Στα τηλε-παράθυρα όλης της Ευρώπης, διάφοροι πολιτικοί εκφραστές του χθες «κατακεραυνώνουν» την νεοσχηματισθείσα κυβέρνηση της Ελλάδας επειδή δεν κατάφερε μέσα σε έναν μήνα να επανορθώσει όσα επί δεκαετίες κατέστρεφαν οι πολιτικοί τους φίλοι. Όλοι αυτοί, εντός και εκτός τειχών, αφού πρώτα συστηματικά αποσάθρωσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας (χρειάστηκαν δεκαετίες γι’ αυτό), αφού έριξαν εκατοντάδες χιλιάδες - κυρίως νέους και γυναίκες - στην ανεργία, αφού κατάφεραν να εκδιώξουν από τη χώρα χιλιάδες νέους επιστήμονες, τώρα «σκίζουν τα ιμάτιά τους» που η νέα Κυβέρνηση δεν κατάφερε, στις λίγες εβδομάδες της θητείας της, να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και την κεφαλαιακή στενότητα της χώρας!
Ταυτόχρονα, με αφορμή την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, οι ίδιοι συντηρητικοί κύκλοι με τους πολιτικούς και οικονομικούς μηχανισμούς που ελέγχουν, καλλιεργούν ένα κλίμα «προληπτικής ιδεολογικής τρομοκρατίας», κραδαίνοντας την απειλή της οικονομικής ασφυξίας για όποιον λαό θα σκεφτόταν να αμφισβητήσει τη νεοφιλελεύθερη συνταγή. Και ακόμα χειρότερα, στρέφουν ολόκληρους λαούς, τον έναν ενάντια στον άλλο, αξιοποιώντας όλους τους μηχανισμούς κίτρινης δημοσιογραφίας που διαθέτουν.
Ας το παραδεχτούν: το δικό τους διακύβευμα αυτή τη στιγμή, όσον αφορά την Ελλάδα, δεν είναι οικονομικό αλλά πρωτίστως ιδεολογικό και πολιτικό. Αλίμονο για όλους αυτούς, εάν οι πολίτες της Ευρώπης αρχίσουν να αμφισβητούν τη νεοφιλελεύθερη συνταγή που τόσα χρόνια συντηρεί τις ακραίες οικονομικές ανισότητες, αφανίζει το κοινωνικό κράτος και εξασφαλίζει αυξημένη κερδοφορία μέσα από την (απο)ρύθμιση της αγοράς εργασίας.
Όλοι γνωρίζουν ότι η οικονομική κρίση που εκδηλώθηκε πρώτα στην Ελλάδα, δεν θα παραμείνει εκεί εφόσον δεν υπάρξει αλλαγή πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι οικονομικοί νόμοι της παγκοσμιοποιημένης αγοράς κεφαλαίων, του διεθνούς εμπορίου, και της ενοποιημένης σε πολλά επίπεδα αγοράς εργασίας, εφόσον συνεχίσουν να λειτουργούν «αυθόρμητα» και με αυτοματισμούς χωρίς πολιτικό έλεγχο, θα συμπαρασύρουν σε δίνη ύφεσης και φτωχοποίησης και άλλες οικονομίες της Ευρώπης που σήμερα δεν έχουν βρει ρόλο στον νέο παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας. Αυτό θα σημάνει και το οριστικό τέλος του ιδεολογήματος ότι για όλα φταίει το «αντιπαραγωγικό DNA» του Έλληνα (χωρίς να παραβλέπουμε τις ευθύνες των κυβερνώντων τις τελευταίες δεκαετίες για τη θλιβερή πρωτιά της Χώρας μας να βρεθούμε πρώτοι στο «μάτι του κυκλώνα»).
Το μεγάλο στοίχημα της νέας ελληνικής Κυβέρνησης είναι πρωτίστως πολιτικό και ιδεολογικό: να παραμείνει αταλάντευτη στην προσπάθεια υλοποίησης του προγράμματός της, με νηφαλιότητα, συστηματικότητα και υπευθυνότητα, παρόλες τις ασφυκτικές πιέσεις που σήμερα ασκούνται σε πολλαπλά επίπεδα. Και σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να κρατήσει δίπλα της τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος...
(δ.τ., 14.3.15)
