και μετά Αστυνομικού Τμήματος επί ελληνικής κυβέρνησης. Μετά την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου (1947) στο εξαιρετικής αρχιτεκτονικής τελειότητας αυτό κτήριο στεγάστηκε το Αστυνομικό Τμήμα Χώρας και μετά άλλες υπηρεσίες...
Σήμερα ζει την απόλυτη εγκατάλειψη. Βλέπουμε το παράθυρο αυτό να κρέμεται με τις λιγοστές τους γρίλιες, τις οποίες συγκρατεί ο σιδερένιος σκελετός του.
Μετράμε 74 χρόνια Ελληνικής Δωδεκανήσου, αλλά δε στάθηκαν αρκετά να αξιωθεί καμιά τοπική πολιτική διοίκηση, Επαρχείο-Δήμος, να το αντικαταστήσει. Το κατέστησαν «ιστορικό μνημείο» πατριωτικής ελαφρότητας.
Πριν λίγα χρόνια καταρτίστηκε ειδικό πρόγραμμα επισκευής και συντήρησης αυτού του ωραιότατου αρχιτεκτονήματος, αλλά η ψηφισμένη χρηματοδότηση «ξεστράτισε», με απόφαση και πάλι των ιθυνόντων Επαρχείου-Δήμου.
Το ιστορικό αυτό παράθυρο μένει εκεί, για να θυμίζει όχι τόσο την ιταλική κατοχή (1912-1943), αλλά την καλυμνιακή ελαφρότητα και ανευθυνότητα απέναντι στα ιστορικά μας μνημεία.
*
Σημείωση: Για την ιστορία (που δε γράφεται…), να σημειώσω το εξής γραφικό της τοπικής κουλτούρας μετά την Κατοχή: Το διπλανό μικρό παράθυρο στη φωτο, βλέπουμε ότι διαθέτει χοντρή σιδεριά. Ξέρετε γιατί; Ήταν το παράθυρο της φυλακής για τους τσαμπουκάδες αλλά και τους «λοιπούς» παραβατικούς της μεταπολεμικής Χώρας. Επί ελληνικής Διοίκησης οι «αντάρτες» της κοινωνίας του Χωριού, εκτός των άλλων, όταν μεθούσαν τα βράδια στα καφενεία (Σκάφης, Σταθμού, Μακρή), αφού τα έκαναν όλα γυαλιά-καρφιά, έριχναν και μεταξύ τους άγριο ξύλο που κρατούσε ώρα – για επίδειξη και τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού. Ο ενωμοτάρχης της Χώρας, έσπευδε εγκαίρως στα επεισόδια, αλλά περίμενε… να καταλαγιάσει η αντάρα, για να μη φάει καμιά «ξώφαλτση». Μετά τους οδηγούσε στο Τμήμα, για το κρατητήριο μιας βραδιάς. Εξτρά, τους άγριους «λεβέντες» τους πέρναγε από «πρόγραμμα» σωφρονισμού με βούρδουλα (μαστίγιο από ουρά βοδιού) και τους έκλεινε στο κελί, γιατί «της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες». Πρωί-πρωί έβγαιναν έξω ξεζαλισμένοι συνετισμένοι. Ήταν κι αυτά «ήθη και έθιμα»!
