ούτε «μετανάστες» με την ακριβή έννοια του όρου, αλλά ούτε και «άτυποι» γιατί ο ερχομός τους εδώ δεν προσκρούει απλά σε θέματα «τύπου» και «τυπικότητας.
Εικόνες…
Το δράμα της υπόθεσης είναι ότι δεν υπάρχουν μέτρα και τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος. Στη σύσκεψη που έγινε τις προάλλες, στο Δημαρχείο, οι προτάσεις όλων δεν κατέτειναν σε κάτι το συγκεκριμένο (πώς εξάλλου θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;), αλλά «έβλεπαν» προς το… άπειρο. Τα λόγια δεν είναι πράξη, είναι λόγια που πετάνε. Και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν εκφράζουν ειλικρινά ούτε καν ειλικρινή διάθεση, αλλά αποτελούν μια διέξοδο της στιγμής.
Όμως όσο συνεχίζεται η αθλιότητα των συνθηκών «φιλοξενίας» αυτών των ανθρώπων που μέρα με τη μέρα αυξάνονται αλματωδώς, η κατάσταση παίρνει διαστάσεις εφιάλτη. Τι βλέπουμε μέρες τώρα; Εκατοντάδες ταλαίπωρων και δυστυχισμένων ανθρώπων να έχουν καταλάβει τις αυλές και τους γύρω χώρους του Αστυνομικού Τμήματος, στην Πόθια, αλλά και τους εξωτερικούς χώρους Λιμεναρχείου - Σχολής Δυτών - Δημ. Λιμεν. Ταμείου - Δημ. Φόρου. Την ημέρα κυνηγάνε μια σκιά να προστατευτούν από τον καυτό ήλιο, και το βράδυ, κατά οικογένειες, συντροφιές, φύλο, ηλικία, ξαπλώνουν καταγής για να κλέψουν λίγο ύπνο ωσότου ξημερώσει.
«Πρόβλημα» η ονομασία…
Και εμείς, αντί να βρούμε λύση, οι Αρχές ψάχνουν πώς θα τους «βαφτίσουν». Στην αρχήτους είπανε «λαθρομετανάστες», επειδή «λάθρα» (χωρίς να πέσουν στην αντίληψη των τοπικών αρχών), κατέπλευσαν στο νησί μας. Μετά, για επίδειξη ανθρωπισμού και ανθρώπινης αλληλεγγύης με ελαφρά απόχρωση διεθνισμού τους ονόμασαν «πρόσφυγες» οικονομικούς, πολιτικούς κ.α. Στη συνέχεια αγρίεψαν ελαφρώς και τους είδαν σαν «παράνομους» μετανάστες, επειδή δεν συγκεντρώνουν τις προβλεπόμενες από το νόμο προϋποθέσεις. Σήμερα γίνανε πιο ήπιοι και τους λένε «άτυπους μετανάστες», επειδή διαπιστώσαμε ότι «τυπικά» δεν είναι εντάξει.
Τι λέει η πραγματικότητα
Η ακαταμάχητη όμως πραγματικότητα δεν είναι καθόλου θέμα τύπου αλλά ουσίας:
1. Για την ιατρική περίθαλψη και τα μέτρα πρόληψης ποιοι φορείς (νοσοκομείο, ιατρικός σύλλογος, Δήμος Μητρόπολη) έχουν αναλάβει; Χάος…
2. Για το φαγητό (πρωί, μεσημέρι, βράδυ), το νερό κ.λπ. ποιοι τρέχουν ως ευαίσθητοι της πανανθρώπινης αλληλεγγύης;
3. Πού αφοδεύουν όλα αυτά τα πλήθη των καταυλισμών στην Αστυνομία και το Λιμεναρχείο-Λιμεν. Ταμείο; Σε ποιες τουαλέτες; Έχουν προσληφθεί εργαζόμενοι για την ολοήμερη καθαριότητα των χώρων αυτών; Προστατεύεται η δημόσια υγιεινή, ώστε να μη χτυπήσουν τους δυστυχείς φιλοξενούμενους μας αλλά και το νησί μας ηπατίτιδα, τύφος, χολέρα κ.α.; ( έχουμε και ιστορία: η χολέρα και ο τύφος που χτύπησαν την Κάλυμνο στα μέσα του 19ου αι., με αποτέλεσμα να αδειάσει το νησί από τους κατοίκους του, προήλθε από την τρομερή ακαθαρσία των δημόσιων δρόμων, από ζώα και ανθρώπους…, από τους σκουπιδότοπους στα όρια της πόλης και της γειτονιάς).
Δύο τα κεφάλαια…
Έχουμε χρέος μας για την περίθαλψη και φροντίδα των μεταναστών που έφθασαν στη χώρα μας, στο νησί μας, λαθραία, παράνομα, παράτυπα κ.λπ., αλλά πάνω απ’ όλα είναι άνθρωποι και μόνο ως ανθρώπους είμαστε εμείς οι Έλληνες υποχρεωμένοι να τους αντιμετωπίζουμε. Προπάντων, όταν οι μανάδες κρατάνε στην αγκαλιά τους μικρά παιδιά έως και βρέφη, πρέπει να υποκλίνεται ο ελληνικός μας ανθρωπισμός και η από αρχαιοτάτων χρόνων αλληλεγγύη μας, ως Ελλήνων και Χριστιανών, προς το πάσχοντα συνάνθρωπό μας. Αυτό είναι το ένα κεφάλαιο του πολιτισμού μας.
Υπάρχει και το δεύτερο κεφάλαιο εξίσου σημαντικό και κρίσιμο: Είναι το επικίνδυνο πρόβλημα της δημόσιας υγιεινής καθώς και του ελέγχου της υγείας και της περίθαλψης των κατατρεγμένων αυτών ανθρώπων που διάλεξαν να καταφύγουν σε μας, έστω προσωρινά – όσο κρατήσει αυτή η προσωρινότητα. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι τεράστιος. Όμως οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι τα αφήνουν όλα να κυλάνε χαλαρά!
