λεωφόρου του νησιού είναι ταχείας κυκλοφορίας, άνοδος-κάθοδος, και δυστυχώς αυτή η στροφή δεν έχει ορατότητα. Δεν βλέπεις ποιος σου ’ρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση.  Αποτέλεσμα, αυτή η στροφή έχει «φάει» πολλούς νεαρούς,  που οδηγούν μηχανές μεγάλου κυβισμού και αναπτύσσουν ταχύτητα… προς το θάνατο. Η Κάλυμνος θρηνεί θύματα εδώ και περίπου σαράντα χρόνια.

Οι οδηγοί φορτηγού ή νταλίκας ή ψυγείου κ.λπ., καθώς κατεβαίνουν τα Πηγάδια, όταν πλησιάζουν τη στροφή, ανοίγουν αριστερά για να την «πάρουν» άνετα,  να ξεφύγουν τα δέντρα (δεν ξέρω τι προσφέρουν κάτι αυτοί οι γιγαντιαίοι ευκάλυπτοι, «τρώνε» τόνους νερού την ημέρα…). Από την άλλη μεριά της στροφής, οι αναβάτες μηχανών μεγάλου κυβισμού, οι ηδονιζόμενοι με την ταχύτητα, παίρνουν κλειστά τη στροφή, κλίνοντας προς το μέσο του δρόμου. Εκεί ακριβώς τους συναντά ο θάνατος.

Γνωστά όλα αυτά , όμως καμιά Δημαρχία, κανένα Επαρχείο (Νομαρχία-Περιφέρεια), κανένας απολύτως δεν έκανε κάτι. Πολιτική ορατότης μηδέν. Μετά από κάθε θανατηφόρο τροχαίο σ’ αυτή τη στροφή του θανάτου ή μετά από βαρύ τραυματισμό, όλοι κάτι ψελλίζουν για διαπλάτυνση της στροφής, αλλά μένουν εκεί, στα εύκολα λόγια.

Πριν λίγους μήνες στο σημείο αυτό βρήκε τραγικό θάνατο ο αείμνηστος Κουλλιάς. Τώρα ο συνομήλικός του Σμαλιός. Αυτά μας ήρθαν απανωτά και μας τάραξαν τη χαλαρωτική πολιτική νιρβάνα. Μάλλον ήρθε η ώρα της αφύπνισης. Τουλάχιστον αυτό ελπίζουμε. Το δημ. σ/λιο να πάρει κάποιες αποφάσεις και η δημ. Αρχή να κάνει κάτι σοβαρό – όχι βέβαια να συμβουλέψει… τους νεαρούς να μην τρέχουν…

Την ημέρα της κηδείας του άτυχου Σμαλιού, που όλη η Κάλυμνος κατέβηκε στο Χριστό για το τελευταίο αντίο στον πολύ αγαπητό σε όλο το νησί νέο εκλεκτό επιστήμονα, τα θέματα χαμηλόφωνων συζητήσεων όλων στην αυλή της εκκλησίας (αλλά και παντού) ήταν η απώλεια του νέου και μαζί η στροφή-καρμανιόλα των Πηγαδιών.

Η α αξ. αντ/τευση διά στόματος Μαν. Μουσελλή είπε στην ΑΡΓΩ ότι, με αναγκαστική απαλλοτρίωση, θα γκρεμιστεί η παράγκα-σπιτάκι πάνω στη στροφή και η γωνιά της αυλής του σπιτιού του κ. Μπουλαφέντη. Οψόμεθα…