στο μονόλογο της Κλυταιμνήστρας στο θεατρικό μονόπρακτο «Γράμμα στον Ορέστη» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το υπαίθριο θεατράκι του Αγ. Παντελεήμονα τα βράδυ του Σαββάτου, 20.9.14.
Το έργο αυτό έχει πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας, γιατί απαιτεί από την ηθοποιό, πρώτα πρώτα να κάνει δικό της ένα μονόλογο 50΄ λεπτών, να μπει μες στο χαρακτήρα, τα συναισθήματα και τα πάθη της ηρωίδας, να ενωθεί μαζί της, ώστε και να αποδώσει το θεατρικό «ήθος» (με το αρχαιοελληνικό περιεχόμενο του όρου) και την «τραγικότητα» του προσώπου. Κι αυτό είναι ένα φοβερά δύσκολο ταξίδια, γιατί πρέπει να περάσει μέσα από τις εναλλαγές έκφρασης ακραίων συναισθημάτων, θετικών και αρνητικών, με ποικιλία χρωματισμών και έντασης στη φωνή, με θεατρική-τραγική κίνηση πλησίστιας αρχαίας τραγωδίας, να έχει την ετοιμότητα και αβίαστη δεξιότητα στις εναλλαγές των ρυθμών ροής του κειμένου, αλλά και να σηκώσει το βάρος της θεατρικής σιωπής, της παύσης για δευτερόλεπτα, που αποτελεί ένα απ’ τα δυνατότερα όπλα του σκηνοθέτη.
Σε όλα αυτά η Καλοτίνα Κορφιά αποδείχτηκε έτοιμη και ολοκληρωμένη ερμηνεύτρια, αν και ερασιτέχνης. Ξεδίπλωσε θαυμάσιες υποκριτικές της ικανότητες αλλά και στο φόντο της θεατρικής της ερμηνείας φώτιζε η κλασσική της παιδεία. Γιατί τέτοιους ρόλους, για να τους ερμηνεύσει μια ηθοποιός, πρέπει να διαθέτει , συν τοις άλλοις, και κλασσική παιδεία. Και η Καλοτίνα Κορφιά απελευθέρωσε από τα βάθη της ψυχής της το «φιλολογικό της απωθημένο», καθώς υπήρξε άριστη μαθήτρια στα φιλολογικά μαθήματα, και παρ’ όλο που επέλεξε το δρόμο της ιατρικής και σήμερα είναι μια εκλεκτή γιατρός-δερματολόγος και αισθητικός, ο μαθητικός της έρωτας, η κλασσική γραμματολογία, παραμένει η φλόγα της ψυχής της που δε σβήνει ποτέ.
Το μεγάλο τόλμημα του μονολόγου που καλύπτει μια θεατρική παράσταση, ελάχιστοι ηθοποιοί το αποπειρώνται και ακόμη πιο λίγοι το φέρουν εις πέρας με επιτυχία.
Προφανώς η Καλοτίνα Κορφιά ήταν η πρωταγωνίστρια βγήκε μόνη της στο «σανίδι», όμως στάθηκε δυνατή στη σκηνή, γιατί η στηρίχτηκε πάνω σε στέρεες βάσεις μιας πολύ ωραίας συλλογικής δουλειάς. Στην ερμηνεία της φάνηκε η «παρέμβαση» του σκηνοθέτη Λ. Διαμαντάρα, από τη Λέρο, που έφερε το έργο στις παρυφές της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας – όπως και έπρεπε . Παρομοίως, βοήθησε πολύ την ηθοποιό η διδασκαλία της κίνησης από τη Χρ. Αντωνοπούλου, αλλά και το εκπληκτικό «ντύσιμο» της παράστασης, με το σκηνικό, το κοστούμι το ήχο και το φωτισμό, όλα βάσει της αρχής φιλοσοφικής αλλά και αισθητικής αρχής «μέτρον άριστον» . Για όλους αυτούς τους λόγους οι θεατές παρακολούθησαν μια δυνατή παράσταση, ως ένα ενιαίο «όλον» και με κορυφαία την Καλοτίνα Κορφιά.
Ένα βασικό, επίσης, γνώρισμα αυτής της παράστασης ήταν η διανησιωτική συνεργασία Λέρου (που είχε την πρωτοβουλία), Καλύμνου, Πάτμου και Κω. Είναι μια πρωτοπόρα δράση που έστειλε πολλά μηνύματα και όποιος έχει ευαίσθητες κεραίες τα «παίρνει» τα μηνύματα (όχι βέβαια όπως οι πολιτικοί). Ένα από αυτά τα μηνύματα αναγκάστηκε να το φωνάξει ο σκηνοθέτης από τη Λέρο για τη θεατρική ομάδα της Καλύμνου ότι η Θεατρική Ομάδα της Καλύμνου πρέπει να αποκτήσει, επιτέλους, τη δική της στέγη.
Οι συντελεστές του έργου
Κλυταιμνήστρα: Καλοτίνα Κορφιά, μέλος Θεατρικής Ομάδας Καλύμνου
Ορέστης: Στέλιος Βρασταμινός, μέλος Θεατρικής Ομάδας Λέρου
Ηλέκτρα: Ευτυχία Παπαδάκη, μέλος Θεατρικής Ομάδας Λέρου
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Διαμαντάρας (Λέρος)
Σκηνικό: Κώστας Ματθαίου (Πάτμος)
Κοστούμι: Μίλκα Στογιάνοβιτς (Κως)
Μουσική: Τάκης Φραγκούς (Λέρος)
Επιμέλεια κίνησης: Χριστίνα Αντωνοπούλου
Υποβολείο: Άννα Βάρνα
Ήχος-Φως: Ειρήνη Ντινάκη
