Μας περιγράφει ωραία το μύθο για τη διεκδίκηση του μαντείου των Δελφών ( φωτο αριστερά)  και τον έλεγχο της χρυσοφόρας λατρείας.

Ο Απόλλωνας, μας λέει ,  αφού σκότωσε το δράκοντα του μαντείου των Δελφών, τον Πύθωνα, έγινε  εξουσιαστής του  Μαντείου των Δελφών  και πήρε στα χέρια του τη  χρυσοφόρο λατρεία.  Στη συνέχεια έδωσε μάχη εναντίον της Θέμιδος για να την βγάλει από τη μέση και να πάρει στα χέρια όλα τα ταμεία του ναού. Μαζί, διέλυσε και τους νυκτερινούς εφιάλτες και τα φαντάσματα που γένναγε η Γη.  Γενικώς έκανε κάθαρση και έφερε νέο πνεύμα λατρείας, αλλά και  «με το καλημέρα» κατέστρωσε σχέδιο εξόντωσης αντιπάλων. 

Για να κατοχυρώσει όμως το επάγγελμά του το μικρό Απολλωνάκι , αρπαχτικό όπως αποδείχτηκε από τα πρώτα του βήματα («εξ απαλών ονύχων» που λέγανε τότε, αλλά αυτός είχε νύχια όρνεου) μια και δυο πετιέται στον Όλυμπο και μπαμ παρουσιάζεται στον άρχοντα θεών και ανθρώπων, το  Δία. Τον παρακαλεί γλοιωδώς και κακομοίρικα να του λύσει το επαγγελματικό του πρόβλημα: «Άρχοντα, να ‘ναι πολλά τα έτη σου, είμαι μικρός κι αδύναμος, έλεος, σε ικετεύω» κ.λπ.  Ο  Δίας γέλασε με το νεοσύλλεκτο της λατρείας, με το μικρό Απολλωνάκι, και παραμίλαγε όσο αυτό έγλειφε: «Κοίτα, βρε παιδί μου θεός! Μωρό ακόμη στη λατρεία και έγινε σκέτο αρπακτικό!»  Αλλά Δίας, σαν μεγαλόψυχος και ευσπλαχνικός ο Δίας, και επειδή το Απολλωνάκι ήταν πιστός υποτακτικός, του έκανε το χατίρι και μάλιστα  με το παραπάνω…   

Αυτά, ψηλά-χαμηλά,  έλεγε ο Ευριπίδης  για το μύθο του μαντείου των Δελφών (και των αδελφών) της χρυσοφόρας λατρείας…  

Όμως η συνέχεια για τον Απόλλωνα δεν ήταν καλή. Για παράδειγμα, η Κάλυμνος στην κλασική αρχαιότητα (να έρθουμε και στα καθ’ ημάς), λάτρευε τον Απόλλωνα σαν προστάτη και πολιούχο της. Του έκτισε και μεγάλο ναό στα Πηγάδια. Μετά όμως οι ίδιοι οι Καλύμνιοι τον γκρέμισαν το ναό του και στη θέση του ανήγειραν τον «Χριστό της Ιερουσαλήμ» - από τον Απόλλωνα στο Χριστό, στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού (φωτο δεξιά ). Και έβαλε , φυσικά,  για λειτουργούς χριστιανικούς ιερείς.   

Αλλά να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: η Κάλυμνος της ειδωλολατρίας λάτρευε  τον Απόλλωνα και τον πίστευε  όχι για τις αρπαχτικές του  ικανότητές, αλλά επειδή ήταν θεός του φωτός, της μουσικής, της ομορφιάς.  Και πάλι όμως, βλέπουμε,  με τη βοήθεια του Χριστού «του τα έδωσε στο χέρι». Κάπου, είπανε οι τότε Καλύμνιοι, πρέπει να υπάρχει και όριο.  

Ιφιγένεια εν Ταύροις

(Γ΄ στάσ.  1249-1275)

Βρέφος ακόμα, στης μάνας σου ακόμα σκιρτώντας τον κόρφο,

σκότωσες, Φοίβε, το φίδι, και του άγιου μαντείου

έγινες τότε αφέντης  σε τρίποδα πάνω χρυσό                  

κάθεσαι  πάνω σε θρόνο που ψέμα δεν ξέρει, απ' τα βάθη

του άδυτου, δίνεις χρησμούς στους ανθρώπους               

της Κασταλίας τα νερά παραπέρ' αναβρύζουν,

κι ο ναός σου είναι το κέντρο της γης.                   

Αλλ' αφού μακριά απ' την πυθική              

έδρα τούτη, την πανίερη, των χρησμών

έδιωξε τη Θέμη ο Φοίβος,

γεννοβόλησε αυτηνής η μάνα, η Γη,

υπνοφαντασιές νυχτερινές  

περασμένα, τωρινά, μελλοντικά                 

σε πολλούς θνητούς φανέρωναν αυτές

μες στον ύπνο τους σε υπόγεια σκοτεινά  

κι έτσι πήρε πάλι η Γη,

για το πάθημα της κόρης πικραμένη,

απ' το Φοίβο τις τιμές τις μαντικές.                      

Γοργά κινάει και πάει ο θεός στον Ολυμπο  του Δία εκεί

το θρόνο με τα παιδικά χεράκια του τυλίγει,

κι απ' της Πυθώς το ναό μακριά της θεάς της χθόνιας

η οργή θερμοπαρακαλεί να φύγει.

Γέλασε ο Δίας, όταν είδε το βρέφος να θέλει από τώρα               

της χρυσοφόρας λατρείας ο αφέντης να γίνει

σειώντας την κόμη προστάζει όλοι οι νύχτιοι να πάψουν χρησμοί,

τη σκοτεινή μαντική των ονείρων τη σβήνει απ' τον κόσμο,

δίνει τ' αξίωμα ξανά στο Λοξία,

και στους θνητούς, που μαζεύονται πλήθος στο θρόνο του γύρω,

πίστη στου θεού τους χρησμούς.