Ξεφύλλιζα τεύχη του ιστορικού περιοδικού «Νέα Εστία». Έπεσα στο πρωτοχρονιάτικο τεύχος του 1975, πρώτη ελεύθερη πρωτοχρονιά, μετά τη χούντα (1967-1974). Αντιγράφω από κείμενο του λογοτέχνη και κριτικού Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου (1901-1982) με τίτλο «Ανοιχτά παράθυρα»:
…«Τρέμει η καρδιά μου να συλλογιέμαι πως μπορεί με τη μια ή την άλλη μορφή να ξαναπέσουμε στο ίδιο λαγούμι και να ξαναβρεθούν τίποτες άλλοι « σωτήρες» που θα μας κάνουν τη μεγάλη χάρη να μας «ξανασώσουν». Και θ’ ακούσουμε ξανά τους ανήθικους να ρητορεύουν με τους απίθανους σολοικισμούς και βαρβαρισμούς τους για την ηθική και τους απάτριδες για την πατρίδα και τους αναλφάβητους για την πνευματική προκοπή και τους σφετεριστές των πάντων για την τιμιότητα και τους βασανιστές για την ειρήνη και την ασφάλεια και τους συμφεροντολόγους και τους κερδοσκόπους για περισυλλογή και λιτότητα. Νομίζω πως σε καμιά εποχή της Ιστορίας μας δεν έτυχε τόσοι πολλοί να είναι να είναι τόσο αναίσχυντοι και η ψευδολογία να είναι τόσο μακριά από κάθε πραγματικότητα και οι επαγγελίες τόσο σάπιες ώστε να μην μπορούν μήτε με ρητορικά (και τι ρητορικά!)πυροτεχνήματα να σταθούν έστω και για λίγο στα πόδια τους»…
… « Η τυραννία, (χούντα) με τη φοβερή αναξιοπιστία της έσπασε και την ψυχική αντοχή μας, θόλωσε την πνευματική μας διαύγεια, δημιούργησε μια εύθραυστη ισορροπία σε όλα τα συστήματα των νοημάτων, των συναισθημάτων, των οραματισμών, των προσανατολισμών και των βεβαιοτήτων, γιατί έσπειρε μέσα μας την καθολική καχυποψία, το δισταγμό και τον τρόμο. Για τούτο χρειάζεται τώρα πολλή προσοχή. Μπορεί να έχει τη γνώμη του ο καθένας. Και τούτο είναι η δημοκρατία κι’ η λευτεριά. Αλλά η πολιτική, το ξέρουμε, δεν είναι συνηθέστατα αγώνισμα εντιμότητας. Πρέπει όμως τώρα να γίνει. Είναι το μόνο σωσίβιο που μας απομένει»…
… «Τρέμω την αντίληψη που κατέχουν πολλοί για την ελευθερία, που τόσο εύκολα τη συγχέουν με την ασυδοσία. Τρέμω και την κοινοβουλευτική ευγλωττία που αναπτύσσεται ερήμην της πραγματικότητας. Ο αγώνας μας από δω και πέρα δεν μπορεί παρά να είναι αγώνας για ένα καινούργιο ήθος, πολιτικό, κοινωνικό , πνευματικό, για να πλαστεί σιγά σιγά και με πολύ μόχθο, ένας καινούργιος Έλληνας άνθρωπος.»…
Πρωτοχρονιά1975 , Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος
Σχόλιο
Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι απ’ αυτό το κείμενο μας χωρίζουν σαράντα (40) χρόνια! Κανείς δεν το «επικαιροποίησε» και είναι σα να γράφτηκε σήμερα και μάλιστα το βραδάκι, αφού ο αείμνηστος πνευματικός άνθρωπος, ο συγγραφέας μας αν ζούσε και είχε αντέξει να ενημερωθεί για την παρανοϊκή πολιτική επικαιρότητα της σημερινής μέρας, της 3ης Ιανουαρίου 2015, κάθισε να γράψει το κείμενο αυτό!
Αυτή η επικαιρότητα με παρότρυνε και μένα να αντιγράψω το κείμενο για τους αναγνώστες της Αργώς.
Φανή Καπελλά - Κουτούζη
