Πώς ξαφνικά θολώνει η όραση και όλα μοιάζουν ιδανικά, μέσα σε ένα συννεφάκι ροζ, γαλάζιο ενίοτε ή όποιας άλλης απόχρωσης καθένας προτιμά.
Ξαφνικά τα κακώς κείμενα παύουν να είναι και τόσο κακώς… Είναι όλα οκ.
Δεν υπάρχουν ελλείψεις πουθενά, δεν σημειώνονται καθυστερήσεις, δεν εντοπίζονται παθογένειες. Γενικά Δεν.
Τίποτα δεν χρειάζεται διόρθωση, ή εν πάση περιπτώσει τίποτα δεν απαιτεί τη δική μας παρέμβαση, κινητοποίηση, δράση γενικά προκειμένου να αλλάξει ή να βελτιωθεί .
Κι ό,τι κάπως καταφέρει τελικά, μέσα στο τόσο ειδυλλιακό τοπίο, να μας ενοχλήσει είναι απλά μέρος μιας προδιαγεγραμμένης και σκοτεινής νομοτέλειας. Θα γινόταν έτσι κι αλλιώς. Συμβαίνει κι αλλού, είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Πώς ήταν δυνατόν να αποφευχθεί. Τόσο απλά κι ωραία.
Κι ένα γενικότερο Τίποτα, φθάνει τελικά να επικρατεί, να ορίζει και να καθορίζει την καθημερινότητα μας, τη ζωή μας, το μέλλον μας.
Κι έτσι λοιπόν ανάβουν φωτιές το καλοκαίρι και καιγόμαστε από άκρου σε άκρο ως Χώρα. Αλλά έτσι συμβαίνει και στον Αμαζόνιο και αλλού. Φταίει η καταραμένη κλιματική κρίση . Την μάθαμε κι αυτή ως βολική καραμέλα τελευταία.
Βρέχει το χειμώνα και πνίγεται το σύμπαν. Τα νερά πλημμυρίζουν κατοικίες και σχολικές τάξεις γιατί κανείς δεν προνόησε ώστε αυτό να μην συμβεί. Τα ταβάνια των ανώτατων σχολικών μας ιδρυμάτων στάζουν σαν να μην τα συντήρησε ποτέ κανείς. Μάλλον γιατί δεν τα συντήρησε. Αλλά και γι αυτό φταίνε αυτά τα ακραία καιρικά φαινόμενα που τελευταία έχουν όπως φαίνεται αποφασίσει ναι είναι πολύ ακραία τελικά…
Προκύπτει μια πανδημία και πεθαίνουμε. Στους διαδρόμους των πολύπαθων Νοσοκομείων δίνεται η μάχη ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Ο απλός ασθενής σαρδελοποιείται ελπίζοντας απλά στην καλή του τύχη και στο φιλότιμο του εξουθενωμένου ιατρικού προσωπικού. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια συνθλίβεται, η ανθρώπινη ζωή ευτελίζεται.
Αυτό κι αν είναι παγκόσμιο φαινόμενο ! Φυσικά και είναι. Όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο μόνο στην Ελλάδα πεθαίνουν για δεύτερη συνεχή χρονιά περίπου εκατό συνάνθρωποι μας κάθε μέρα.
Ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι στο θέμα αυτό η Κυβέρνηση της χώρας μας δείχνει αταλάντευτο χαρακτήρα και σθεναρά αποφεύγει τις περιττές πολυτέλειες και τις άσκοπες σπατάλες σε προσλήψεις ιατρικού προσωπικού και δημιουργία νέων κλινών εντατικής θεραπείας στα Νοσοκομεία μας.
Άλλωστε είναι γνωστό πως η πολυτέλεια ταιριάζει μόνο στους λίγους. Σε αυτούς που μπορούν και πρέπει, διαφυλάσσοντας με κόπο το κύρος που προκύπτει από το ρόλο τους, να αγοράζουν υπερσύγχρονα λίαρ τζετ για τη διευκόλυνση των μετακινήσεων τους διαθέτοντας κρατικό χρήμα. Φαντάζομαι ότι αυτό προκρίνεται ως απόλυτη προτεραιότητα και ορθολογική διαχείριση των κρατικών πόρων σε καιρό έξαρσης πανδημίας. Ο καθένας μπορεί να το καταλάβει αυτό.
Η ακρίβεια μας χτυπάει αλύπητα τα νοικοκυριά, αλλά η τηλεόραση λέει πως ουσιαστικά αυτό δεν υπάρχει . Οπότε μάλλον κάτι τέτοιο θα συμβαίνει. Μπορούμε λοιπόν και να αγνοήσουμε τις ανυπόστατες αυτές φήμες, ειδικά εάν έρθει η ώρα που θα καρπωθούμε οι μισθωτοί και τα 0,50 ολόκληρα λεπτά της αύξησης που προβλέπεται από τη νέα χρονιά.
Έτσι θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε καλύτερα και το λογαριασμό της ΔΕΗ όταν θα έρθει διπλασιασμένος , αφού η μετοχή της επιχείρησης πάει καλά, οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Πάνω απ΄ όλα οι μετοχές και οι μέτοχοι κυρίως.
Μέσα σε όλα αυτά τα ωραία λοιπόν κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται ή να δυσφορεί. Κανένας φορέας, κανένας επαγγελματικός κλάδος, κανένας παράγοντας γενικά . Όλα τα αγκαλιάζει μια γλυκιά Σιωπή …
Λαλίστατοι άλλοτε και έτοιμοι να εντοπίσουν κάθε στραβοπάτημα. Τώρα απολαμβάνουν ύπνο γλυκό και ελαφρύ όπως φαίνεται. Θα έχουν κι αυτοί τους λόγους τους.
Κανείς δεν αναρωτιέται για την αποτελεσματικότητα ή μη της διαχείρισης όλων αυτών των καταστάσεων. Για την ικανότητα, την ανικανότητα, την αναποτελεσματικότητα και κυρίως για τις ευθύνες όσων υποτίθεται πως τις διαχειρίζονται.
Για τον σχεδιασμό και τις προτεραιότητες του κράτους. Ενός κράτους που υποτίθεται πως πρέπει να λειτουργεί προς όφελος του Πολίτη και με σκοπό την προστασία του. Όχι την εξόντωσή του.
Κι αναρωτιέμαι, για ποιό λόγο ακριβώς καλούμαστε να εκλέξουμε πρόσωπα κυβερνήσεις και κυρίως -λέμε τώρα- πολιτικές ;
Για να έχουμε γραβατωμένους (βασικό προσόν) τεχνοκράτες που ποτέ δεν μπήκαν στη βάσανο της λαϊκής ψήφου (και πολύ περισσότερο της επιλογής από το λαό) να μας λένε με ύφος ότι όλα βαίνουν καλώς και τίποτα περισσότερο δεν μπορεί να γίνει; Και άρα θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι και να δοξάζουμε την τύχη μας, όπως τα χορτάτα από κρατικό χρήμα ΜΜΕ αποθεώνουν κάθε μέρα τον Πατερούλη ;
Να αποφασίζουν οι ίδιοι κυνικά ποιος έχει το δικαίωμα και τις «προδιαγραφές» για να ζήσει και ποιος θα πρέπει να πεθάνει από βιολογικό ή κοινωνικό θάνατο μέσω της εξόντωσης, που του παρέχει απλόχερα ο περιβόητος κρατικός μηχανισμός;
Μήπως τελικά περισσότερο από την πανδημία του Covid, μας μαστίζει η πανδημία της αδιαφορίας και της αποχαύνωσης; Και μας έχει καθηλώσει στην κατανάλωση τηλε-σκουπιδιών και κατασκευασμένων δημοσκοπήσεων, που παρουσιάζουν την εικόνα μιας άλλης χώρας στους αφελείς ιθαγενείς;
Η ιατρική επιστήμη μπορεί να έκανε άλματα δημιουργώντας σε χρόνο ρεκόρ εμβόλια για να αντιμετωπίσει την επέλαση του Covid. Για την αντιμετώπιση όμως της συλλογικής μας αποβλάκωσης, της ατομικής αδράνειας και της κοινωνικής νωθρότητας το αντίδοτο θα πρέπει να το βρει καθένας μόνος του.
Είναι δικαίωμα και υποχρέωση μαζί.
Αλλιώς, περαστικά μας.
