της Παλιονήσου – βόρεια της Καλύμνου, μόλις 16 χιλιόμετρα από τον Πάνορμο.
Η διαδρομή
Η διαδρομή, που αρχίζει από την κεντρική λεωφόρου των Σκαλιών και ανεβαίνει την πλαγιά, είναι απολαυστική στην οδήγηση, γιατί ο οδηγός ταξιδεύει μια ωραία άσφαλτο ενός καλοχαραγμένου δρόμου (έργο 15ετίας και άνω).
Αρκούν μόλις 15΄ λεπτά να ανέβεις στην κορυφή, στο μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου, και να κατέβεις στην ακτή. Η διαδρομή, στη νότια πλαγιά του βουνού (αναβαίνοντας και κατεβαίνοντας, στην επιστροφή) προσφέρει την εκπληκτική εικόνα της μεγάλης θαλάσσιας «λίμνης»: Εμπορειός-Καλαβρός-Τέλενδος Καστέλι-Μασούρι.
Στην κορυφή είναι το μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου (σύγχρονο κτίσμα, Δρ. Πιζάνια). Από εκεί ανοίγεται μπροστά σου η βορεινή πλευρά του βουνού και η τεράστια συμβολή των δύο πλαγιών σε μια ήπια λαγκαδιά που οδηγεί στην Παλιόνησο. Η κατάβαση γίνεται μέσα από την αρωματική της χλωρίδα της περιοχής: αλισφακιά, θυμάρι, θρύμπη, ακονιζά, κ.α. Και μόνο η διαδρομή ήδη σε έχει «αποζημιώσει». Σου έχει χαρίζει απολαύσεις μαγικών εικόνων, σπάνιων αρωμάτων της καλύμνικης φύσης και απόλυτη γαλήνη που δίνει ανάσα στο μυαλό και στην ψυχή.
Αλλά η μεγάλη έκπληξη σε περιμένει στο τέλος της λαγκαδιάς, η οποία απολήγει στον γραφικότατο όρμο της Παλιονήσου, του τσοπάνικου αυτού χωριού που το ο εκεί Άγ. Πέτρος από το εκεί ιστορικό του εκκλησάκι.
Η άσχημη υποδοχή
Δυστυχώς όμως, πριν την ακρογιαλιά σε «υποδέχεται» μια παραφωνία. Από την άσφαλτο ίσαμε την ακρογιαλιά (αλλά ευτυχώς για καμιά 200αριά μέτρα) σε «αναλαμβάνει» ο κακοτράχαλος χωματόδρομος του οικισμού. Εδώ αυθόρμητα ρωτάς: Καλά, ο Δήμος της Καλύμνου δεν φτάνει μέχρι την Παλιόνησο; Μεγάλη αδικία και αδιαφορία για έναν οικισμό – στολίδι του νησιού.
Ένα παραλιακό χωριουδάκι, όπου οι κάτοικοί του το αναδεικνύουν τουριστικά και προβάλλουν την Κάλυμνο στους τουρίστες των κότερων που ελλιμενίζονται κατά πολλές δεκάδες καθημερινά, χωρίς να βλέπουν δίπλα τους το Δήμο χρόνια τώρα (δημαρχίες Γ. Ρούσσου και Δ. Διακομιχάλη. Τώρα περιμένουν να δουν και το νέο δήμαρχο κ. Γ. Γαλουζή). Δεν είναι μόνο η εγκατάλειψη του χωματόδρομου. Είναι αυτές οι πέτρες από τις ξερολιθιές του δρόμου αυτού, ακόμη και οι παροχές υδροδότησης, πάνω στο δρόμο, που είναι εκτεθειμένες στην πίεση των οχημάτων, προπαντός των φορτηγών.
Αλλά και όταν φτάσεις στη ζώνη της ακτής, διαπιστώνεις ότι πρέπει να «εισβάλεις» αυθαίρετα σε ιδιόκτητο χωράφι για να παρκάρεις σε μια γωνιά το αμάξι σου - ευτυχώς υπάρχουν ακόμη κτήματα χωρίς πόρτα και επιτρέπεται η είσοδος κατά ανοχή.
Τα ξεχνάς όλα αυτά
Τέλος πάντων, τα ξεπερνάς όλα αυτά, γιατί σε κερδίζει το εκπληκτικό περιβάλλον του όρμου που ανοίγεται μπροστά σου. Θάλασσα καθαρή, ακρογιαλιά βοτσαλωτή και δεξιά-αριστερά το αμφιθεατρικό αγκάλιασμα των δύο πλαγιών.
Στην παραλία, κάτω από τα μεγάλα δέντρα στρώνονται καλύμνικες οικογένειες έχοντας μαζί τους πλούσια-πλουσιότατα φαγητά και φρούτα –η θάλασσα ανοίγει την όρεξη…
Πάνω στις πλαγιές δεσπόζουν οι δύο ταβέρνες, παλιά γραφικά χωριάτικα σπιτάκια εκσυγχρονισμένα για τις ανάγκες του τουρισμού. Ωστόσο κρατάνε με σεβασμό την καθαρή νησιώτικη εικόνα, τόσο στον κυρίως χώρο που καλύπτουν οι εγκαταστάσεις τους, όσο και στον περιβάλλοντα χώρο που έχουν διαμορφώσει για στάθμευση των οχημάτων των εκδρομέων- επισκεπτών τους.
Οι ιδιοκτήτες των δύο αντικριστών ταβερνών, φρόντισαν να ανοίξουν δρόμο ανάβασης μέχρι το στέκι τους λίγα μέτρα πριν φτάσεις την παραλία, ενώ στα βράχια της ακτής τους έστησαν και οι δύο το δικό τους αναψυκτήριο. Είναι οι οικογένειες (δεξιά) του νεαρού Ποθητού Καλιδώνη και (αριστερά)του Ηλία Μακαρούνα.
Στου Ποθητού την ταβέρνα
Ο δρόμος της παρέας μας ανέβηκε στην ταβέρνα του Ποθητού (τηλ. 22430-29437 & 69 48 945936) - λόγω της προσωπικής γνωριμίας που είχε φίλος της παρέας μας, ο Μανόλης (φωτο, στην ομπρέλα: Αφροδίτη, Κατερίνα, Μανόλη).
Εκεί απολαύσαμε τη μοναδική θέα και θαυμάσαμε την υψηλή αισθητική που διαθέτει ο νεαρός επιχειρηματίας στη διαμόρφωση και τη διακόσμηση του χώρου – σημειώνουμε: ο ίδιος δεν είναι μόνο άριστος ταβερνιάρης αλλά άριστος τεχνίτης– οικοδόμος. Όλα διαρρυθμισμένα και διακοσμημένα με σεβασμό στην κουλτούρα της τοπικής παράδοσης.
Τέσσερις γενεές της οικογένειας ήταν παρούσες στο χώρο του καταστήματος: ο Ποθητός, ο πατέρας του, ο Γιώργος, με την μεγάλη τσοπάνικη μουστάκα, οικοδόμος στο επάγγελμα, η γιαγιά του και τα δύο του παιδιά, αγόρι και κορίτσι (ηλικίας περίπου 10-12 ετών), στην επίταξη κι αυτά για την εξυπηρέτηση των πελατών. Μες στην κουζίνα θα πρέπει να είχε κι άλλο προσωπικό της οικογένειας.
Η θέα από τη σκεπασμένη αυλή της ταβέρνας ήταν απολαυστική. Μπροστά σου όλος ο όρμος. Τα κότερα έρχονταν το ένα μετά το άλλο, έδεναν στις σημαδούρες που πόντισαν οι δύο επιχειρηματίες των ταβερνών, ποντίζοντας με δυνατή βάση από μπετόν, μετά από το κότερο έκαναν σήμα με κίνηση των χεριών προς την ταβέρνα του Ποθητού και ο νεαρός επιχειρηματίας τρέχοντας κατέβαινε τη σκάλα μέχρι το μουράγιο, από ‘κει έπαιρνε το ταχύπλοο πλοιάριό του και σε δυο λεπτά ήταν στην πρύμνη του κότερου, απ’ όπου έπαιρνε τους επισκέπτες και τους έφερνε στην ακτή – για να ανέβουν μετά στην ταβέρνα του.
Τα πρόσωπα όλων στην ταβέρνα ήταν χαρούμενα. Το προσωπικό υποδεχόταν με χαρά του προσώπου τους επισκέπτες που τους τιμούσαν, και οι πελάτες έδειχναν να απολαμβάνουν την εκπληκτική θέα του όρμου και της ακτής.
Τα φαγητά εξαιρετικά. Όλα κατά την καλύμνικη κουζίνα της παράδοσης – όχι της και ομοιόμορφης πανελλαδικά κουζίνας του τυποποιημένου βιομηχανικού τουρισμού. Προτιμήσαμε κατσίκι κοκκινιστό με μακαρόνια, το κλασικό… καλύμνικο μουούρι (σε πήλινο ψημένο στον παραδοσιακό φούρνο του καταστήματος, δίπλα στην ταβέρνα) και λοιπά συμπληρωματικά εδέσματα. Όλα εκλεκτής ποιότητας και γεύσης. Όλα γνήσια, όλα οικολογικά – τα κατσίκια από τη μάντρα τους, προφανώς ελεύθερης βοσκής. Πάνω απ’ όλα, γνήσια και τα πρόσωπα των ανθρώπων που σε υποδέχονται και σε εξυπηρετούν φιλικά και χαρούμενα.
