Η Αργώ της Καλύμνου - Καθημερινή ηλεκτρονική ενημέρωση για την Κάλυμνο και τα γύρω νησιά

Switch to desktop Register Login

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

Διακρίθηκε σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λογοτεχνίας

Ο Σακελλάρης Ν. Τρικοίλης, φιλόλογος-ΑΡΓΩ, έλαβε έπαινο για το διήγημά του «Ο βομβιστής»

στον «Πανελλήνιο Λογοτεχνικό 2014», που διοργάνωσε η Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη Χίου «Κοραής». Η απονομή των βραβείων θα γίνει 6 Σεπτεμβρίου 2014.

Ο Σακ. Τρικοίλης, το 2008, είχε λάβει το πανδωδεκανησιακό «ΒΡΑΒΕΙΟ ΧΑΒΙΑΡΑ»,  από τον Κοινωνικό Σύλλογο Συμαίων Αττικής «Ο ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ» για το βιβλίο του «ΝΕΟΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ-Κοινωνική Διαστρωμάτωση».

 

***

Δημοσιεύουμε το διήγημα

 

Ο βομβιστής

     Περασμένα μεσάνυχτα. Ο Άλκης φυλάει σκοπιά στην πύλη του στρατοπέδου της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού, έξω απ’ το Πεδίο του Άρεως. Η παγωνιά της νύχτας τον στέλνει κάθε τρεις και λίγο στην πόρτα του φυλακίου, να στρέφει την πλάτη του προς τα μέσα, για κανένα λεπτό, και να παίρνει λίγη ζέστη από την ηλεκτρική σόμπα.

    Δύσκολα περνάνε οι ώρες στη σκοπιά, προπάντων όταν είναι τρίωρη και «γερμανικό νούμερο» 12:30΄- 03:30΄- αντί για το συνηθισμένο δίωρο. Έτσι σχεδίαζε τις υπηρεσίες καθημερινά ο διοικητής της μονάδας, για να παραπλανεί τον εχθρό. Σκοπιές με μιάμιση ώρα, δύο ώρες, δυόμιση και τρεις. Πρωτοτυπία…

    Ο Άλκης δεν είχε πώς να σκοτώσει την ώρα του. Έβαλε τη σκέψη του να τρέχει εδώ κι εκεί, πάντα σε θέματα και προβλήματα του χθες και προχθές. Να μη γίνεται νωθρή και να μην τον πιάσει η περίπολος να φυλάει σκοπιά γλαρωμένος στην πύλη του στρατοπέδου.

    Στην περιπλάνηση αυτή της σκέψης, κόλλαγε στην απόσπαση που του είχε δώσει ο διοικητής του στην Αλεξανδρούπολη. Ένας αυστηρός αξιωματικός, αλλά με τον Άλκη φιλικός. Ήταν κι εκείνος φοιτητής της Παντείου και του άρεσε να συζητάει με το φαντάρο του για τα πανεπιστημιακά. Έδειχνε ενδιαφέρον για τη Φιλοσοφική Σχολή και μάλιστα της Αθήνας.  

    Τη γέφυρα της φιλικής αυτής επικοινωνίας διοικητή-στρατιώτη την αξιοποίησε ο Άλκης την κατάλληλη στιγμή: του ζήτησε «άδεια για πανεπιστημιακές εξετάσεις». Εκείνος μετά χαράς την άδεια την έκανε απόσπαση σε μονάδα της Αθήνας, για να είναι, λέει, κοντά στο πανεπιστήμιο και με ημερήσιες άδειες να πάρει μέρος στις πτυχιακές Μαΐου-Ιουνίου.   

    Τώρα όμως βλαστημά την ώρα και τη στιγμή που ήρθε στην Αθήνα. Σε δύο μέρες μπαίνει ο Απρίλης και, αντί για διευκόλυνση τον έπηξαν στις σκοπιές. Όλες «γερμανικά» νούμερα. Κι αποπάνω του φόρτωσαν 35 μέρες φυλακή για ανύπαρκτα παραπτώματα. «Ποινές» του τρελού λοχαγού κατά τις επιθεωρήσεις του Σαββάτου. Αυτός σίγουρα θα ήταν ή πραγματικά σαλεμένος ή… μιλημένος, πρωταγωνιστής του θεάτρου που του στήσανε.

    Αυτό το συμπέρασμα έβγαλε ο Άλκης. Γιατί ήταν ολοφάνερη η μεθόδευση να του σπάσουν τις αντοχές, ώστε να δεχτεί να «παίξει» το ρόλο του δολώματος. Δεν του το είπανε καθαρά, αλλά έτσι έβγαινε. Η Ασφάλεια ήθελε να ξετρυπώσει κάποιους εξαφανισμένους αριστερούς συμφοιτητές του, στελέχη της ΕΔΑ και Λαμπράκηδες, που είχε συνεργασία μαζί τους στα συνδικαλιστικά. Του είχανε φέρει πολλές φορές πλάγια το παραμύθι, αλλά ο Άλκης το έπαιζε αφελής και ξεγλιστρούσε. Τον στείλανε και στον υποδιοικητή της οδού Μπουμπουλίνας 18, υπεύθυνο του Σπουδαστικού της Ασφάλειας, δήθεν για προσωπική του υπόθεση. Τον ρωτούσε και εκείνος τα ίδια και τα ίδια. Κάποια στιγμή πήγε να τον ψαρώσει δείχνοντας του φωτογραφίες από συγκεντρώσεις στα προπύλαια. Ο Άλκης στάθηκε ψύχραιμος και ξέφυγε με «όπλο» το προσωπείο της χαζοχαρούμενης αφέλειας.    

     Τελευταία όμως άρχισαν να πέφτουν βροχή οι φυλακές για προκλητικά αστείες ανακαλύψεις παραπτωμάτων. Η κατάσταση είχε καταντήσει απελπιστική. Θα βάλει ένα τέλος. Ψάχνει το δρόμο επιστροφής στην Αλεξανδρούπολη, στη μονάδα του. Σκέφτεται να πάρει τηλέφωνο το διοικητή του, να το παίξει ψυχοπλακωμένος από τις άδικες φυλακές και να τον παρακαλέσει να του διακόψει την απόσπασή του. Καλύτερα στην ακριτική Αλεξανδρούπολη, παρά εδώ στο κέντρο της Αθήνας, μες στη φάκα. Οριστικοποίησε την απόφασή του: «Αύριο κιόλας τηλεφωνώ στο διοικητή».  

      Τακτοποίησε στη σκέψη του το θέμα. Ξαφνικά όμως, κάπου μισή ώρα πριν λήξει η υπηρεσία του, παίρνει το μάτι του έναν κοντόχοντρο να βγαίνει από το Πεδίο του Άρεως - απόσταση περίπου 50μ. από την πύλη  - και να τραβάει ίσια προς τον τοίχο του στρατοπέδου, στο σημείο που ήταν οι αποθήκες καυσίμων. Η αποψινή του σκοπιά βλέπει ότι τον βάζει σε μπελά. Η πρώτη του σκέψη ήταν ότι θα είναι κάποιος περαστικός, που πηγαίνει μάλλον προς την Κυψέλη. Έτσι τον βόλευε, έτσι σκέφτηκε. Δεν του φαίνεται όμως να πατάει με σιγουριά αυτή η απάντηση στο πρόβλημα. «Τέτοια ώρα Κυψελιώτης, μες στα άγρια μεσάνυχτα, και να προχωράει ίσια προς το στρατόπεδο;» απέρριψε την εκδοχή του περαστικού.

    Τα φώτα της λεωφόρου Ευελπίδων, που περνά έξω από το στρατόπεδο, φωτίζουν την πλευρά του στρατοπέδου και ο Άλκης παρακολουθεί άνετα το νυκτερινό επισκέπτη. Τον βλέπει να διασχίζει εγκάρσια τη λεωφόρο. Είχε περάσει το μισό της λεωφόρου και τώρα τον διακρίνει ακόμη πιο καθαρά. Μάλλον νεαρός, φουσκωτό στήθος, ανοικτά χέρια και ξεκούμπωτο σακάκι. Οι κινήσεις του κεφαλιού του είναι ερευνητικές, απότομες. Κοιτάζει δεξιά-αριστερά και παρατηρεί το στρατόπεδο, λες και έκανε αναγνώριση του χώρου. Όλο και πλησιάζει το στρατόπεδο.

    Ο Άλκης, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισε να βγει έξω, για να εποπτεύσει καλύτερα το χώρο. Σύρει την  καγκελόπορτα της πύλης με θόρυβο, σκόπιμα, για να δώσει σήμα στο φάντασμα της νύχτας και να εξαφανιστεί,  να τον αφήσει ήσυχο. Ξεροβήχει, τρίβει τις αρβύλες του και προχωρεί. Μόλις πατάει την άσφαλτο της λεωφόρου, βλέπει τον κοντό να έχει κάνει μεταβολή και μισοτρέχοντας να επιστρέφει στο άλσος. Εκεί διακρίνει κι έναν άλλο που τον περίμενε και εξαφανίστηκαν μέσα στο άλσος. 

    Ο Άλκης άρχισε πια να πιστεύει ότι στη σκοπιά του πάει να εκτυλιχτεί επικίνδυνο σκηνικό. Το μυαλό του έκανε τώρα την τολμηρή υπόθεση μήπως ήταν επίδοξοι βομβιστές. Γιατί την περίοδο εκείνη είχαν πέσει πολλές βόμβες σε διάφορα σημεία του κέντρου της Αθήνας. Μέχρι και σε κινηματογράφους.

     Πρώτη φορά φοβήθηκε ότι έμπαινε σε κίνδυνο η ζωή του. Έτσι και ο βομβιστής έφτανε στο σκοπό του - αν βέβαια ήταν βομβιστής, γιατί θα προτιμούσε να μην είναι βομβιστής - οι αποθήκες καυσίμων θα έκαναν  ηφαιστειακή κόλαση το στρατόπεδο, θα λαμπάδιαζαν τα κτίρια της πλευράς αυτής και, όπως η πύλη ήταν σε μικρή απόσταση από τις αποθήκες καυσίμων, θα ισοπεδωνόταν κι αυτή. Ο ίδιος θα έπεφτε άδοξα. Και από δική του βλακεία. Ανατριχιάζει με την ιδέα!

    Άναψε κόκκινο αμέσως στο μυαλό του η υποχρέωση να βαρέσει συναγερμό. Σκέφτηκε και κάτι άλλο, πιο καλό: Να καλέσει αθόρυβα τον αξιωματικό υπηρεσίας να έλθει αμέσως στην πύλη.

    Όμως μια δύναμη μέσα του τον φρενάρισε: «Τι πας να κάνεις, καημένε; Να αναστατώσεις το στρατόπεδο; Και, αν πραγματικά είναι βομβιστής, αυτός και ο άλλος στο άλσος; Θες να τους συλλάβουν και να τους σαπίσουν στο ξύλο, στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας ή σε κανένα κελί του ΕΑΤ-ΕΣΑ; Κι αν αυτός ο κοντός είναι κανένας πανεπιστημιακός σου φίλος; Σκέψου να είναι εκείνος ο Ανδρέας, που σπούδαζε και εργαζόταν μπετατζής στις οικοδομές! Τι θα του πεις τότε; Αλλά και όποιος να είναι… Άκου, ρε φιλέ: Πάρε πάνω σου το παιχνίδι και διώξε αυτό το κωλόπαιδο που θέλει να βάλει τη βόμβα, για να γίνει ήρωας, στέλνοντας εσένα και τους σκοπούς των καυσίμων στον άλλο κόσμο. Μετά θα έχουν να καυχιούνται για τη βόμβα που έβαλαν στη ΓΥΣ!»  

     Έπρεπε μέσα σε δευτερόλεπτα να πάρει απόφαση, δεν είχε χρόνο για ζυγίσματα και ταλαντεύσεις. Κατέληξε στην ήπια λύση: Αν εμφανιστεί και πάλι, θα τον διώξει βρίζοντάς τον. «Αρχίζει η επιχείρηση», λέει στον εαυτό του με αυτοπεποίθηση αλλά και συναισθήματα ενοχής απέναντι στο στρατιωτικό καθήκον του σκοπού.

    Αλλά, αναρωτήθηκε: «Και ο σκοπός στα καύσιμα πού είναι;» Δεν τον είδε να πήρε χαμπάρι τι του ετοίμαζε ο κοντός. Και πάλι λογαριάζει αλλιώς τα πράγματα: «Αν στο μεταξύ αυτός ο σκοπός έχει κάμει το καθήκον του; Τότε θα αποδειχτεί ότι εγώ ουσιαστικά προστάτεψα το βομβιστή! Ότι, στην πράξη και εγώ ήμουν μαζί του. Ε τότε δε γλιτώνω το στρατοδικείο. Και όχι 35 μέρες φυλακή που έφαγα σ’ αυτή τη μονάδα-κολαστήριο, αλλά εδώ θα γίνει ο τάφος μου. Όμως, αφού δεν κινήθηκε καθόλου, μάλλον τον έχει πάρει ο ύπνος σε καμιά γωνιά. Θα δείξει. Μα τι συζητάω! Πολλή σκέψη για ανύπαρκτο θέμα. Πάμε λοιπόν από δω και πέρα».

    Έμεινε με τεταμένη την προσοχή και γουρλωμένα τα μάτια προς το Πεδίο του Άρεως. Εκείνη τη στιγμή ένιωθε ότι παίζει παράτολμα με τη φωτιά είτε της υπηρεσίας του, ως παραβάτη του στρατιωτικού καθήκοντος, είτε του βομβιστή από το απέναντι άλσος.

   Βγαίνει και πάλι έξω από το στρατόπεδο, ελέγχει τη λεωφόρο και επανέρχεται στη θέση του. Είναι στα καρφιά. Κόβει κοντοβόρτια όλος νευρικότητα. Ξαναβγαίνει έξω μετά από λίγο και, εγκαταλείποντας τη σκοπιά του, περπατάει κατά μήκος του τοίχου της μονάδας του προς το στο σημείο που πήγε να πλησιάσει ο ύποπτος. Συνεχίζει και ανεβαίνει ίσαμε την άκρη του στρατοπέδου, όπου στρίβει η οδός Ύδρας προς την Κυψέλη. Με τις κινήσεις αυτές έκανε επίδειξη αυστηρής εποπτείας του χώρου. Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι είναι μακριά από τη σκοπιά του και επιστρέφει βιαστικός. 

   Όλο αυτό το νυκτερινό θέατρο το έπαιζε για να αποθαρρύνει τον επίδοξο βομβιστή και τους συνεργούς του, που υπέθετε ότι θα τον παρακολουθούσαν μέσα από το άλσος είτε πιο πάνω, από τη μεριά της Σχολής Ευελπίδων. Ψυχή δε φαινόταν. Ούτε αυτοκίνητα περνούσαν εκείνη την ώρα. Νεκρική σιγή που σε γεμίζει ανασφάλεια.

         Πέρασαν κάπου δεκαπέντε λεπτά και ο κοντός δεν εμφανιζόταν. Τότε, έβαλε σε εφαρμογή άλλο σχέδιο. Προσποιήθηκε αδιαφορία και μπήκε μέσα στο φυλάκιο. Έστησε καρτέρι από τα παραθυράκια και παρακολουθούσε με μάτια δεκατέσσερα την πλευρά του Άλσους και τη λεωφόρο.

     Δεν άργησε να επαληθευτεί. Το σχέδιό του έπιασε. Νάσου ο κοντός, η ίδια φιγούρα. «Ψυχραιμία και προσοχή», λέει στον εαυτό του τρομοκρατημένος. Τον παρακολουθεί και είναι αποφασισμένος να δράσει. Τον βλέπει να διασχίζει και πάλι τη λεωφόρο εγκάρσια, τώρα πιο βιαστικά, και να κατευθύνεται προς τον τοίχο του στρατοπέδου. Τον άφησε να πλησιάσει περίπου στα δέκα μέτρα και αμέσως επιτίθεται: πετιέται έξω με προτεταμένο το όπλο κάνοντας και θόρυβο με το κλείστρο, ότι τάχατες οπλίζει (δεν είχε βάλει σφαίρα, σκόπιμα, μην κάνει καμιά παλαβομάρα). Βλέπει τον κοντό να έχει πατήσει το πεζοδρόμιο του στρατοπέδου. Του βάζει άγρια φωνή, αλλά χωρίς μεγάλη ένταση, σκόπιμα: «Ρεεε! Άι στο διάολο, κόπανε, εξαφανίσου». Ο βομβιστής ξαφνιάζεται, σαλτάρει επιτόπου από τρόμο και το βάζει στα πόδια, προς τα πάνω, παράλληλα προς τον τοίχο του στρατοπέδου. Ο Άλκης τον καταδιώκει τρέχοντας χαλαρά, ώστε να του δώσει χρόνο να την κοπανίσει. Ήθελε να τον τρομοκρατήσει και να του βάλει γερά στο μυαλό ότι το στρατόπεδο έχει πραγματικούς φρουρούς και δεν πρόκειται να βάλει βόμβα. Ο κοντός τρέχει σαν τρελός, τα πόδια του ανεβαίνουν ώς τα πισινά του, στρίβει αριστερά στην οδό Ύδρας και τα δίνει προς την Κυψέλη. Φτάνει και ο Άλκης στη στροφή, δεν βλέπει τίποτα, έρημος ο δρόμος.  

     Δεν ξέρει αν είναι ικανοποιημένος που έδιωξε τον βομβιστή ή αν είναι ακόμη τρομοκρατημένος. Το βέβαιο ήταν ότι η καρδιά του χτύπαγε σαν καμπάνα. Πείθει τον εαυτό του ότι έφερε εις πέρας με επιτυχία μια επικίνδυνη αποστολή. Κινάει προς το φυλάκιό του με την ψυχή στο στόμα και στο σημείο που ήταν οι αποθήκες των καυσίμων, κοντοστέκεται, βλέπει μέσα, δεν υπήρχε σκοπός. Φώναξε χαμηλόφωνα «σκοπός;» απάντηση δεν πήρε. «Καλύτερα έτσι», είπε.

    Θεώρησε ότι έκλεισε η υπόθεση ανώδυνα και χωρίς αναστάτωση. Αλλά μες στην ταραχή του, του άναψε φλας ότι είχε εγκαταλείψει αφύλακτη την πύλη του στρατοπέδου, με τον κίνδυνο να πάθει μεγάλο κάζο, αν του βγει κανένας άλλος και του κάμει τη ζημιά στην πύλη, πάνω που γλίτωσε τα καύσιμα. Τώρα τρέχει στα αληθινά. Φτάνει στην πύλη και βλέπει με ανακούφιση ότι δεν υπήρχε πρόβλημα.

     Προσπάθησε να χαλαρώσει. Ανέπνεε βαθιά και έκανε μορφασμούς γέλιου, μέχρι που γελούσε και ο ίδιος με τον εαυτό του. Επανέφερε το πρόσωπό του στην έκφραση του «δεν τρέχει τίποτα», αλλά η καρδιά του δεν έλεγε να ηρεμήσει. Συνέχισε να χτυπάει σαν καμπάνα.  

         Ολοκληρώθηκε η βάρδια του, ο λοχίας έφερε τον αντικαταστάτη σκοπό της πύλης, ρώτησε τον Άλκη αν συνέβη τίποτα, «ησυχία» απάντησε ο Άλκης και έφυγε για το θάλαμο σιγοσφυρίζοντας αδιάφορα.

     Ξάπλωσε με τα ρούχα. Αδύνατο να κλείσει μάτι από το σοκ που έπαθε. Οι δύο προσπάθειες του βομβιστή τον τρομοκράτησαν. «Βραδιά τρόμου! Νύχτα σπαρμένη μάγια!» είπε μέσα του. Πάντως είχε την ικανοποίηση ότι απέτρεψε βομβιστική επίθεση εις βάρος της ΓΥΣ και μαζί έσωσε έναν πολίτη, ή δύο, αν όχι περισσότερους, από τα νύχια της ΕΣΑ και της Ασφάλειας. Θα τους σάπιζαν στο ξύλο και τα βασανιστήρια.

      Τι να κάνει από δω και πέρα, μετά από αυτό το νυχτερινό θέατρο; «Τίποτα», απάντησε στην ερώτηση του. Απέκλεισε κάθε ετεροχρονισμένη αναφορά προς τους ανωτέρους του. εξάλλου, θα ήταν εις βάρος του, αφού την ώρα του επεισοδίου δεν χτύπησε συναγερμό ούτε και στην αλλαγή σκοπιάς είπε κάτι, έστω ότι είδε κάποια ύποπτη κίνηση. Η εκ των υστέρων ενημέρωση θα κρινόταν, δικαιολογημένα, ύποπτη. Μέχρι και ως συνεργό του βομβιστή θα τον κατηγορούσαν. 

      Κουβέντιαζε μέσα του γι’ αυτό το επεισόδιο με το βλέμμα καρφωμένο στο σκοτεινό υπερπέραν: «Κάποιος αριστερός θα ήταν που ρίσκαρε ακόμη και τη ζωή του για να χτυπήσει τη χούντα με αυτό σαμποτάζ. Αυτός ο «πατριώτης» θα έκανε, υποτίθεται, το χρέος του στην πατρίδα ανατινάζοντας εγκαταστάσεις στρατοπέδου, όμως δεν του καιγόταν καρφί αν σκοτωνόταν ένας φαντάρος! Ένας νέος που ανήκει και αυτός σε μια οικογένεια και τον περιμένουν πότε θα απολυθεί. Είναι πατριωτισμός αυτός;»  Ανατρίχιαζε με τη σκέψη ότι, αν δεν τον καταδίωκε, έστω και με τον τρόπο που έδρασε, υπήρχε το ενδεχόμενο να έπεφτε στο «πεδίον του καθήκοντος» από βόμβα ενός δήθεν πατριώτη,  σε καιρό ειρήνης.

         Θα είχε περάσει περίπου μισή ώρα από την αντικατάσταση του στη σκοπιά και ύπνος δεν τον έπιανε. Η υπερένταση ήταν μεγάλη. Από τη μια ο φόβος της βομβιστικής ενέργειας τον τρομοκράτησε. Από την άλλη, ο προβληματισμός του κατά πόσο έπραξε σωστά, δεν έπαιρνε απάντηση. «Πιο ήταν το σωστό; Ίσως αυτό που έπραξα», μονολογούσε. «Όμως, ουσιαστικά έχω καλύψει τον βομβιστή, γιατί αν ενεργούσα σωστά η σύλληψή του θα ήταν ένα παιχνιδάκι», τον υποχρέωνε η στρατιωτική του συνείδηση να παραδεχτεί. Και πάλι ερχόταν η ανθρωπιστική του σκέψη και τον ισορροπούσε: «Θα τους έκαναν με τα κρομμυδάκια στην Ασφάλεια ή στην ΕΣΑ». Έδωσε τέλος στους αντιφατικούς συλλογισμούς του με το «ό,τι έγινε, έγινε!»

    Συνέχιζε όμως να απορεί με την ηθική των βομβιστών. Είναι βέβαιος ότι αυτοί πιστεύουν πως έτσι προσφέρουν υπηρεσίες στην πατρίδα και πολεμάνε τη δικτατορία. Αλλά το ζήτημα είναι τι θα έκανε ο κοντός, αν εκείνη την ώρα διαπίστωνε ότι στην σκοπιά είναι ένας του αδελφός ή το παιδί του – αν έχει μια κάποια ηλικία. Θα έβαζε τη βόμβα; «Αποκλείεται», απαντά ο Άλκης, «ακόμα και σχιζοφρενής να είναι».

     Εκεί μέσα στον κυκεώνα των αλληλοσυγκρουόμενων προβληματισμών και κανόνων ηθικής, μια τρομακτική έκρηξη πέταξε επάνω όλους τους στρατιώτες του θαλάμου. Ο εκκωφαντικός κρότος ερχόταν από κοντά, αλλά όχι μέσα από το στρατόπεδο. «Ο βομβιστής!» σκέφτηκε αυτόματα ο Άλκης. Έμενε κόκαλο στο κρεβάτι του και περίμενε σήμα συναγερμού.

    «Τι έγινε, ρε θαλαμοφύλακα;» φώναξε ένας στρατιώτης φοβισμένος και νυσταλέος. Ο θαλαμοφύλακας ψέλλισε, τρομαγμένος κι αυτός, ότι η έκρηξη ήρθε από το βορινά του στρατοπέδου. Δεν πέρασαν δύο λεπτά και μπουκάρισε μες στο θάλαμο ο λοχίας φωνάζοντας σε έξαλλη κατάσταση «συναγερμός, συναγερμός! Όλοι κάτω εντός πέντε λεπτά». Ο θαλαμοφύλακας άναψε το φως και οι στρατιώτες σε λιγότερο από πέντε λεπτά ήταν πανέτοιμοι και παραταγμένοι στην αυλή με πλήρη εξάρτηση.

    Στο πόδι όλο το στρατόπεδο. Συγκέντρωση στην αυλή, ένταση, εκνευρισμός, αμηχανία. Σε πανικό ο Άλκης. Τα περιπολικά της Αστυνομίας  σφύριζαν δαιμονισμένα και με τρελές ταχύτητες διέσχιζαν τη λεωφόρο Ευελπίδων, από τη ΓΥΣ προς τη Σχολή Ευελπίδων, που ήταν 300 μέτρα πιο πάνω. Εκεί έμαθαν είχε πέσει η βόμβα και λαμπάδιασε ένα μεγάλο στρατιωτικό όχημα (ΡΕΟ). Μετά από μία ώρα αναμονής διαταγών, ο συναγερμός έληξε. Ήδη ξημέρωνε. Σε μια ώρα ο λόχος θα είχε εγερτήριο.  

    Το θέμα των συζητήσεων την ημέρα εκείνη ήταν η βόμβα στη Σχολή Ευελπίδων. Ο ταγματάρχης του Α2 Γραφείου, σαν ασφάλεια του στρατοπέδου που ήταν, συγκέντρωσε στο γραφείο του και ανέκρινε όλους τους σκοπούς της βραδιάς, που φύλαξαν σε όλα τα σημεία του στρατοπέδου. Ο Άλκης κατέθεσε ότι δεν είδε καμιά ύποπτη κίνηση κατά τη δική του υπηρεσία. 

         Την ημέρα εκείνη ο Άλκης είχε έξοδο. Οι εφημερίδες είχαν την είδηση «επί του πιεστηρίου» τη βόμβα στο ΡΕΟ της Σχολής Ευελπίδων και έγραφαν ότι την είχε τοποθετήσει η αντιδικτατορική οργάνωση «Κίνημα 20ης Οκτώβρη», σύμφωνα με την ανακοίνωση που άφησε η οργάνωση.

         Στη Σχολή Ευελπίδων, συμπέρανε ο Άλκης, η σκοπιά θα ήταν χαλαρή και τοποθέτησαν τη βόμβα στο ΡΕΟ. Τώρα τον ζώνουνε μαύρα φίδια. Αν εντοπιστεί και συλληφθεί ο δράστης, θα καταθέσει στην ανάκριση όλες τις κινήσεις του και την ώρα που πλησίασε τη ΓΥΣ; Κι αν μιλήσει και για το σκοπό της πύλης που τον απέτρεψε και άλλα τέτοια; Τότε θα έρθει η πλήρης αποκάλυψη και αυτό σήμαινε για τον Άλκη στρατοδικείο… με την κατηγορία ότι κάλυψε το βομβιστή μη χτυπώντας συναγερμό και του έδωσε τη δυνατότητα να χτυπήσει τη Σχολή Ευελπίδων. Έβλεπε να οδηγείται και πάλι σε νέες συμπληγάδες με βαριές συνέπειες. 

      Την επομένη η τηλεόραση της ΥΕΝΕΔ είπε στις ειδήσεις ότι η βόμβα ήταν ωρολογιακή, από νιτρογλυκερίνη. Ένα υλικό που ελάχιστη ποσότητα προκαλεί τεράστιες καταστροφές. Γι’ αυτό και το ένα όχημα καταστράφηκε εντελώς και δύο άλλα που ήταν πιο πέρα έπαθαν πολύ μεγάλες ζημιές. Πολύ σωστά λοιπόν είχε σκεφτεί ότι αν έσκαγε η βόμβα στα καύσιμα της ΓΥΣ, θα λαμπάδιαζε η πρώτη πτέρυγα. Αλλά και, τώρα που το σκέφτεται, όλη η μονάδα θα γινόταν παρανάλωμα, γιατί τα κτίρια είναι ενωμένα σε ενιαίο συγκρότημα. Και ο ίδιος, φυσικά, θα ήταν πια συγχωρεμένος…

        Πέρασαν μέρες, βγαίνανε διάφορες πληροφορίες και εκδοχές, αλλά ο δράστης δεν είχε πέσει στα δίχτυα της Ασφάλειας. «Ευτυχώς», έλεγε ο Άλκης, και καθώς περνούσαν οι ημέρες, ο κίνδυνος όλο απομακρυνόταν. Δεν ένιωθε όμως καθόλου ασφαλής στη ΓΥΣ. Η μονάδα είχε γίνει στόχος βομβιστών. Στην Αλεξανδρούπολη ήταν πιο ήρεμα τα πράματα.   

        Στο μεταξύ, γράψανε οι εφημερίδες ότι, σύμφωνα με επιστολή που έστειλε σε ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών η οργάνωση που έκανε την επίθεση στη Σχολή Ευελπίδων, έγραψε ότι πρώτα δοκίμασαν στη ΓΥΣ και μετά πήγαν στην Ευελπίδων. Στη ΓΥΣ άρχισαν και πάλι να ψάχνουν το θέμα από την αρχή. Ο ταγματάρχης του Α2 ξαναπέρασε από συμπληρωματική ανάκριση, πιο σκληρή τώρα, όλους τους σκοπούς της βραδιάς εκείνης. Ο Άλκης επανέλαβε την ίδια κατάθεσή του, αλλά ένιωθε να τον περισφίγγει ο κλοιός αφόρητα.  

     Ευτυχώς, οι πληροφορίες δεν έλεγαν τίποτα για τον σκοπό της πύλης. Κανένας σκοπός δεν ήξερε πού ακριβώς πήγε να βάλει τη βόμβα η οργάνωση. Ο κάθε σκοπός υποψιαζόταν όλους τους άλλους και έναν-έναν τον είχε εν δυνάμει ύποπτο. Ωστόσο, απόδειξη δεν υπήρχε, αφού κανείς δεν είχε την πληροφορία-κλειδί, εκτός φυσικά από τον ίδιο το δράστη και τον Άλκη.

         Βεβαιώθηκε πια ότι δεν τον σήκωνε η ΓΥΣ. Στη μονάδα αυτή, αντί να κερδίσει χρόνο δίνοντας κανένα πτυχιακό μάθημα, έφαγε 35 μέρες φυλακές και τώρα μόλις που γλιτώνει και δεν γλιτώνει το στρατοδικείο. Ο υποχθόνιος ταγματάρχης του Α2, ο τρελός λοχαγός, η Ασφάλεια και τώρα η οργάνωση «20 Οκτώβρη»… Να φύγει αμέσως από τη ΓΥΣ, να εξαφανιστεί.

     Πήρε τηλέφωνο το διοικητή του στην Αλεξανδρούπολη και τον παρακάλεσε να του διακόψει την απόσπαση και να επιστρέψει στην μονάδα του. Ο διοικητής του είπε να ανέβει στην Αλεξανδρούπολη την ημέρα της απόλυσης του, αλλά ο Άλκης επέμενε ευγενικά. Τελικά, ο διοικητής υποχώρησε. Την επομένη, πριν το μεσημέρι, τον φώναξε ο σχιζοφρενής λοχαγός και του ανακοίνωσε ότι διακόπηκε η απόσπασή του και να ετοιμάζεται για την Αλεξανδρούπολη. Είχε και πάλι ύφος σαν να μιλούσε για «ποινή».

     Την άλλη μέρα, Σάββατο πρωί (11.4.70), ήταν στο Σταθμό Λαρίσσης, χαλαρός και ήρεμος. Ένιωθε σαν τουρίστας. Έκανε ένα από τα καλύτερα του ταξίδια: Αθήνα – Θεσσαλονίκη και χωρίς καθυστέρηση Θεσσαλονίκη - Αλεξανδρούπολη. Γερμένος στο παράθυρο του τραίνου έφερε μπροστά του σαν κινηματογραφική ταινία τη στρατιωτική του θητεία: Τρίπολη, Θήβα, Αλεξανδρούπολη, Αθήνα και πάλι Αλεξανδρούπολη. Οδύσσεια! Ξεκίνησε σαν… κουρέας, έγινε πυροβολητής (ακατάλληλος για γραφέας…, λόγω φοιτητικού παρελθόντος), πήγαν να τον κάνουν «δόλωμα», ξέφυγε από τις παγίδες που του είχαν στήσει με την απόσπασή του. Γλίτωσε όμως από τη βόμβα νιτρογλυκερίνης…

    Αναπολεί και τις περιπέτειές του, που ο ίδιος προκάλεσε. Από μπροστά του περνούσαν με ταχύτητα τα τοπία, τα χωριά και οι πόλεις, μα το μυαλό ταξίδευε πίσω, στο χθες. Η ζωή του, αν και δεν κουβαλάει στις πλάτες του πολλά χρόνια, ήταν πλούσια σε ταξίδια και εμπειρίες. Περνούσε πάντα παράτολμα μέσα από συμπληγάδες και κάθε φορά όλο και κάτι έχανε: συνδικαλισμός στο πανεπιστήμιο και παρέες με αριστερούς, που έφεραν φάκελο στην Ασφάλεια, αποβολή απ’ το πανεπιστήμιο… Σκέφτεται ότι όλα του ήρθαν σαν αναπότρεπτες εξελίξεις. Ήταν «αναγκαιότητες» της εποχής του, της κοσμογονικής δεκαετίας του ’60. Εξάλλου ο φοιτητικός συνδικαλισμός με ορμή και αποφασιστικότητα, είχε μεγάλο κέρδος τις αλλαγές στην εκπαίδευση. Η πολιτιστική επανάσταση της νεολαίας και τόσες άλλες δυνάμεις που αναγκαστικά έσπρωχναν σε δράση έναν πολιτικοποιημένο νέο, προπάντων φοιτητή. Δεν μπορεί να έχει παράπονο. Περηφάνια νιώθει.  

     Τώρα βέβαια βλέπει ότι πάντα καραδοκούσε το κακό. Από τη μια η δολοφονική Σκύλλα, σαν τη μυθική με τα δώδεκα χέρια που άρπαζε τους ριψοκίνδυνους ταξιδιώτες του Βοσπόρου. Από την άλλη η ρουφήχτρα σπηλιά της Χάρυβδης, που εξαφάνιζε παλικάρια. Αυτά τα τέρατα, αν και μπορούσε να τα αποφύγει, αδιαφορούσε. Η νεανική του αλαζονεία τον έκανε να περνά ανάμεσά τους χωρίς την ελάχιστη συναίσθηση φόβου. Χτύπησε πολλές φορές στα βράχια τους, πληγώθηκε επικίνδυνα, αλλά άντεξε.

    Μετρώντας τώρα τα τραύματά του, καταλαβαίνει ότι όλα του συνέβησαν επειδή προκαλούσε τη μοίρα του. Πήρε το μεγάλο μάθημα της ζωής: «Τα τέρατα που πέφτουν στο δρόμο σου, άδικα και μπαμπέσικα, δεν πρέπει να τα προσπερνάς και να φεύγεις, αδιάφορος για τις ζημιές που θα σε βρούνε αργά ή σύντομα. Αυτό είναι αλαζονεία και «ύβρις». Ο Ιάσονας με την Αργώ χτυπήθηκε όταν πέρασε τις συμπληγάδες, αλλά η ζημιά δεν ήταν καταλυτική. Τελικά πήγε στο προορισμό του, για το «χρυσόμαλλο δέρας».  

      » Χειρότερα είναι τα τέρατα της κοινωνίας, στοχάζεται τώρα ο Άλκης μακριά από τις φωτιές και τους καπνούς των φοιτητικών του χρόνων, στα πρώτα χρόνια της φωτεινής δεκαετίας του ’60. Ακατανίκητες είναι οι δυνάμεις του κακού, που μπορούν να σε κυνηγάνε όλη σου τη ζωή, αν δεν φροντίσεις να παίρνεις τα μέτρα σου από μικρός, ναι δυστυχώς από μικρός. Αν δεν νικήσεις πρώτα τις αδυναμίες σου και τις επικίνδυνες ιδιομορφίες που έχεις ως χαρακτήρας, τα τέρατα θα σε καταδιώκουν. Η ζωή έχει όλα τα τέρατα και ο αγώνας μ’ αυτά δεν τελειώνει ποτέ. Εκτός κι αν παραδοθείς σ’ αυτά με τα χέρια ψηλά και ξεπουλήσεις την ψυχή σου στο διάβολο.

     » Μάταια πληγώνεσαι ψυχολογικά, Άλκη», μονολογεί, «και κάνεις τη ζωή σου πένθιμη μελωδία, αντί τραγούδι αισιόδοξης αγωνιστικότητας. Τα τέρατα πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Τα γεννάει η ίδια η ζωή».

       Κλείνει το βιβλίο του παρελθόντος και ανοίγει το παράθυρο του μέλλοντος. Τελειώνει τη στρατιωτική θητεία. Δεν ξέρει ακόμη πόσο του στοίχησε η διακοπή των πτυχιακών. Πάντως απέτυχε ο σχεδιασμός του να πάει στο στρατό στη μέση του πτυχίου, με την ελπίδα ότι θα έπαιρνε κάποια ειδική άδεια. Επειδή όμως ήθελε να κρατάει ζωντανή και μαχητική την αισιοδοξία του, είδε και αλλιώς τα πράγματα: «Αυτοί οι μήνες του στρατού ήταν ένας υποχρεωτικά νεκρός χρόνος για την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Η υπηρεσία στην Πατρίδα… είναι υποχρεωτική. Πώς θα μου φερθεί όμως από δω και πέρα η Πατρίδα; Αυτό είναι η ουσία».

   Αλλά και για το μέλλον του ξέρει καλά ότι ο ίδιος ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος με τη νοοτροπία και το χαρακτήρα που δείχνει. Θυμάται τον Ηράκλειτο: «Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του».  

9 σχόλια

  • Σύνδεσμος σχολίου Ποθητός Μαγκούλιας δημοσιεύθηκε από Ποθητός Μαγκούλιας

    Θερμά συγχαρητήρια στον αγαπητό δάσκαλο ,διευθυντή και συνάδελφο.

    Με εκτίμηση
    Ποθητός Μαγκούλιας

  • Σύνδεσμος σχολίου Αγγελική δημοσιεύθηκε από Αγγελική

    Αν και εννοείται ...μπράβο !

  • Σύνδεσμος σχολίου Γιώργος Α Ρούσσος- π.Δήμαρχος Καλυμνίων δημοσιεύθηκε από Γιώργος Α Ρούσσος- π.Δήμαρχος Καλυμνίων

    Συγχαρητήρια Σακελλάρη!!!!

  • Σύνδεσμος σχολίου ΝΙΚΟΣ ΣΔΡΕΓΑΣ δημοσιεύθηκε από ΝΙΚΟΣ ΣΔΡΕΓΑΣ

    ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΔΑΣΚΑΛΕ!!!

  • Σύνδεσμος σχολίου Δανιήλ Ζερβός δημοσιεύθηκε από Δανιήλ Ζερβός

    ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΓΚΑΡΔΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
    ΔΑΝΙΗΛ Α. ΖΕΡΒΟΣ

  • Σύνδεσμος σχολίου Φανή Κουτούζη δημοσιεύθηκε από Φανή Κουτούζη

    Θερμά συγχαρητήρια!
    Φανή Κουτούζη

  • Σύνδεσμος σχολίου Γεώργιος χατζηθεοδώρου δημοσιεύθηκε από Γεώργιος χατζηθεοδώρου

    ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ.
    ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΚΑΡΠΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Σύνδεσμος σχολίου Θανάσης Αθανασίου δημοσιεύθηκε από Θανάσης Αθανασίου

    Οφείλουν οι διάφοροι καλοθελητές να καταλάβουν πως η Κάλυμνος είναι μια "μηχανή" που παράγει πολιτισμό και διαθέτει περίσσο πνεύμα και σε καμία περίπτωση δεν είναι μια μίζερη γωνιά του Αιγαίου, που μόνο δεινά και ασχήμια έχει να παρουσιάσει. Και γι αυτή την νέα σου εμφάνιση στα γράμματα Σακελλάρη σε συγχαίρω.
    Θανάσης Αθανασίου
    Φιλόλογος
    Διαχ. της σελίδας "Παλμός της Καλύμνου"

  • Σύνδεσμος σχολίου Μικές Β. Ρήγας δημοσιεύθηκε από Μικές Β. Ρήγας

    Συγχαρητήρια Σακελλάρη απο όλους μας.

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι έχετε συμπληρώσει όλα τα πεδία με το (*). Η Αργώ της Καλύμνου διατηρεί το δικαίωμα ελέγχου των σχολίων πριν την ανάρτησή τους. Τα ανάρμοστα και προσβλητικά σχόλια δεν θα δημοσιεύονται.

Argo Kalymnos

Top Desktop version