σε κοινή καλλιτεχνική δράση. Προσέφεραν «συναυλία» εκ του προχείρου… και πήραμε ένα πλάνο, για δύο λόγους: για το πρωτότυπο (πλην μόνιμο στο χώρο αυτό) της εκδήλωσης, αλλά και γιατί μας θυμίζει κάτι από Κάλυμνο – φυσικά και την κεντρική πολιτική σκηνή των σαμαροβενιζέλων πρωταγωνιστών.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι και τα ταμ-ταμ προσφέρουν…  ρυθμό, πάθος, ένταση, όχι μόνο η πολιτική. Επίσης, ο κόσμος τη «βρίσκει» με τον «καλλιτεχνικό» και, προπάντων, τον πολιτικό θόρυβο. Κάθεται ευχαρίστως να ακούσει τα ταμ-ταμ, καθότι θαυμάζει τους σολίστες και προπάντων τη φοβερή βιοποικιλότητα ιδεών και δράσεων ανάπτυξης. Μπορεί να «διαφωνεί» με το περιεχόμενο την αισθητική συγκεκριμένων «κομματιών», όμως θαυμάζει την ικανότητα και το δυναμισμό, μα προπάντων την πολλή, μα πάρα πολλή,  πολυφωνία…  - ή, στην ανάγκη, πολυ-φονία (ας μας επιτραπεί αυτός ο όρος).

Κάτι ήξεραν και οι Ρωμαίοι δικτάτορες (ή αλλιώς:   αυτοκράτορες) που προσέφεραν στα πλήθη τους ψωμί και θεάματα.  

Πάντως, οι αλλοδαποί καλλιτέχνες που είδαμε και ακούσαμε για ένα 5λεπτο, στο Μοναστηράκι, δεν πολιτικολογούσαν. Το δράμα είναι ότι πολιτικολογούν πολιτικοί με λίαν ενοχλητικό ηχόχρωμα…