Ήταν η τελευταία μας συζήτηση, καθώς παρακολουθούσαμε ένα αφιέρωμα στο Θ. Μικρούτσικο στην τηλεόραση…κι εκείνος ήταν ήδη ανάμεσα στο λήθαργο και τη συνείδηση.

Το μυαλό του όμως ήταν πάντα εκεί. Ακμαίο ζωντανό, σπινθηροβόλο.

Κι εγώ να τον τεστάρω και να τον πειράζω κάνοντας επίτηδες γραμματικά λάθη για να εκνευρίζεται. “Ανέπνεε μπαμπά” του έλεγα και γελούσε ειρωνικά, γιατί ήξερε πως δεν θα τολμούσα ποτέ να βάλω αύξηση στην προστακτική. Γιατί απλά είναι λάθος.

Απ’ αυτά τα δικά μας τα φιλολογικά…που ελάχιστοι γύρω τα καταλάβαιναν κι εμείς με ένα βλέμμα τα σχολιάζαμε και γελούσαμε.

Και μέσα σε μια ώρα, έσβησε. Με εμάς γύρω του τις τρεις γυναίκες της ζωής του , που ήταν πάντα η έννοια του και που τον αγάπησαν όσο τίποτα.

Ο μπαμπάς μου, που με έβαλε από μικρή στα ζόρικα διαβάσματα…

Με όλους τους Ρώσους κλασικούς να …καταδυναστεύουν την παιδική μου ηλικία και του έλεγα για πλάκα ότι πέρασα μαύρα παιδικά χρόνια να διαβάζω για τη Ρωσική επανάσταση και τις εξορίες των αγωγιατών στη Σιβηρία.

Και γελούσε. Γιατί αυτά ήθελε να μάθω…Τον αγώνα του ανθρώπου για την κοινωνική ισότητα για τη δικαιοσύνη. Τον αγώνα για την ελευθερία με κάθε τίμημα….Την ελευθερία που πάντα διεκδικούσε στη ζωή του και την πέτυχε. Γιατί πάντα ήταν ελεύθερος .

Και μετά με την παγκόσμια λογοτεχνία, με τους θησαυρούς του Καζαντζάκη και φυσικά με τους αρχαίους Έλληνες κλασικούς που ήταν και το φόρτε του. Και που έμελλε να γίνει και ο δικός μου επαγγελματικός προσανατολισμός, σαν να ήταν από πάντα προδιαγεγραμμένο στο Dna μου.

O μπαμπάς μου, που πάντα με έριχνε στα βαθιά και με παρακολουθούσε διακριτικά… αν θα πνιγώ ή αν θα τα καταφέρω….Έτοιμος να παρέμβει, αν χρειαζόταν . Συνήθως δεν χρειαζόταν.

Που με έμαθε να έχω την απαίτηση από τον εαυτό μου, να κατανοεί και τα πιο δυσνόητα κείμενα της παγκόσμιας βιβλιογραφίας. Να μπαίνω στο βαθύτερο νόημά τους και να τα αναλύω και να τα πηγαίνω ένα βήμα παραπέρα.

Παρακολουθούσε τη σκέψη μου, παρακολουθούσε την πορεία μου, με αγωνία, ενδιαφέρον και ψυχραιμία… Και έκανε τι διορθωτικές του παρατηρήσεις όπου πίστευε ότι ήταν απαραίτητο…

Πάντα λακωνικός και αυστηρός και πάντα με αυτή τη “σκληρή” αγάπη που δεν σου χαρίζεται σε τίποτα, αλλά που μπορεί και να σε καμαρώνει κρυφά.

Είχαμε συχνά και τις εντάσεις μας, γιατί είχαμε κι οι δυο ισχυρή άποψη πάνω στα πράγματα και γιατί… δυσκολευόταν ο ίδιος να διαχειριστεί το γεγονός, ότι με έμαθε από μικρή να σκέφτομαι ελεύθερα και να το υποστηρίζω…. Είχε πλάκα όμως κι αυτό γιατί γινόταν πάντα με σεβασμό κι αγάπη….

Τα τελευταία χρόνια άρχισε να υποψιάζεται και να παραδέχεται διστακτικά ότι έχω δίκιο συνήθως σε αυτά που λέω…..πάλι καλά.

Μας έδεναν τα κοινά μας ενδιαφέροντα, η φιλολογία, η δημοσιογραφία, οι συζητήσεις μας για όλα τα θέματα , τρέχοντα αλλά και πιο φιλοσοφικο-θεωρητικά…..Η λεπτή του ειρωνία πάνω σε όσα συνέβαιναν γύρω μας , κυρίως για τα ανούσια, απ΄ τα οποία πάντα με απέτρεπε. Το γέλιο και το καταλυτικό του χιούμορ γέμιζε το σπίτι και τις στιγμές μας.

Το πλούσιο συγγραφικό του έργο, όπου πάντα συμμετείχα υποστηρικτικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο…. Ήμουνα πάντα η πρώτη που έπρεπε να διαβάσω κάθε του κείμενο και να κάνω τις παρατηρήσεις μου και να συζητήσουμε τις διορθώσεις. Ξανά και ξανά μέχρι το αποτέλεσμα να είναι το τελειότερο, που θα τον ικανοποιούσε. Πάντα αυστηρός και με το εαυτό του.

Η γεμάτη, μελωδική , μοναδική φωνή του, που πλημμύριζε στις γιορτές την εκκλησία που υπηρέτησε τόσα χρόνια. Η όρεξη και η διάθεση του να συνθέτει νέες μελωδίες όταν προετοιμαζόταν για μια σημαντική γιορτή, πάντα με άφηνε με την απορία πως ήταν δυνατόν να διατηρεί αυτή τη δημιουργική διάθεση μετά από τόσα χρόνια. Για το ταλέντο του δεν απόρησα ποτέ…Ήταν πάντα πέρα από κάθε θαυμασμό.

Το αίσθημα ευθύνης σε ότι έκανε, η αφοσίωση του σε ότι υπηρετούσε, η διάθεση του για δουλειά, δουλειά, δουλειά. Eίναι η παρακαταθήκη του και η δική μου προίκα.

Αυτός είναι ο μπαμπάς μου που έφυγε πια, αλλά θα είναι πάντα εδώ και πάντα μέσα μου γιατί είναι ένα ζωντανό κομμάτι μου.

“Πάντα από μένα έπαιρνες το φως “ μου είπε χαριτολογώντας το καλοκαίρι, καθώς σχολιάζαμε μια κοινή μας φωτογραφία, που είχε βγει απρόσμενα πετυχημένη….Και είναι αλήθεια.

Ήταν πάντα ο Φάρος μου και πάντα ακολουθούσα το Φως του. Αυτό το φως που μας έλουζε και κατά τη διάρκεια του αποχαιρετισμού μας. Αυτό το Φως θα συνεχίσω να κρατάω μέσα μου όσο ζω.

Κι επειδή σε κανέναν από τους δυο μας δεν ταιριάζουν οι υπερβολικοί συναισθηματισμοί… γι αυτό θα κλείσω εδώ.

Ήταν αυτά που ήθελα να πω για σένα μπαμπά. Τα ελάχιστα από όσα θα μπορούσα.

Κι επειδή σιχαίνομαι τους αποχωρισμούς, για μένα θα βρίσκεσαι πάντα σε χρόνο Ενεστώτα.

Ελπίζω να σ αρέσει κι αυτό μου το κείμενο.

Το Κάκι σου.