και τίποτα δε γίνεται. Το κάστρο μένει στο μαύρο σκοτάδι.

Η δημαρχία Γαλουζή υποσχέθηκε «φως» και σήμερα, αν ρωτήσεις, θα σου πούνε ότι όλα είναι έτοιμα (μελέτες κόντρα μελέτες), όμως το Βυζαντινό-Ιπποτικό κάστρο της  Χώρας ουσιαστικά και πρακτικά πέρασε στα δευτερεύοντα-τριτεύοντα θέματα.

Βέβαια το πρόβλημα είναι ευρύτερο και σοβαρότερο: Η αντίληψή μας για την τουριστική ανάπτυξη παραμένει στείρα και κοντόφθαλμη. Συμπολιτεύσεις-αντιπολιτεύσεις, συνεδριάσεις-συσκέψεις, ταξίδια-δημόσιες σχέσεις και άλλα τέτοια αεράτα και ανάλαφρα, έχουν ναρκώσει την πολιτική στην Κάλυμνο, ενώ και οι ιδιώτες (επιχειρηματίες και λοιπές δυνάμεις) αρκούνται στο να «ανησυχούν».

Κανένα όραμα, κανένα σχέδιο, καμιά δράση ή έργο δε βλέπουμε να «περπατάει» και να μας υπόσχεται ότι υπάρχει ελπίδα να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Όταν δεν μπορούμε ούτε να ξαναφωτίσουμε το κάστρο Χώρας (όπως το κάστρο της Χρυσοχεριάς) είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Η πολιτική για να είναι πραγματική πολιτική, δηλαδή Διοίκηση και Ανάπτυξη, πρέπει να είναι Εμπράγματη και Προοδευτική, όχι φλύαρη και μίζερη, πολιτική φαφλατάδων με λειρί.

Όταν η Κάλυμνος δεν μπορεί ούτε το κάστρο της να φωτίσει, τα πράγματα γίνονται τραγικά. Ίσως και κωμικά, γιατί, όταν ένα τόσο μικρό έργο, που χαρίζει εξαιρετική εικόνα στο νησί μας,  το έχεις διατυμπανίσει θριαμβικά προεκλογικά και μετεκλογικά, και όμως εντελώς παράδοξα «την κάνεις με μικρά πηδηματάκια», η εικόνα της πολιτικής προσφέρει και χιούμορ.