Στο Αναγνωστήριο - τι ευλογία!-
Απρίλιο, Σάββατο Λαζάρου,
τα εγκαίνια γίναν. Μέρα θεία!
Ω, παίξε λύρα του Πινδάρου!
Ροδίτη και Καρδούλια έργα
οι επισκέπται θ’ αντικρίζαν.
Του πρώτου το ταλέντο, μέγα:
Κάδρα που Κάλυμνο μυρίζαν.
Πολλοί επισκέπται, άνθη ωραία,
μπουφές με εδέσματα.Τι χάρη!
Ώσπου ήρθε η κάμερα η μοιραία,
Κι ο βλαξ, δέχθηκα να με πάρει.
Σταθείς για να μιλήσω εμπρός της,
-πρώτην φοράν ενώπιόν της-,
τα’ κανα μούσκεμα, μαντάρα!
Τηλεοπτικώς μηδέν, αντάρα!
Σαφώς, δεν έχω τηλελάμψη…
Κι έτσι, το image μου εβλήθη!
Μα του χρωστήρα μου η λάμψη
Δόξα το Θεό, ψηλά εκρατήθη!
Καλύμνιοι, υπό το φως λαμπτήρων,
είδαν τα έργα απ’ άκρια σ’ άκρια.
Ω, θεία τέχνη των χρωστήρων
που εξημερώνεις ήθη άγρια!
Τα κάδρα μου είχα χωρίσει
σωστά, εις ενότητας εννέα!
Δεν τα’ βαλα όπως μου καπνίσει
μα εις στοίχους, ως φαντάρια νέα!
΄Αλλα έργα μου προς Βαν Γκογκ κλίναν,
και άλλα θύμιζαν Μπουζιάνη.
Μα όλα δείχναν πως δε γίναν
τουρλού – τουρλού και μάνι – μάνι…
Θεατρίνοι κι άλλοι καλλιτέχναι
στα χέρια μου αλλιώς φωτιστήκαν.
Νέγροι, Εσκιμώοι, κλόουν, παρθέναι,
στα κάδρα μου συνευρεθήκαν!
Το πλούσιο της ζωής υφάδι
προσπάθησα επαρκώς να κλώσω!
Αν στις ψυχές δε δώσω χάδι
πια, τι ψυχή θα παραδώσω ;
Καλές οι δόξες κι οι εισπράξεις!
Μα αυτό που κράτησε η καρδιά μου,
ήταν τα αστεία στις συνάξεις
με φίλους, πλάι στ’ ακρυλικά μου.
Απρίλιος 2015
