στην Κάλυμνο.
Βράδυ αυγουστιάτικης Κυριακής στην Πλατεία με γνωστούς και φίλους τριγύρω μας. Η τρίχρονη και κάτι κόρη μας, μετά από «σκληρή» αναμονή στη σειρά των πιτσιρικάδων συνομηλίκων της, απολάμβανε επιτέλους εποχούμενη το κερματοκινούμενο παιχνίδι της αρεσκείας της.
Σε κλάσμα δευτερολέπτου, όπως συνήθως συμβαίνει το κακό, εκεί μπροστά ακριβώς στα μάτια μας, η μικρή αυτοανατρέπεται και, προτού προλάβουμε, καρφώνεται με το πρόσωπο στη μεταλλική προεξοχή του πεντάλ. Το τραύμα, βαθύ και ευρύ, σε καίρια ευαίσθητο σημείο – ανάμεσα στα μάτια – φαινόταν να παρακάμπτει, προς στιγμή, το αριστερό μάτι και να συνεχίζει σε έκταση μετά από αυτό.
Με το παιδί να ξεφωνίζει σοκαρισμένο και το αίμα να ρέει ασταμάτητα φτάσαμε πανικόβλητοι στο Νοσοκομείο Καλύμνου. Τρόπος άμεσης μεταφοράς στην Αθήνα, αυτόν που επιζητεί η αγωνία της στιγμής, δεν υπήρχε. Έπρεπε να συμβιβαστούμε και να εμπιστευτούμε τον εφημερεύοντα γιατρό – ίσως και ειδικευόμενο – στα «Επείγοντα» του ντόπιου νοσοκομείου.
Εκεί ακριβώς συναντήσαμε τον άνθρωπό μας: η εφημερεύουσα γιατρός, αν και αφουγκράστηκε ίσως τα ερωτηματικά μας, δεν ενοχλήθηκε απ’ αυτά. Με ταχύτητα και ηρεμία καθάρισε την αιμορραγούσα περιοχή και, αφού μας καθησύχασε για την κατάσταση του ματιού σε πρώτη φάση, μας εξήγησε ότι της ήταν αδύνατο να προχωρήσει σε ράμματα προτού το παιδί ηρεμήσει εντελώς και μπορέσει να συνεργαστεί μαζί της. Με άλλα λόγια, ήθελε να πει ότι έπρεπε να πείσουμε το απαρηγόρητο τρίχρονο να καθίσει φρόνιμο για να το …ράψει!
Η επιχείρηση ξεκίνησε με πάθος κι εμείς δεν είχαμε παρά να συντονιστούμε στο ρόλο του γονιού-συμπαίκτη. Γιατί η γιατρός μας, μητέρα και η ίδια, χωρίς υπερβολή, για δύο ώρες με σπάνια ευαισθησία πρωτοστατούσε ακούραστη σ’ ένα παιχνίδι-στοίχημα, μέχρι που στο τέλος κατάφερε να κερδίσει τη χαμογελαστή εμπιστοσύνη της μικρής μας, που ανταποκρίθηκε με γενναιότητα.
Ένα, δύο, τρία… οκτώ ράμματα στο προσωπάκι της από ικανή κεντήστρα, όχι σε εξιδεικευμένη παιδιατρική μονάδα του νοσοκομείου της πρωτεύουσας, αλλά Κυριακή μεσάνυχτα, στα «Επείγοντα» δημόσιου νοσοκομείου στην παραμεθόριο.
Από τότε, η μικρή Ιωάννα θέλει να γίνει …γιατρός! Μήπως για να παίξει με την …ασπροντυμένη φιλενάδα της νύχτας εκείνης; Ή μήπως γιατί τα παιδιά διαθέτουν το πιο αξιόπιστο κριτήριο;
Σήμερα, επτά μήνες μετά, το αισθητικό κομμάτι έχει αποκατασταθεί πλήρως. Το σημάδι όμως που παραμένει ανεξόφλητο είναι εκείνο στην καρδιά μας, που αποτυπώνεται στην έκφραση της ευγνωμοσύνη μας.
Αγαπητή μας κυρία Νικολέττα Κανδυλιώτη
Να είστε πάντα καλά. Να ζωγραφίζετε χαμογελαστούς ήλιους και πολύχρωμα μπαλόνια.
Να αποτελείτε άξιο πρότυπο. Το έχει ανάγκη η γενιά που έρχεται…
Βαγγέλης - Κατερίνα Τάτση
ΥΓ.
Η άλλη όψη: Μετά το νοσοκομείο έπρεπε οπωσδήποτε να βρούμε τα απαιτούμενα φάρμακα. Το μοναδικό διανυκτερεύον φαρμακείο στο νησί (επί της κεντρικής παραλιακής) ήταν κλειστό και ο φαρμακοποιός του επίμονα άφαντος!
Ευχαριστούμε το φαρμακείο Μπαντούι-Μαϊλλακάκη (στο Σταθμό) που με ευαισθησία ανταποκρίθηκε.
