Με βάση τις απόψεις του Σταγειρίτη η πολιτική αποτελεί μορφή δράσης ,μια ιδιαίτερη μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας ,που εκδηλώνεται σε οργανωμένες κοινωνίες ,οι οποίες επιτρέπουν περιθώρια έκφρασης αντιθέσεων .Στο επίκεντρο της πολιτικής βρίσκεται η δύναμη στην ευρεία σημασία της που συμπεριλαμβάνει και την έννοια της επιρροής .
Στόχος της πολιτικής είναι η διευθέτηση ,επίλυση των κοινωνικών συγκρούσεων. Η πολιτική δηλαδή θεωρείται σαν το μέσο ,η στρατηγική, η διαδικασία για ειρηνικό συμβιβασμό των συγκρούσεων που αναπόφευκτα υπάρχουν σε ένα κοινωνικά οργανωμένο σύνολο .Ένα άτομο συμμετέχει στην πολιτική είτε γιατί επιθυμεί την ανακατανομή των «αγαθών» ενός κοινωνικού συστήματος ,είτε γιατί επιθυμεί να αποτρέψει την ανακατανομή ,που αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος .Βεβαίως υπάρχουν περιπτώσεις που η συμμετοχή στην πολιτική έχει ένα συγκινησιακό χαρακτήρα που δεν ανταποκρίνεται στην ορθολογική σημασία της αναδιανομής.
Ωστόσο ,αποτελεί αυτονόητη παραδοχή ότι ο χώρος της πολιτικής περνά κρίση .Τα κόμματα και οι παρατάξεις έχουν πάψει να προσελκύουν δημιουργικούς ανθρώπους ενώ ταυτόχρονα περιχαρακώνονται ,γίνονται κλειστοί μικρόκοσμοι ,αναπαράγουν τον εαυτό τους .Καθώς συμβαίνει αυτό, η πολιτική γίνονται ακόμα λιγότερο ελκυστική .Οι μέτριοι καταλαμβάνουν τα αξιώματα και θέλουν να προστατεύσουν , να διαιωνίσουν την κυριαρχία της μετριότητας .Κλείνουν λοιπόν τις πόρτες και συνομιλούν με τον εαυτό τους .
Η πολιτική είναι πιο απαξιωμένη από ποτέ .Η κοινωνία εθίζεται στο τέλμα έχοντας προ πολλού εκδηλώσει συμπτώματα κρίσης .Στο σημερινό πολιτικό σκηνικό δεν υπάρχει ούτε υποψία ηγετών. Οι πραγματικοί κυρίαρχοι ,αυτοί που δίνουν τον πολιτικό τόνο είναι οι κομματικοί μικρόκοσμοι. Αυτούς υπολογίζουν οι αρχηγοί ,με αυτούς συμβιβάζονται .Αν ο κάθε επικεφαλής μόλις αναλάμβανε τη εξουσία ξεκαθάριζε το τοπίο ,αποδυνάμωνε παθογένειες και αγκυλώσεις του παρελθόντος και χάραζε μια πολιτική ρεαλισμού και σύνεσης θα ήταν σε θέση να κυριαρχήσει επί μακρόν στο πολιτικό σκηνικό.
Αντί να απευθυνθούν στην κοινωνία υπηρετώντας την αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων ,πείθονται πως αυτό που ζητά ο παραταξιακός μικρόκοσμος ταυτίζεται με αυτό που ζητά η κοινωνία. Η κρίση κομμάτων και Μ.Μ.Ε είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για έναν τόπο με αποτυχημένο κράτος .Ακόμη και τώρα που θα έπρεπε να έχουν γίνει αντιληπτές οι συνέπειες της απουσίας στοιχειώδους συναίνεσης ,το τελευταίο που επιθυμούν οι μικρόκοσμοι είναι η συναίνεση. Αντίθετα ανακυκλώνουν την ακραία πόλωση. Η απουσία συναίνεσης γίνεται πολιτική κουλτούρα .Οι αρχηγοί δε θα συγκρουστούν με το σπίτι τους για να το ξαναφτιάξουν. Βρίσκουν εκεί θαλπωρή .Οι μικρόκοσμοι θα συνεχίσουν να κυριαρχούν .Ούτε οι πόρτες τους θα ανοίξουν .Ούτε θα σπεύσουν οι ικανοί και δημιουργικοί .Το κόστος για τις κοινωνίες από την απουσία πολιτικής και ηγετών ,από την κυριαρχία του ανεπαρκούς πολιτικού προσωπικού θα συνεχιστεί .
Στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα ερώτημα .Ποιος είναι καλύτερος πολιτικός ;Αυτός που με την ευγλωττία του ,με την αλαζονεία της γλώσσας κανακεύει τα λαό ,τον κολακεύει ,τον σέρνει από τη μύτη; Η αυτός που- έστω κι αν έχει λιγότερη ρητορική δεινότητα- λέει τα αληθέστερα και χρησιμότερα γα το σύνολο και τα άτομα έστω κι αν είναι δυσάρεστα; Η απάντηση στο δίλημμα είναι αυτονόητη .Τα ευχάριστα λόγια σκοτίζουν την κρίση ενώ κανείς δεν κινδυνεύει από τον πολιτικό που δεν συμβουλεύει για να ευχαριστήσει .Σπουδαιότεροι και βαθύτεροι είναι οι λόγοι που αναζητούν την αλήθεια παρά εκείνοι που προσπαθούν να στρεβλώσουν τη σκέψη των πολιτών καθώς και οι λόγοι που κατακρίνουν τα λάθη και νουθετούν παρά όσοι θέλουν να ευχαριστήσουν και να κολακεύσουν.
Σημαντικό μερίδιο σε αυτή τη διαμόρφωση έχουν και τα Μ.Μ.Ε. Με την άκριτη προβολή του πολιτικά ανύπαρκτου (στο βωμό της σκοπιμότητας), με την ανακύκλωση πολιτικών και πολιτικών ,διαμορφώνουν την πολιτική καθημερινότητα με όρους περισσότερο κουτσομπολιού και λάιφ στάιλ παρά πραγματικής ανάδειξης πολιτικών προσώπων και πολιτικών. Εν τω μεταξύ κατορθώνουν να συνεχίζουν να πείθουν τους πολιτικούς ότι το Μέσο είναι σκοπός και όχι μέσο. Κατάληξη; Πολιτική είναι ό,τι φαίνεται και όχι απαραίτητα ό,τι γίνεται( το φαίνεσθαι και το είναι του Ευριπίδη).
Η τέταρτη εξουσία ήταν , χάρη στην αίσθηση πολιτικής κουλτούρας των μέσων ενημέρωσης ,το μόνο μέσο που διέθεταν οι πολίτες για να επικρίνουν ,να αντιταχθούν δημοκρατικά σε αποφάσεις της πολιτικής που ήταν το λιγότερο άδικες .Από τότε όμως που τα Μ.Μ.Ε διογκώθηκαν και συγχωνεύθηκαν σε διογκούμενες δομές ,ενδιαφέρονται πρωτίστως να συνεχίσουν τη γιγάντωση τους και δεν έχουν πάντα στόχο ούτε την προστασία του πολίτη ,ούτε να διορθώσουν τις δυσλειτουργίες της πολιτικής ώστε να καταστεί πιο αποτελεσματική και ωφέλιμη για τους πολίτες. Από αντι-συστημικά έχουν καταλήξει συστημικά συμβάλλοντας με τη συστημικότητά τους στην πολιτική παθογένεια.
Εν αναμονή του ηγέτη λοιπόν. Του απλού ηγέτη και όχι κάποιου Μεσσία.
Ποθητός Μαγκούλιας
Δ. Σύμβουλος
