Έγινε μια ένοπλη επίθεση πρόσφατα σε εμπορικό κέντρο της Δανίας με θύματα δυστυχώς και αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι είχαν την ατυχία να βρεθούν μπροστά στο γεγονός.

Μου έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση, ότι το πρώτο πράγμα που φρόντισε η κυβέρνηση της Δανίας, εκτός φυσικά από το καθαρά αστυνομικό μέρος της σύλληψης του δράστη και εξακρίβωσης των κινήτρων, το πρώτο επαναλαμβάνω πράγμα ήταν να θέσει όσους βρέθηκαν στο περιστατικό, υπό ιατρική –ψυχιατρική βοήθεια και παρακολούθηση.

Μου έκανε πραγματικά εντύπωση το επίπεδο λειτουργίας  μιας οργανωμένης πολιτείας, η οποία αμέσως ενδιαφέρθηκε να φροντίσει για την ψυχική υποστήριξη και αποκατάσταση του πολίτη, που εκτέθηκε σε ένα τόσο στρεσογόνο -αν μη τι άλλο- και βίαιο περιστατικό.

Και αναπόφευκτα το μυαλό μου άρχισε τις συγκρίσεις , όπως έχει την κακιά συνήθεια να κάνει. Συγκρίσεις με το εγχώριο από πλευράς της "οργανωμένης" πολιτείας….ενδιαφέρον για την ψυχική υγεία των πολιτών.

Αυτό το ενδιαφέρον, που ξεδιπλώνεται απλόχερα  όταν βάζει καθημερινά τον πολίτη απέναντι και τον βομβαρδίζει με αληθινούς , πιθανούς και απίθανους κινδύνους, από όλους τους προσφερόμενους διαύλους και κυρίως με την ενημέρωση από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, έτσι ώστε όση ψυχική υγεία και να του έχει ακόμα απομείνει ως απόθεμα, να κινδυνεύει σοβαρά με αφανισμό.

Είναι η πανδημία με όλα της τα κύματα, που μια μας απειλεί και μια όχι και τόσο ανάλογα το πως συμφέρει, είναι ο πόλεμος που μπορεί να έρθει και στην πόρτα μας, άρα τα κεφάλια μέσα, είναι κάτι πίθηκοι που αρρώστησαν πρόσφατα  κι αυτό ήταν άμεσος κίνδυνος για καμία δεκαριά ημέρες μετά ξεχάστηκαν -μάλλον δεν έπιασε πολύ- είναι τα καθημερινά «πολεμικά» διαγγέλματα των γειτόνων φονταμενταλιστών, που υποχρεούμαστε να παρακολουθούμε πιο πολύ και από τους ίδιους.

Είναι το αστυνομικό δελτίο που ξαφνικά μοιάζει ανεξάντλητο με φόνους ληστείες , βιασμούς , γυναικοκτονίες, απόπειρες κάθε είδους, βία και πάλι βία παντού και πάντα.

Κάπου εδώ να θυμίσω -μια που τα θυμήθηκα- εκείνες τις αλήστου μνήμης ανταποκρίσεις κάτι «ανταποκριτών», που περιέργως από τότε εξαφανίστηκαν και οι οποίοι επί εποχής επιβολής των μνημονίων, μας αναμετέδιδαν κάθε βράδυ τις πληροφορίες από τους «Ευρωπαίους αξιωματούχους» για το πόσο τεμπέληδες και άχρηστοι και κακοπληρωτές είναι οι Έλληνες και πόσο τους αξίζει να τιμωρηθούν σκληρά γι αυτά τα θανάσιμα τους αμαρτήματα. Βία είναι κι αυτό.

Ένα ραντεβού συνεχούς και ανελέητου τηλεοπτικού μαστιγώματος κάθε βράδυ στις εννιά.

Κι εδώ λοιπόν θέλω να σταθώ.

Αυτός ο άνθρωπος, ο μέσος θεατής,  ο νοικοκυραίος -για τον οποίο όλοι τόσο κόπτονται- ο πιεσμένος από όλα όσα έχουν συμβεί τελευταία, από τον εγκλεισμό των λοκ ντάουν έως τις κάθε είδους κρίσεις, που ακόμα και ποτέ δεν του επιτρέπεται ούτε μπορεί να σηκώσει κεφάλι, έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς σε τι σημείο βρίσκεται από πλευράς ψυχικής υγείας ;

Έχει μπει κανείς στον κόπο να συνδέσει τα καθημερινά περιστατικά βίας, με τη νοσούσα ψυχική υγεία του μέσου Έλληνα ; Λεπτομέρειες και πολυτέλειες θα μου πείτε . Μάλλον όχι και τόσο, όταν καθημερινά βλέπουμε να καταγράφονται τόσα πολλά περιστατικά πρωτοφανούς βίας και μάλιστα ενδο-οικογενειακής , που προσωπικά τέτοια έξαρση δεν θυμάμαι ποτέ ξανά στο παρελθόν.

Σύζυγοι να σκοτώνουν τις γυναίκες τους, γιοί τις μητέρες τους , μανάδες τα παιδιά τους, πρόσφατο και ακραία άρρωστο αλλά δυστυχώς υπαρκτό.  Για κάποιο λόγο τα συνήθη θύματα είναι οι γυναίκες, άλλο θέμα κι αυτό προς διερεύνηση, μιας και έχει να κάνει με την εγγενή και συνυφασμένη με ένα κομμάτι της κοινωνίας μας πατριαρχική αντιληψη που θέτει με την πρώτη αφορμή τη γυναίκα σε ρόλο εξιλαστήριου θύματος. 

Μας νοιάζει λοιπόν κάπως όλο αυτό που συμβαίνει στην ψυχική υγεία των Ελλήνων ή όχι ;

Υπάρχει κάποια μέριμνα, κάποια πρόνοια και κάποια φροντίδα απο πλευράς της επίσημης πολιτείας ; Ή μήπως μας βολεύει να μην μας νοιάζει; Μήπως μας χρησιμεύει απλά ως είδηση, να γεμίζουν τα δελτία από βία και φόβο και αποτροπιασμό και μπόλικο στοχευμένο αποπροσανατολισμό από όλα τα υπόλοιπα υπαρκτά -και κυρίως πολιτικής φύσεως- προβλήματα, που αντιμετωπίζουμε ως πολίτες αυτής της τραγικά απαξιωμένης Χώρας ;

Το είπα απλά όπως το σκέφτηκα ...