του Σωτήρος Χριστού, σήμερα κατάντησε γιορτούλα.

Όταν πρωτοδιορίστηκα στο Χριστό, δεξιός (1966) και επί δεκαετίες, η ημέρα των Τριών Ιεραρχών ήταν μεγάλη πανήγυρη. Μεγάλο γεγονός για την Εκκλησία και την Εκπαίδευση. Ο Ιερός Μητρ. Ναός του Χριστού γιόρταζε τη δεύτερη του πανήγυρη (η πρώτη στις 6 Αυγούστου, της Μεταμορφώσεως). Ο πανηγυρικός χαρακτήρας της ημέρας απαιτούσε από τον δεξιό ψάλτη ανοιξαντάρια και κρατήματα (τεριρέμ), είχαμε   αρτοκλασία (στο εσπερινό και το πρωί), κηρύγματα από ιερείς-θεολόγος και από θεολόγους (καθηγητές). Η εκκλησία γέμιζε από κόσμο και μαθητές, και στον εσπερινό και το πρωί. 

Μετά ήρθε ο γενικός μαρασμός της μεγάλης αυτής γιορτής, σε όλη την Κάλυμνο και περισσότερο στο Χριστό. Και συνέβη αυτό γιατί πολιτεία και κοινωνία αποδέχονται… ευχαρίστως το γενικό μαρασμό της πνευματικής ζωής (εξυπηρετεί πολιτικά), την απαξίωση της παιδείας-εκπαίδευσης, την υποβάθμιση των καθηγητών και τον εκφυλισμό κάθε πνευματικής κίνησης και προσπάθειας. Μέσα σ’ αυτό το τοπίο πνευματικής ομίχλης φέτος στο Χριστό δεν είχαμε ούτε μαθητές, ούτε εκπαιδευτικούς (εκτός από τρεις δασκάλους, που κάθε χρόνο δίνουν το «παρών») ούτε εκκλησίασμα αριθμητικά αντάξιο της μεγάλης αυτής ημέρας, ούτε αρτοκλασία (ούτε ένας άρτος, απίστευτο!), και φυσικά ούτε ανοιξαντάρια ούτε...

Δε θα μπορούσα να σχολιάσω το (μη) ρόλο της Εκπαίδευσης σήμερα ούτε της Εκκλησίας, σε σχέση με τη μεγάλη αυτή εορτή των Γραμμάτων, όπως συνεχίζει να λέγεται - και αλίμονο σε όποιον αποτολμήσει να καταργήσει αυτή την αργία… , θα τον κράξουνε γιατί ως αργία όλοι τη θεωρού «ιερή», στο όνομα της Ορθοδοξίας και του Έθνους… Αρκούμαι στο να είμαι ένας παρατηρητής που έζησε τη δόξα και την πτώση της μεγάλης αυτής «Ημέρας των Γραμμάτων» και τώρα καταγράφει δημοσιογραφικά την πτώση.