στα Αργινώντα, περιήλθε στην ιδιοκτησία της Ι. Μητρόπολης Λέρου, Καλύμνου & Αστυπαλαίας, μάλιστα με συμβολαιογραφική πράξη.

Και επειδή, όπως ορίζει ο νόμος, «τα υπερκείμενα τοις υποκειμένοις», το καταδυτικό κέντρο ανήκει πια στο κτήμα με στο οποίο κτίστηκε. Και αφού το κτήμα έγινε καθαρά εκκλησιαστικό, είναι αυτονόητο ότι και το Καταδυτικό Κέντρο του Δήμου περιήλθε στην ιδιοκτησία της Ι. Μητρόπολης «αβρόχοις ποσί». Μόνος ναυαγός η δημ. Αρχή και μειδιώσα πονηρώς η αντιπολίτευση. Η ερώτηση «τι να το κάνει η μητρόπολη το Καταδυτικό Κέντρο;» είναι ερώτηση εκτός θέματος…

Ο Δήμος πετάχτηκε πάνω σαν από εφιάλτη που είδε στον ύπνο του και βρέθηκε προ τετελεσμένων γεγονότων. Σύγχυση και πανικός! Ετοιμάζεται να καταφύγει στα δικαστήρια για πάρει πίσω το κτήμα, άρα και το Καταδυτικό Κέντρο. Έφερε λοιπόν το θέμα στο δημ. σ/λιο προκειμένου να ενισχυθεί πολιτικά μια κάποια απόφαση(!) Όμως,  σύσσωμη η αντιπολίτευση απαίτησε να αποσυρθεί το θέμα γιατί δεν ήταν, λέει, ενημερωμένη… Επισήμανε και το εξής: Το θέμα αυτό αφορά και το Πατριαρχείο (Κωνσταντινουπόλεως), άρα είναι θέμα εξωτερικής πολιτικής(!!!).  

Να υποθέσουμε εμείς ότι φτάνει μέχρι τις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Δεν αστειεύομαι.

Αυτά λένε οι «σκέτε ειδήσεις» χωρίς σχολιασμούς και χωρίς κριτικές ενεργειών που έγιναν ή δεν έγιναν, αλλά προσώπων που εμπλέκονται στην πολύ επικίνδυνη αυτή υπόθεση.

Ιστορικό του «ατυχήματος»

Το Καταδυτικό Κέντρο των Αργινωντών ήταν έργο της δημαρχίας Γ. Ρούσσου, με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Τα χρόνια εκείνα που η Κάλυμνος μιλούσε για καταδυτικό τουρισμό, θαλάσσια πάρκα και άλλα παρόμοια.

Στο τέλος της θητείας του ο κ. Ρούσσος το παρέδωσε βεβιασμένα στη δημαρχία Διακομιχάλη, περατωμένο κατά 95%. Η δημαρχία Δ. Διακομιχάλη, στην τελετή της άτυπης εκείνης παράδοσης του έργου (αν και είναι ευρωπαϊκό έργο), υποσχέθηκε διά στόματος του προέδρου του δημ. σ/λίου κ. Ν. Γαβαλά (βίντεο) όχι μόνο σύντομη ολοκλήρωση του έργου αλλά και αναβάθμισή του.

Όμως το μεγαλόπνοο αυτό έργο, τελικά,  δεν αποπερατώθηκε ποτέ, αποτερατώθηκε. Η τετραετία Διακομιχάλη το έθεσε σε τετραετή «νάρκωση. Το κτίριο κατάντησε  ερείπιο, στοιχειωμένο τέρας».

Το παρέλαβε ως αρνητικά «προίκα» η δημαρχία Γ. Γαλουζή. Όμως και αυτή, στην τριετία αυτή πέρασε,  δεν μπόρεσε να το επαναφέρει στη «ζωή».

Το σημερινό δεδομένο είναι ότι το Καταδυτικό Πάρκο το έχασε ο Δήμος. Επομένως δεν μπορεί να πάρει ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για να το ολοκληρώσει.

Μετά από αυτή ην πολιτική ρεμούλα, κατά κάποιο τρόπο, είναι δικαιολογημένη η επέμβαση του μητροπολίτη και της ακολουθίας αυτού, σε ένα έργο ορφανό και τρισάθλιο.

Τι φταίει;

Παρακάμπτοντας  πολιτικές ευθύνες δεκαετίας και τι διπλό ρόλο κάποιων δημόσιων προσώπων της Καλύμνου, που είναι και υπέρ της ι. Μητρόπολης και υπέρ του δήμου, θα πούμε αυτό που είπαμε και στο μητροπολίτη και στον αντιδ/ρχος κ. Μικέ Ρήγα: από τις σχέσεις Μητρόπολης-Δήμου λείπει η εμπιστοσύνη και ειλικρινής συνεργασία. Κάποιοι καλλιεργούν την αντιπαλότητα και γίνονται υποβολείς συγκρούσεων.

Αλλά, δεύτερο πρόβλημα, αυτοί οι άνθρωποι του σκότους βρίσκουν εύφορο έδαφος δράσης, γιατί οι δημαρχίες που παρελαύνουν από το δημοτικό μέγαρο μιλάνε για εναλλακτικές μορφές τουρισμού: καταδυτικός τουρισμός, αναρριχητικός τουρισμός, θρησκευτικός τουρισμός κ.α., χωρίς να εννοούν τίποτα. Χωρίς να κάνουν κάτι το ουσιαστικό και προγραμματισμένο. Η αφασία τους, χωρίς αμφιβολία, δίνει χώρο στα ξωτικά. Αυτό είναι το «προπατορικό αμάρτημα» των πολιτικών μας: λόγια, λόγια, λόγια και αεροβάμων διάλογος. Και την Κάλυμνο την… πήρε ο διάλογος.