από την Πόθια, είναι μια μολυσματική πληγή που αιμορραγεί επί δεκαετίες και γιατρειά δεν βρίσκεται (σημερινή φωτο, 16/5/17, 10 πμ).

Η μια δημαρχία κληροδοτεί στην άλλη την εγκληματική της αναποτελεσματικότητα, η μια φορτώνει στην άλλη το έγκλημα και το θέατρο σκιών συνεχίζεται χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό στο λαό, χωρίς σεβασμό στο νόμο.

Και κάτι άλλο, το μικροπολιτικό και τυχοδιωκτικό: όταν η μια δημαρχία πάει να κάνει κάτι, τόσο στη χωματερή όσο και στο γενικότερο πρόβλημα διαχείρισης των σκουπιδιών, πέφτουν επάνω της οι αντιπολιτεύσεις που εμπορεύονται τη σωτηρία της Καλύμνου και καταγγέλλουν μετά μανίας, ωρύονται, χτυπιούνται και χτυπάνε μετερχόμενοι κάθε μέσο και κάθε τρόπο (μέχρι και νυχτερινές φωτιές βλέπουμε τα βράδια στα σκουπίδια, φρυκτωρίες φρικτής μικροπολιτικής.

Αποτέλεσμα; Επιβάλλεται δικτατορικά η απραγία και ο φασισμός του Τίποτα (γνωστή η νοοτροπία: «αφού δεν το έκανα εγώ, γιατί να το κάνεις εσύ;»)

Και ο λαός φωνάζει επιλεκτικά, ανάλογα με το ποιος είναι στην καρέκλα της Δημαρχίας. Και δεν παραλείπει σε κάθε εκλογές να επιδοκιμάζει με ψήφο εμπιστοσύνης τους ήρωες του χημικού πολέμου  εναντίον του.

Πρέπει να κάνουμε έκκληση στο Δήμο της Κω και σε συλλόγους του γειτονικού μας νησιού να μας καταγγείλουν επίσημα και να μας κυνηγήσουνε δικαστικά, με την κατηγορία ότι στην Κω στέλνουμε, ανάλογα με τον καιρό, τις τοξίνες μας, τον καρκίνο.

Μόνο τότε μπορεί η Κάλυμνος να ξυπνήσει… κάπως!