υποχρεωτικά.
Τις καλούν να συμπληρώσουν λίστες, να στελεχώσουν όργανα κάθε είδους τους παραχωρούν μεγαλόψυχα το δικαίωμα να έχουν «μια παρουσία» στα δρώμενα. Αν αυτή η παρουσία είναι και όμορφη , τόσο το καλύτερο. Μπορεί να τους εξασφαλίσει ευκολότερα κάποια ανέλιξη, αναλόγως και τις αντιστάσεις τις καθεμιάς βέβαια. Είτε αυτές υπάρχουν, είτε όχι.
Τις περισσότερες φορές πάντως όλη αυτή η μεγαλοψυχία, δεν συνεπάγεται και απαραίτητα την (υπο)στήριξη από τους άσπονδους κομματικούς μηχανισμούς, ώστε η παρουσία των γυναικών να έχει κάποιο ουσιαστικό αντίκρισμα και να μετουσιωθεί σε ενεργό δράση και προσφορά. Αυτό είναι άλλο θέμα.
Συνήθως μετά την απομάκρυνση από το κομματικό ταμείο , το λόγο αναλαμβάνουν αυτοί «που ξέρουν καλύτερα», που έχουν την εμπειρία, τις γνώσεις και τα χιλιόμετρα για να καλύψουν τα πόστα της εξουσίας. Και σε αυτούς κατά ένα περίεργο τρόπο δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε οι γυναίκες ούτε και οι νέοι.
Οι δύσμοιροι νέοι, που τους αναζητούν αγωνιωδώς όλοι οι χρεωκοπημένοι μηχανισμοί, για να τους ρουφήξουν ως βαμπίρ τη φρεσκάδα της ηλικίας και των ιδεών τους και μετά να τους απομονώσουν, πριν καλά καλά προλάβουν να σηκώσουν κεφάλι αναπτύσσοντας δράση και πρωτοβουλίες.
Οι νέοι που για κακή τους τύχη ξεκινούν με όνειρα και ιδανικά , πολύ υγιές και εύλογο, μόνο που στη συνέχεια το βρίσκουν μπροστά τους γιατί καταλήγουν απλά δεκανίκια της συντήρησης -στην καλύτερη περίπτωση- και ιδιοτελές έρεισμα ως προς την ηλικιακή ομάδα που εκπροσωπούν.
Τους θέλουν, αλλά ως εκεί που δεν αρχίζουν να ενοχλούν, διεκδικώντας ρόλο ενεργό και πολύ χειρότερα, κεντρικό στα πράγματα. Εκεί πλέον το πράγμα αλλάζει και κινητοποιούνται άμεσα όλοι οι μηχανισμοί αυτό-συντήρησης των κέντρων της εξουσίας συντασσόμενοι στην απόκρουση του κοινού εχθρού εν όψει.
Και κάπως έτσι η τάξη αποκαθίσταται. Και τα κεκτημένα δεν θίγονται . Αλίμονο.
Και κάπου εκεί οι δημοκρατικές διαδικασίες μπλέκονται γλυκά με τα συντροφικά μαχαιρώματα. Τι τραβάει κι αυτή η δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε…
Κι ο καθένας στο όνομα του κοινού καλού προωθεί την προσωπική του ατζέντα , θεμιτό ως ένα βαθμό, εφόσον είναι και τα μέσα θεμιτά .
Κατά τα άλλα να αισθανόμαστε τυχεροί εάν όλων αυτών των διαδικασιών, επιβιώσουν τελικά και προκύψουν άνθρωποι αξιόλογοι, ικανοί, έντιμοι με ιδεολογικό προσανατολισμό, όραμα και διάθεση για δημιουργία και προσφορά.
Είμαι σίγουρη πως κάπου εκεί μέσα στον ορυμαγδό, υπάρχουν κι αυτοί.
Δεν ξέρω πόσο γερό στομάχι έχουν, το ελπίζω . Ελπίζω πραγματικά να υπάρξουν αυτοί οι άνθρωποι που έχοντας καταφέρει να μην συνθλιβούν από τις κομματικές κρεατομηχανές των όποιων συμφερόντων, θα μπορέσουν να προσφέρουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση των πολιτικών εκείνων, οι οποίες θα οδηγήσουν στην πρόοδο και την ανάπτυξη τον ταλαίπωρο μας τόπο.
Που θα πάνε τα πράγματα ένα βήμα πιο κάτω και πιο πέρα από την μιζέρια της μικρο-πωλητικής.
Αυτά προς το παρόν και καλές λίστες να έχουμε !
