Την Παρασκευή, 16 Ιουνίου 2017, έφυγε από τα εγκόσμια, μετά από μακροχρόνια και βασανιστική ασθένεια, η πολυαγαπημένη μας συμπατριώτισσα και φίλη - αδελφή θα την έλεγα- Θεοδοσία, δασκάλα, απόφοιτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου.
Μετά τον γάμο της εγκαταστάθηκε στην Κω, καθώς o σύζυγός της καταγόταν από κει και δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά στο γειτονικό μας νησί.
Σ’ αυτόν τον αποχωρισμό δεν υπήρχε κάποιο στοιχείο πολύ «παράλογο». Η Θεοδοσία μας πρόλαβε και σπούδασε, εργάστηκε και προπάντων δημιούργησε μια ωραία οικογένεια. Με τον σύζυγό της Σταύρο Σταύρου, δικηγόρο, απέκτησαν δύο παιδιά, τον Άκη (Μηνά) και την Ελένη τα οποία ακολούθησαν την επιστήμη του πατέρα τους και ασκούν το επάγγελμα του δικηγόρου ο Άκης στην Αθήνα και η Ελένη στην Κω. Όμως η οδύνη των δικών της ανθρώπων, της οικογένειας , των παιδιών ,των αδελφών, των φίλων είναι μεγάλη. Δυστυχώς για τους ανθρώπους που μένουν πίσω, ο θάνατος δεν συνηθίζεται ποτέ, δεν είναι λιγότερο οδυνηρός, με όση εκλογίκευση κι αν προσπαθήσουμε να τον περιβάλουμε .Κι όταν το τέλος φθάνει, ιδίως ύστερα από κάποια μαρτυρικά χρόνια, τα «γιατί» είναι εκεί, αμείλικτα, οδυνηρά ,δεν βολεύονται με τίποτε μέσα στο λογισμό μας.
Η Θεοδοσία ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Ένας ακέραιος χαρακτήρας, βαθιά συναισθηματικός, με πολλή καλοσύνη, αίσθηση του χιούμορ, και λόγο που περιείχε τα στοιχεία αυτά και γι’ αυτό ήταν τόσο ευχάριστη η συζήτηση μαζί της. Ήταν πηγαία φιλόξενη, «απλοχέρα», αρετές που τις πήρες από τους εκλεκτούς γονείς της, τον Γιώργο και την Ελένη. Ήταν μια στοργική κόρη. Την σημάδεψε γι’ αυτό ο θάνατος των γονιών της, δεν τους ξεπέρασε ποτέ. Το ίδιο βαθιά και υπεύθυνη ήταν και η αγάπη στ’ αδέλφια της, τον Μιχάλη και την Κατίνα. Φίλη επίσης ειλικρινής, «αληθινή», σε κάθε της σχέση με τους ανθρώπους γύρω της.
Τι να πούμε για την αγάπη της με την Κάλυμνο. Όταν ήμασταν σπουδάστριες στη Ρόδο , η νοσταλγία της για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του ξεπερνούσε το μέτρο. Ούτε στην Αυστραλία να είχαμε μεταναστεύσει.
Το ότι ήταν μια στοργική μάνα είναι το αναμενόμενο αλλά για τα παιδιά της έφτανε στην υπερβολή. Ήταν μια «τρελλή» μάνα που τα έδινε « όλα» , μ’ αυτήν την «τρέλλα» που έρχεται από το παρελθόν της Καλυμνιάς . Η υγεία τους, οι σπουδές ,η αποκατάσταση… Αυτή η αγάπη, μαζί με όλα τ’ άλλα που έδωσαν εκείνη κι ο πατέρας τους, διαμόρφωσαν τις προσωπικότητες των δύο υπέροχων παιδιών της. Καμιά απ’ τις θυσίες και τις προσπάθειές της δεν πήγαν χαμένες … Και η τύχη τάφερε έτσι ώστε να της ανταποδώσουν την ευγνωμοσύνη τους με θυσιαστικό τρόπο, προσπαθώντας να της ρίξουν λίγο βάλσαμο στο μαρτύριο της ασθένειας που πέρασε, μέχρι να φθάσει η λύτρωσή της.
Θεοδοσία μου ,καλή ανάπαυση, καλό Παράδεισο. Θα μου λείψεις πολύ. Στη στενή σου οικογένεια ευχόμαστε, πέρα απ’ όσα μας λέει η εκκλησία μας, να βρίσκουν παρηγοριά στη σκέψη ότι το πέρασμά σου απ’ αυτή τη ζωή τίμησε την έννοια «Άνθρωπος».
Η Φανή «σου»
Κάλυμνος, 19/6/2017
